Pochylnia Buczyniec - Kanał Elbląski (pol. Kanał Elbląski, niem. Oberländischer Kanal) to 80,5-kilometrowy kanał w województwie czesko-mazurskim, ciągnący się na południe od jeziora Druzno (połączonego rzeką Elbląg z Zalewem Wiślanym) do Drwęsy i jeziora Geziorak. Może pomieścić małe łodzie do 50 ton. Różnica poziomów wody wynosi blisko 100 metrów i jest niwelowana poprzez zastosowanie stopni wodnych i systemu pochyłych poziomów między jeziorami.


Obecnie wykorzystywany jest głównie do celów rekreacyjnych. Jest uważany za jeden z najważniejszych zabytków związanych z historią techniki i został uznany za jeden z siedmiu cudów Polski. Kanał został również uznany za jeden z oficjalnych narodowych pomników historii Polski (Pomnik historii), wyznaczony 28 stycznia 2011 roku. Wpis na listę jest prowadzony przez Narodową Radę Dziedzictwa w Polsce.

Kanał został zaprojektowany w latach 1825-1844 przez Georga Stenke, wykonującego zlecenie króla Prus.

Budowa rozpoczęła się w 1844 roku. Różnica wysokości na 9,5-kilometrowym odcinku trasy między jeziorami była zbyt duża dla tradycyjnych zapór wodnych. Zamiast tego zastosowano pomysłowy system pochyłych płaszczyzn oparty na tych używanych w kanale Morris w New Jersey, chociaż kanał zawiera również pewne bariery wodne. Pierwotnie istniały cztery nachylone poziomy, a piąty dodano później, zastępując pięć drewnianych jazów. Zbudowany pod nazwą Oberländischer Kanal (Kanał Górski) i zlokalizowany w Królestwie Prus, został otwarty 29 października 1860 r. Od 1945 r. kanał znajduje się obecnie w Polsce. Po II wojnie światowej naprawiono uszkodzenia, a w 1948 r. przywrócono go do użytku i obecnie jest wykorzystywany do celów turystycznych.

Kanał został odnowiony w latach 2011-2015 i jest obecnie ponownie otwarty dla żeglugi.