Sypianie w trumnie to nie fanaberia. To wyrażanie siebie. Swego wnętrza. Życie w zgodzie z własnymi ideałami i przekonaniami. Nikogo to nie krzywdzi. Co w tym złego?

Łokcie sobie można poobijać.

Wystarczy skrzyżować na klatce piersiowej i się nie wiercić. Da się przywyknąć.

Moja rada jest taka, żebyś poszedł do zakładu pogrzebowego i sprawdził, która Ci najbardziej odpowiada. Wejdź do kilku i przetestuj. Najlepszego producenta i nazwę modelu spisz na kartce, a potem poszukaj na portalach aukcyjnych. Na zachodzie nie chodzi się na cmentarze, toteż wykrywalność wykopków jest bardzo niska. Weseli kupcy z tego korzystają, i chętnie Ci jakąs odsprzedadzą. Czasami można się przez Ebay'a skontaktować, i zamówić wybrany, konkretny model, ale to rzadko. Pamiętaj, że jest to rynek trumien używanych, i to co jest dostępne, zależy od tego co było wykopane. Wiem, że w którymś miasteczku w Yorkshire jest jeden z większych magazynów z używanymi trumnami. Jednak może być tak, że samolot i dostanie się tam wyjdzie drożej niż kupno nowej.

No takie używane to trumny z duszą. O załatwić sobie taką podwójną po parze kochanków, którzy popełnili razem samobójstwo bo nie mogli być razem za życia. Ach, padłem w romantyczny nastrój.

A to jakiś rodzaj samoumartwienia?

Nie, dlaczego? Traktuję to jaką formę kontemplacji.

No bo niewygodnie i trzeba przywykać. Ja przykładowo do spania preferuję coś wygodnego.




Czego, śmiertelności? Takie przysposobienie do wiecznego spoczynku jakby?

Miałby ktoś nawet używaną trumnę?

Miałbym w zamian Kolebkę Nieczystości

Czy ja wiem. Amerykańskie modele naprzykład mają dość miejsca na łokcie i okolice. Ale to nie ten klimat co europejskie modele sześcioboczne. Więc jest w tym trochę racji.


Przypomnienie, o śmiertelności. O tym, że czeka cię koniec. Niektórych to podtrzymuje na duchu po uciążliwym dniu. Pozwala lepiej korzystać z życia.

Nie widzę sensu w doszukiwaniu się tutaj jakiegoś głębokiego sensu. Słyszał Pan kiedykolwiek takie powiedzenie "położyć się do trumny i czekać na śmierć"? Z czasem nadchodzi taki wiek, że już nic innego nie pozostaje. Tak było w moim przypadku. Jestem już na emeryturze, codziennie budzę się i zasypiam w trumnie, i czekam na ten moment. Przyzwyczajam się, i oswajam ze śmiercią.

Proponuje wam znaleźć stolarza/producenta i zamówić samodzielnie.
W ten sposób możecie zaoszczędzić na pośredniku i na wieku (no chyba, ze śpicie przy zamkniętym).
Wybacz ale takie podejście jest chore. Znam wiele osób w podeszłym wieku, nawet w bardzo podeszłym. W kazdym wieku można czerpać radość z życia i w kazdym ma się cos do zaoferowania otoczeniu.

No ja mam 25 parę lat. Ma to dla mnie raczej wymiar symboliczny i duchowy.

Te osoby oszukują same siebie.

Mógłbyś rozwinąć wątek duchowy? Skąd taki pomysł i jakie masz wzorce?