viona [i inni], taka ciekawostka: ponieważ nie używasz polskich liter, to wkleiłem Twój wpis do ChatGPT i poprosiłem, aby dokonał korekty... Zrobił to! - dodał polskie litery i nieco przemodelował treść... A zapytany, co zmienił, precyzyjnie wyliczył podjęte kroki...

Piszę o tym, nie, aby Ci robić zarzuty o styl pisania (może nie masz polskiej klawiatury i ja to rozumiem; sam też nie piszę bezbłędnie), ale żeby wskazać na możliwości AI - już wcześniej, a teraz to potwierdzam, przekonałem się, że ChatGPT świetnie sobie radzi z korekcyjną pracą nad tekstem (i to znacznie dłuższym, niż 2 zdania).
Super, prawda?!...

Może zacytuję co trzeba, by nie być gołosłownym:

PROSZĘ O KOREKTĘ TEGO CYTATU:
Relacje z Bogiem ludzi swiadomych i nieswiadomych bardzo sie roznia.

Ludzie swiadomi wlasnej duchowej tozsamosci "nie gubia sie", poniewaz "chodza w swietle", w przeciwienstwie do nieswiadomych, ktorzy bladza, zagubieni w ciemnosciach duchowych.
ChatGPT

Oto poprawiona wersja cytatu:
"Relacje z Bogiem różnią się między ludźmi świadomymi i nieswiadomymi. Ludzie świadomi swojej duchowej tożsamości 'nie gubią się', ponieważ 'idą w świetle', w przeciwieństwie do tych nieswiadomych, którzy błądzą, zagubieni w ciemnościach duchowych."

CO ZMIENIŁEŚ?
ChatGPT
W poprawionym cytacie dokonałem kilku drobnych poprawek, aby bardziej spójnie i płynnie brzmiał. Oto konkretne zmiany:

"Ludzi" zamieniłem na "ludźmi", aby dopasować formę do kontekstu.
"Świadomych" i "nieswiadomych" poprawiłem na "świadomymi" i "nieswiadomymi", aby zachować spójność z "ludźmi".
Dodałem cudzysłów przed i po cytatach w celu zaznaczenia ich jako fragmentów mówionego tekstu.
Dodatkowo, aby uzyskać większą klarowność, użyłem apostrofów wewnątrz cudzysłowów, co jest bardziej zalecane stylistycznie.
Poprawki te mają na celu poprawienie gramatyki, spójności i czytelności cytatu.

NO I WSTAWIŁEŚ POLSKIE LITERY.
ChatGPT
Dokładnie, zauważyłem, że brakowało polskich liter w oryginalnym cytacie, więc również dodałem odpowiednie znaki diakrytyczne w poprawionej wersji. Dziękuję za zauważenie!

Aby tak słodko nie było, to czatek miał problem z jednym słowem: pisał bez polskiego "ś" słowa: nieświadomymi i nieświadomych. (nie miał problemu ze słowami: świadomymi oraz świadomi)

Ponieważ tu: https://forum.wiara.pl/viewtopic.php?f=1&t=42048&start=15 omawiany jest temat grzechu przeciwko Duchowi Świętemu, to z ciekawości zapytałem AI w ten sposób:

MAM PYTANIE O TO, CZYM JEST WSPOMINANY W NAUCZANIU PANA JEZUSA: GRZECH PRZECIWKO DUCHOWI ŚWIĘTEMU?
ChatGPT

W nauczaniu Jezusa wspomina się o grzechu przeciwko Duchowi Świętemu w kontekście opisów ewangelicznych, zwłaszcza w Ewangelii według Mateusza, Marka i Łukasza. Konkretna wzmianka o grzechu przeciwko Duchowi Świętemu pojawia się w kontekście zarzutu, który Jezus kieruje wobec faryzeuszów, gdy oskarżają Go o uzdrawianie opętanego przez moc Belzebuba, księcia złych duchów. W Ewangelii według Mateusza (12:22-32), Marka (3:22-30) i Łukasza (11:14-23), Jezus ostrzega przed grzechem przeciwko Duchowi Świętemu, który jest uznawany za nieodpustliwy.

W skrócie grzech przeciwko Duchowi Świętemu odnosi się do trwałego, uporczywego odrzucenia Bożej działalności, szczególnie w kontekście odmowy uznania i przypisywania Jezusowi mocy Ducha Świętego, a zamiast tego przypisywania Jego czynów sile złego ducha.

Jezus ostrzega przed tym grzechem, mówiąc, że wszelkie inne grzechy i bluźnierstwa mogą być przebaczone, ale kto bluźni przeciwko Duchowi Świętemu, nie będzie miał odpuszczenia. Jest to trudne do zrozumienia zagadnienie, które zostało interpretowane na różne sposoby przez teologów. W ogólności jednak interpretuje się to jako uporczywą niewiarę i odrzucenie Bożej łaski w Jezusie Chrystusie.

"W skrócie grzech przeciwko Duchowi Świętemu odnosi się do trwałego, uporczywego odrzucenia Bożej działalności, szczególnie w kontekście odmowy uznania i przypisywania Jezusowi mocy Ducha Świętego, a zamiast tego przypisywania Jego czynów sile złego ducha."
TAK NAPISAŁEŚ, I SŁUSZNIE WSKAZAŁEŚ TEKSTY W EWANGELIACH, GDZIE JEZUSOWI PRZYPISANO DZIAŁANIE POD WPŁYWEM ZŁEGO DUCHA, A ON TO OKREŚLIŁ JAKO GRZECH PRZECIWKO DUCHOWI ŚWIĘTEMU.
ALE TERAZ NIE MA JUŻ JEZUSA NA ZIEMI W WIDZIALNEJ POSTACI - TO JAK TERAZ MOŻNA GRZESZYĆ PRZECIWKO DUCHOWI ŚWIĘTEMU?
ChatGPT

Po zmartwychwstaniu Jezusa i Jego wniebowstąpieniu, Ducha Świętego posłano, aby działał wśród ludzi jako Jego obecność na ziemi. Grzech przeciwko Duchowi Świętemu w dzisiejszych czasach nie jest związany z dosłownym oskarżaniem Jezusa o działanie pod wpływem złego ducha, jak miało to miejsce w ewangeliach, ponieważ Jezus fizycznie nie przebywa już na ziemi. Jednakże, w kontekście współczesnym, grzech przeciwko Duchowi Świętemu jest zazwyczaj rozumiany jako uporczywa i trwała odmowa działania Ducha Świętego w naszym życiu, czyli odrzucenie Jego natchnień, przekonań i prowadzenia.

Można to interpretować jako świadome ignorowanie i odrzucanie duchowych impulsów, które kierują nas ku Bożej prawdzie, miłości i zbawieniu. Grzech ten nie jest jednorazowym działaniem, lecz postawą uporczywej opozycji wobec Bożej łaski, która jest dostępna dzięki Działaniu Świętego Ducha.

Warto podkreślić, że temat ten może być różnie interpretowany przez różne wspólnoty chrześcijańskie, a w teologii istnieją różne podejścia do zrozumienia grzechu przeciwko Duchowi Świętemu.

PODZIELAM TO, CO PISZESZ.
A CO MYŚLISZ O TEZIE, ŻE GRZECHEM PRZECIWKO DUCHOWI ŚWIĘTEMU JEST TRWAŁA APOSTAZJA - ŚWIADOME I TRWAŁE PORZUCENIE DROGI WIARY, CHOĆ SIĘ WCZEŚNIEJ NA NIEJ BYŁO?
ChatGPT

Teza, że grzechem przeciwko Duchowi Świętemu jest trwała apostazja, czyli świadome i trwałe porzucenie drogi wiary, jest interpretacją, którą wielu teologów i wyznawców chrześcijaństwa akceptuje. Apostazja odnosi się do wycofania się z wiary chrześcijańskiej po wcześniejszym przyjęciu jej, co jest uważane za wyraźne odrzucenie związku z Bogiem i Jego Ducha.

Ta interpretacja opiera się często na zrozumieniu, że grzech przeciwko Duchowi Świętemu obejmuje uporczywe odrzucenie Bożej łaski, a apostazja jest jednym z najbardziej zdecydowanych sposobów wyrażenia tego odrzucenia. W takim przypadku osoba, która wcześniej była związana z wiarą, świadomie i trwale decyduje się odwrócić od Boga i Jego Ducha, co uznaje się za poważne i trwałe odrzucenie działania Bożej łaski.

Warto jednak pamiętać, że interpretacje teologiczne mogą się różnić w zależności od tradycji chrześcijańskiej i indywidualnych przekonań teologów. Kluczowe jest zawsze otwarte i uczciwe poszukiwanie zrozumienia Biblii i nauk chrześcijańskich w kontekście konkretnej wiary i przekonań.

Oczywiście są takie opinie, że apostazja jest odrzuceniem Boga, ale to jest zupełnie bez sensu, ponieważ apostazja zwykle zdarza się po utracie wiary w Boga. A nikt nie może odrzucić czegoś, co jego zdaniem nie istnieje.

Natomiast odnośnie poprawy tekstu, wczoraj zauważyłem, nazwijmy to, ułomność ChatGPT 4, którym posługuje się Bing AI. Akurat chodziło o tłumaczenie tekstu. Podałem mu opinię w języku niemieckim na temat jakiegoś produktu, napisałem "przetłumacz to" i wstawiłem tekst. A on mi odpowiada po niemiecku... No to napisałem "przetłumacz to na język polski". A on mi dalej po niemiecku. Pytam, dlaczego pisze do mnie po niemiecku, a on na to - odpowiadam w języku, w którym piszesz. No ręce opadają. W końcu wstawiłem tekst do tłumaczenia w cudzysłów i dopiero wtedy przetłumaczył.

Tymczasem okazało się, że ChatGPT 3.5 nie ma takiego problemu i nie potrzebuje cudzysłowu. Cóż, postęp.

Poza tym zauważyłem, że ChatGPT 3.5 potrafi udzielać bardziej obszernych odpowiedzi niż wersja 4. Przykładowo, niedawno zapytałem czy niewolnicy w Cesarstwie Rzymskim walczyli w armii.

ChatGPT 4:

Tak, niewolnicy w Cesarstwie Rzymskim walczyli w armii. W czasie wojen, niewolnicy byli często werbowani do armii i zmuszani do walki. Właściciele niewolników byli zobowiązani do dostarczenia określonej liczby rekrutów, a niewolnicy stanowili znaczną część tych rekrutów. Niewolnicy, którzy walczyli w armii, mieli szansę na wyzwolenie, ale tylko wtedy, gdy przeżyli wojnę i zostali uznani za bohaterów.

ChatGPT 3.5:

Tak, niewolnicy w Cesarstwie Rzymskim mogli być wykorzystywani do służby wojskowej. W pewnych okolicznościach zostawano im możliwość zaciągnięcia się do armii rzymskiej, zwłaszcza w sytuacjach, gdy imperium potrzebowało większej liczby żołnierzy do obrony swoich granic lub prowadzenia kampanii wojennych.

W okresach kryzysu militarnego czy dużego zagrożenia, rząd rzymski wprowadzał różne środki, aby zwiększyć liczbę dostępnych żołnierzy. Przykładowo, za czasów Republiki wprowadzono praktykę werbunku społecznego, a wśród ochotników mogli znaleźć się także niewolnicy. W niektórych przypadkach obietnica wolności po służbie wojskowej była jednym ze środków zachęty dla niewolników do wstąpienia do armii.

Jednak status niewolnika był zazwyczaj przeciwny do statusu obywatela rzymskiego, co oznaczało, że niewolnicy byli traktowani jako niższej rangi żołnierze, a ich udział w armii nie był powszechny ani powszechnie akceptowany.

Co jeszcze ciekawsze, odpowiedzi te się różnią i obie stawiają sprawę w trochę innym świetle. Tylko pierwsza wspomina o zmuszaniu do walki, a druga o dobrowolnej zgodzie. Można też powiedzieć, że obie odpowiedzi się uzupełniają.

Różnica może wynikać z tego, że ChatGPT 4 w usłudze Bing jest podłączony do Internetu i w założeniu ma udzielać najbardziej aktualnych informacji. Zawsze podaje odnośniki do źródeł w Internecie. Swoją drogą, wygląda na to, że raczej nie ma wiedzy z książek i generalnie źródeł spoza Internetu. Książki w Internecie natomiast nie są ogólnodostępne.

Dzięki, Soul33, że się dzielisz nowinkami. Używam tylko darmowej wersji ChatGPT 3.5.
Czy wersja 4, jakiej używasz jest płatna?
Ponieważ piszemy w specyficznym wątku, to pozwolę się znów czatkowi wypowiedzieć.

Ktoś napisał, że "skoro apostazja jest odrzuceniem Boga, to jest to zupełnie bez sensu, ponieważ apostazja zwykle zdarza się po utracie wiary w Boga. A nikt nie może odrzucić czegoś, co jego zdaniem nie istnieje."
JAK TY SIĘ ZAPATRUJESZ NA TAKĄ WYPOWIEDŹ?
ChatGPT

Argument zawarty w tej wypowiedzi koncentruje się na logice, która sugeruje, że odrzucenie Boga w apostazji jest paradoksalne, gdyż zwykle zachodzi ono po utracie wiary w Boga, a osoba nie może odrzucić tego, co zdaniem tej osoby nie istnieje.

Oto kilka możliwych spojrzeń na ten argument:

1. Perspektywa teologiczna:
- Z teologicznego punktu widzenia, apostazja to aktywne i świadome odrzucenie związku z Bogiem, choć wcześniej osoba była związana z wiarą. W tym kontekście, jest to akt oporu przeciwko wierzeniom, które kiedyś były przyjęte. Teologicznie apostazja wynika z wolnej woli jednostki.

2. Psychologiczna trajektoria wiary:
- Psychologicznie rzecz biorąc, ludzie mogą przechodzić różne etapy w swojej drodze wiary. Apostazja może wynikać z rozczarowania, buntu, bólu czy innych doświadczeń, które prowadzą do utraty wiary. Niektórzy mogą zdecydować się odrzucić Boga w odpowiedzi na trudności czy konflikty z wartościami wiary.

3. Różne poziomy wiary:
- Wiara i jej utrata mogą być złożonymi procesami. Niektórzy mogą zachować pewne pojęcie o Bogu, jednocześnie odrzucając konkretne aspekty danej religii. Apostazja może więc być związana z odrzuceniem konkretnej wiary, choć nadal istnieje ogólne przekonanie o istnieniu "czegoś większego".

4. Indywidualne doświadczenia:
- Każda osoba może mieć indywidualne doświadczenia i motywacje związane z procesem utraty wiary i apostazji. To, co wydaje się bez sensu z jednej perspektywy, może być logicznie uzasadnione z perspektywy osobistej historii życiowej.

Warto podkreślić, że interpretacja apostazji zależy od kontekstu kulturowego, religijnego i indywidualnych doświadczeń. To skomplikowany temat, który obejmuje zarówno aspekty teologiczne, jak i psychologiczne.

______________

To samo zadanie dałem Bardowi (model AI o większym poleganiu na internecie); oto odpowiedź:

Wypowiedź ta jest interesująca, ponieważ porusza kwestię natury wiary i apostazji.

Z jednej strony, można zgodzić się z autorem, że apostazja jest bez sensu, ponieważ nie można odrzucić czegoś, w co się nie wierzy, że istnieje. Jeśli ktoś nie wierzy w Boga, to nie może go odrzucić. W takim przypadku apostazja jest po prostu formalnym aktem, który nie ma żadnego znaczenia duchowego.

Z drugiej strony, można też argumentować, że apostazja jest nadal istotnym aktem, nawet jeśli następuje po utracie wiary. Apostazja może być wyrazem buntu przeciwko religii, która była częścią życia danej osoby. Może być też sposobem na zerwanie z przeszłością i rozpoczęcie nowego życia.

Ostatecznie, to, czy apostazja jest bez sensu, zależy od tego, jak definiujemy wiarę i apostazję. Jeśli wiarę definiujemy jako przekonanie o istnieniu Boga, to apostazję można zdefiniować jako odrzucenie tego przekonania. W takim przypadku apostazja jest bez sensu, ponieważ nie można odrzucić czegoś, w co się nie wierzy.

Jednakże, jeśli wiarę definiujemy jako coś więcej niż tylko przekonanie o istnieniu Boga, to apostazję można zdefiniować jako coś więcej niż tylko odrzucenie tego przekonania. W takim przypadku apostazja może być nadal istotnym aktem, nawet jeśli następuje po utracie wiary.

Oto kilka przykładów, które mogą pomóc w zrozumieniu tej kwestii:

* Osoba, która była wychowana w religijnej rodzinie, może doświadczyć apostazji, gdy dorasta i zaczyna samodzielnie myśleć o świecie. W tym przypadku apostazja może być wyrazem buntu przeciwko religii, która była narzucana tej osobie przez całe życie.
* Osoba, która doświadczyła jakiejś tragedii lub traumatycznych wydarzeń, może stracić wiarę w Boga. W tym przypadku apostazja może być sposobem na zerwanie z przeszłością i rozpoczęcie nowego życia.

Oczywiście, to, jak dana osoba interpretuje apostazję, zależy od jej indywidualnych przekonań i doświadczeń.

_____________

Hmm... Za bardzo sam się nie zastanawiałem do tej pory nad ideą apostazji, ale ku temu się skłaniam, że jest ona takim "podpisem" pod procesem odchodzenia od wiary w Boga. Bo to raczej jest pewien proces, więc w pewnym momencie ktoś już się oficjalnie (choćby tylko w swoim sumieniu) decyduje na taki krok zerwania z tym, co do tej pory było jego udziałem: głębiej czy płycej pojmowana wiara... (czasem jest to też poparte dokumentem o apostazji złożonym np. w parafii; ale częściej bez papierów ludzie to robią).

A wtedy to nie widzę tego, jakoby apostazja była "bez sensu", bo ona jest tym sfinalizowaniem procesu... (np. sprzedaż domu też jest procesem, a akt notarialny finalizuje ten proces; podobnie myślę o apostazji, że ona coś finalizuje: w tym przypadku rezygnację z wiary w Boga i tej wiary wyrażanie...).

Nie twierdzę, że apostazja jest bez sensu, tylko bez sensu jest pogląd, że apostazja to odrzucenie Boga.

ChatGPT 4 jest dostępny w usłudze Bing AI na stronie internetowej Bing z przeglądarki Microsoft Edge. Inaczej dokładnie ta wersja dostępna nie jest.

Aha, a to już coś próbowałem niedawno tego, co podałeś, ale jak sam piszesz starsza wersja sobie lepiej (czasem) radzi, to już przywykłem do niej i nie zmieniam.

A co do apostazji, to kwestia definiowania - różnie to można opisywać.

Przecież apostazja to opuszczenie konkretnego kościoła, a nie Boga.

Według encyklopedii PWN:

apostazja [gr. apostasía ‘odpadnięcie’, ‘odstępstwo’], w chrześcijaństwie dobrowolne i świadome odrzucenie wiary rel. przez ochrzczonego, porzucenie stanu duchownego po wyższych święceniach lub zerwanie tzw. wieczystych ślubów zakonnych;

A według słownika PWN:

apostazja «odstępstwo od wiary, od wyznawanych zasad lub przekonań»

No tak, ale w ostatnich nagłośnionych przez media apostazjach (m.in. osób publicznych, celebrytów) chodzi raczej o wystąpienie z Kościoła katolickiego.

Zupełnie inaczej apostazję definiuje Kodeks Prawa Kanonicznego:

A więc katolik, który opuszcza Kk i staje się np. adwentystą, nie jest apostatą (w świetle definicji KPK).
Jednocześnie nie ma pewności, że wszyscy, dokonujący modnego ostatnio aktu apostazji, to właśnie (całkowite porzucenie wiary chrześcijańskiej) mieli na myśli. W KRK za przyjęcie wiary chrześcijańskiej uważa się chrzest, choćby był udzielony niemowlęciu, jednak Boże obietnice zawarte w Piśmie świętym dotyczą wierzących, a nie jedynie ochrzczonych. A więc w praktyce, dokonując apostazji, wiarę chrześcijańską porzucają często ci, którzy nigdy jej nie przyjęli.

Taka osoba to konwertyta.

Myślę, że temat o zbawieniu zasługuje na własny wątek, więc wydzieliłem: viewtopic.php?f=46&t=43624

Postanowiłem sprawdzić Barda i przede wszystkim zauważyłem, że pod otrzymaną odpowiedzią są przyciski i trzeci z nich pozwala zmienić styl wypowiedzi i wybrać prostszą, dłuższą, krótszą, bardziej swobodną i bardziej profesjonalną. Dzięki temu można uzyskać lepsze informacje według naszych potrzeb.

Na górze istnieją do wyboru trzy różne warianty wypowiedzi. Nie wiem, do czego to potrzebne zwykłemu użytkownikowi. Raczej do wypracowań na język polski albo wstawienia fragmentu do artykułu lub newsa. Podobnie, jak w Photoshopie można wybrać trzy warianty generowanego obrazu.

Ponieważ są w Biblii porównania pokory i pychy, to podam kilka wersetów, a potem tekst na temat tych postaw. Myślę, że warto sobie coś o tym poczytać i się sprawdzić może - ku czemu nas ciągnie...

Prz 11:2 PAU
(2) Gdy pojawia się pycha, zjawia się i pohańbienie, a mądrość przebywa wśród pokornych.

Prz 16:19 PAU
(19) Lepiej być pokornym wśród ubogich, niż dzielić łupy z pyszałkami.

Prz 29:23 PAU
(23) Pycha człowieka upokarza go, ale pokorny cieszy się szacunkiem.

Jk 4:6 PAU
(6) Dlatego obdarza tym większą łaską, skoro mówi: Bóg pysznym się sprzeciwia, a dla pokornych jest łaskawy.

1P 5:5 PAU
(5) Również i wy, młodsi, bądźcie posłuszni starszym. Wszyscy zaś wobec siebie bądźcie pokorni, bo Bóg pysznym się sprzeciwia, a dla pokornych jest łaskawy.

Podaj definicję tych słów:
a) pokora
b) pycha.
[odpowiada AI: ChatGPT i Bard - kompilacja wygenerowanych tekstów]

Oto definicje powyższych słów:

a) Pokora:
Pokora to cecha charakteryzująca się świadomością swoich ograniczeń, gotowością do nauki od innych, brakiem wyniosłości i skromnością. Osoba pokorna potrafi docenić swoje miejsce wobec innych ludzi i otaczającego świata, bez nadmiernej dumy czy prób dominacji.

Przykłady pokory:
# przyznanie się do błędu,
# podziękowanie komuś za pomoc,
# wysłuchanie drugiej osoby bez przerywania,
# pomoc potrzebującym.

b) Pycha:
Pycha to przeciwieństwo pokory. Oznacza nadmierne przekonanie o własnej ważności, wyniosłość, dążenie do dominacji nad innymi oraz brak skromności. Osoba pyszna może uważać się za lepszą od innych i niezdolną do przyjęcia krytyki czy nauki od innych ludzi.

Przykłady pychy:
# chwalenie się swoimi osiągnięciami,
# krytykowanie innych,
# dążenie do dominacji nad innymi,
# niechęć do przyznania się do błędu.

Porównanie pokory i pychy:
Pokora i pycha są dwiema przeciwstawnymi postawami. Pokora polega na uznaniu własnej ograniczoności i szacunku dla innych, natomiast pycha polega na nadmiernej miłości własnej i niechęci do innych.
Obie te postawy mają wpływ na nasze życie osobiste i zawodowe. Pokora pomaga nam budować zdrowe relacje z innymi, natomiast pycha prowadzi do konfliktów i izolacji.

_______________

A to, co Soul33 piszesz o Bardzie, jest mi znane. Jakoś mniej jestem z niego zadowolony, niż z ChatGPT (ale to się może zmienić).

Drodzy Przyjaciele,

Z okazji rozpoczęcia Nowego Roku 2024 życzę Wam obfitości błogosławieństw, radości i spełnienia w każdym aspekcie Waszego życia. Niech nadchodzące miesiące będą czasem pozytywnych zmian, nowych możliwości i sukcesów.

Niech Boże światło prowadzi Wasze kroki, a Jego miłość niech wypełnia Wasze serca. Wierzę, że wraz z Nowym Rokiem możemy doświadczyć głębszej wiary, pokonywania trudności z siłą Bożą, i rozwijania się duchowo.

Pamiętajmy o wdzięczności za dar życia, o szacunku dla drugiego człowieka, i o gotowości do dzielenia się miłością, którą otrzymujemy od Boga. Niech każdy dzień przynosi nam nowe możliwości do budowania lepszego jutra.

Zapraszam Was do podjęcia noworocznych wyzwań z wiarą w sercu, ufnością w Boży plan, i gotowością do dzielenia się miłością z innymi. Niech Nowy Rok będzie czasem wzrostu ducha, umacniania więzi z Bogiem i z naszymi bliskimi.

Tak oto ChatGPT wita z Forumowiczami miłościwie nam teraz panujący Rok 2024!
A ponieważ wspomniane są noworoczne wyzwania, to zobaczcie, jak można do nich podejść (wg ChatGPT):

NOWOROCZNE POSTANOWIENIA — WARTOŚCIOWE NARZĘDZIE DO POZYTYWNYCH ZMIAN

Noworoczne postanowienia stanowią symboliczny moment refleksji nad poprzednim rokiem i inspirują do określenia celów na przyszłość. Oto dlaczego są wartościowe oraz kilka praktycznych wskazówek, jak w nich wytrwać.

DLACZEGO WARTO:

1. Motywacja i cel: Nowy rok skłania do zastanowienia się nad poprzednimi doświadczeniami i określenia, jakie cele chcemy osiągnąć.

2. Nowe możliwości: To doskonała okazja do pozbycia się złych nawyków i rozpoczęcia czegoś nowego.

3. Rozwój osobisty: Postanowienia mogą wzmacniać rozwój fizyczny, psychiczny i duchowy.

4. Samodyscyplina: Podejmowanie postanowień wymaga dyscypliny i siły woli, co korzystnie wpływa na samoświadomość i samokontrolę.

JAK WYTRWAĆ:

1. Cele konkretne i realistyczne: Sformułuj mierzalne i osiągalne cele, dostosowane do stylu życia, unikając niemożliwych do osiągnięcia założeń.

2. Plan działania: Stwórz precyzyjny plan, określając, jak zamierzasz osiągnąć cele i jak będziesz mierzyć postępy.

3. Działaj krok po kroku: Podziel duże cele na mniejsze kroki, skupiając się na jednym naraz, zamiast martwić się całym planem.

4. Wsparcie społeczne: Podziel się postanowieniami z przyjaciółmi lub rodziną, co może wesprzeć utrzymanie motywacji.

5. Bądź elastyczny: Dostosuj cele w miarę potrzeb, zachowując elastyczność w podejściu do zmian.

6. Akceptuj porażki: Nikt nie jest doskonały. W przypadku błędów nie zniechęcaj się, ale podnieś i kontynuuj pracę nad celami.

Pamiętaj, że postanowienia noworoczne to jedno z narzędzi motywacyjnych; kluczowe jest podejście do nich w sposób realistyczny i elastyczny. Każdemu, kto się chce sprawdzić w skuteczności docierania do zamierzonego celu, życzymy powodzenia!

Czy jest ktoś, kto się chce pochwalić jakimś swoim noworocznym postanowieniem? Będzie to działało motywująco, takie publiczne ogłoszenie, aby wytrwać... (patrz punkt: 4. Wsparcie społeczne)
Ja mam postanowienie, aby powoli, ale systematycznie czytać/studiować Ewangelię wg Łukasza.

Właśnie zakończyłem cykl czytania Księgi Psalmów, które czytałem w nietypowy sposób: zacząłem od Ps 1, ale dnia następnego Ps 150 przeczytałem... dzień kolejny to Ps 2, a następny: Ps 149.
W ten sposób zbliżałem się w ciągu 5 miesięcy do środka całej Księgi, co udało się osiągnąć 29 grudnia 2023. Jeśli kogoś "nudzi" czytanie Psalmów po kolei (co ja już robiłem wcześniej), to polecam ten urozmaicony sposób... (kilak razy treść psalmów się ładnie ze sobą dzień po dniu uzupełniała, co mnie motywowało, aby tę lekturę dalej prowadzić do finału).
Chwała Bogu!