W związku z pytaniem na forum "skąd mam swoje przemyślenia" Skoro Biblia zbieżna jest z odkryciami nauki, również jest źródłem moich przemyśleń, w wielu aspektach i szerokiej perspektywie. Również wiedzy, że Bóg Wszechmogący stworzył ekosystem, czyli całokształt wzajemnych życiowych zależności. Przy czym zwierzęta i rośliny żyją w symbiozie albo są sanitariuszami, a ludzie są konsumentami. Natomiast Biblia jest instrukcją życia w ekosystemie oraz wiary, że Jezus Zbawiciel jest wzorem człowieka dla człowieka. I świadomości, aby w ekosystemie negatywnymi myślami, intencjami, słowami uczynkami i brakiem troski o ekosystem. Nie czynić destrukcji-źródło wszelkich dramatów, cierpień i śmierci, za które na pewno poniesie się konsekwencje. W tunelu swoich uczynków. Udowodniony empirycznie i naukowo.

Przestań wreszcie
stawiać wszystkich
przed sobą.
Te ciągłe "muszę".
Te wieczne "powinnam".
Te niekończące się "wypada".
Kiedy ostatnio zrobiłaś coś
tylko dla siebie?
Dajesz.
I dajesz.
I dajesz.
Aż w końcu nie zostaje nic
dla ciebie samej.
Troszczysz się o innych?
Świetnie.
Ale kto troszczy się o ciebie?
Kto dba o twój spokój?
O twoje szczęście?
O twoje marzenia?
Czas przestać być
ostatnią osobą
na własnej liście priorytetów.
Czas przestać przepraszać
za dbanie o siebie.
Czas przestać odkładać
swoje potrzeby na później.
To nie jest egoizm.
To jest dbanie o siebie.
To nie jest samolubność.
To jest samoochrona.
Bo prawda jest taka:
Nikt nie zadba o ciebie
lepiej niż ty sama.
Nikt nie wypełni tej pustki.
Nikt nie nada ci wartości.
Więc zacznij.
Od małych rzeczy.
Od cichego "nie".
Od głośnego "tak" dla siebie.
Od świętego czasu tylko dla siebie.
Bo jeśli ty nie uznasz
swojej wartości,
nikt inny jej nie dostrzeże.
Jeśli ty nie pokochasz siebie,
nikt nie pokocha cię właściwie.
Czas zacząć traktować siebie
jak kogoś,
kogo naprawdę kochasz.
Bo zasługujesz na tę miłość.
Przede wszystkim od siebie, dla siebie.
~ R. Wicijowski

Miłość - ksiądz Jan Twardowski

Jest miłość trudna
jak sól czy po prostu kamień do zjedzenia
jest przewidująca
taka co grób zamawia wciąż na dwie osoby
niedokładna jak uczeń co czyta po łebkach
jest cienka jak opłatek bo wewnątrz wzruszenie
jest miłość wariatka egoistka gapa
jak jesień lekko chora z księżycem kłamczuchem
jest miłość co była ciałem a stała się duchem
i ta co nie odejdzie - bo znów niemożliwa

Przepiękne ksiądz Jan Twardowski to klasa sama w sobie.

Zgadzam się. Do dziś mam w głowie jego ciepły głos. I jakąś delikatność. Choć tyle lat minęło od tego, gdy słuchałem jego kazań, nie wiedząc wtedy jeszcze, jakim skarbem są jego słowa.

A jego twórczość zacząłem doceniać dopiero, po dotarciu do mnie (co wcale nie było łatwe):

PATYKI I PATYCZKI

Pewnego letniego wieczoru ukazał się na schodach dym. Czuć było spaleniznę. Ktoś krzyknął
głośno, jak przez tubę: — Pożar! Każdy zaczął ratować to, co uważał dla siebie za najdroższe, i
biegł z tym na podwórze.

Chuda, długa pani wyniosła klatkę, a w niej papużki–nierozłączki. Utleniona fryzjerka
przyciskała do siebie brązowe norkowe futro z ogonkami. Student taternik uratował koszyk pełen
górskich kamieni czarnych w białe łatki i szaroróżowych w błyszczące gwiazdki krzemienia.
Pani poetka trzymała w ręku porcelanową lampę malowaną w czerwone maki, a jej przyjaciółka,
wytworna dama, miała przewieszony na ręku kapelusz z różową woalką w białe kropki. Starszy
siwy cyrkowiec tulił obu rękoma biały wysoki cylinder. Jego sąsiad masażysta, przerażony,
wciągał drugie spodnie z wiszącymi szelkami. Dwie babcie ocaliły rozsypującą się słomiankę
spod swoich drzwi. Zdenerwowany profesor przenosił spokojnego żółwia. Narzeczony wyniósł
na plecach ciotkę narzeczonej.

Mnie jednak przypomina się mały chłopiec, który wpadł wówczas do zadymionego domu,
żeby uratować najcenniejsze rzeczy. Nie bał się, bo zrobił sobie z chustki do nosa maskę
przeciwgazową. Szybko wyciągnął zza kredensu ukochane patyki i patyczki. Oczy błyszczały mu ze szczęścia. Ocalił swój skarb.

Dla odmiany coś z czasów PRL

"Urzędowanie"
Referent poszedł rano do miasta
do Kierownika, lecz go nie zastał,
bowiem Kierownik poszedł do miasta
do Inspektora, lecz go nie zastał,

Jan Brzechwa
bowiem Inspektor poszedł do miasta
do Naczelnika, lecz go nie zastał,
bowiem Naczelnik poszedł do miasta
do Dyrektora, lecz go nie zastał,
bowiem Dyrektor poszedł do miasta
do Kontrolera, lecz go nie zastał,
bowiem Kontroler poszedł do miasta
do Referenta, lecz go nie zastał.
Wieczorem wszyscy wrócili z miasta,
bo nikt nikogo nigdzie nie zastał.

Brodzić w nieszczęściu Emily Dickinson

Brodzić w Nieszczęściu - umiem -
Przez każdy jego Strumień
Albo Bagno przechodzę -
Ale prztyczek Radości -
I już na równej drodze
Potykam się - pijana -
Na uciechę Kamykom -
Nie śmiejcie się - tak działa
Na mnie ten Nowy likwior!

Moc- jest to Ból - jedynie
Balastem Dyscypliny
Trzymany na Mieliźnie
Dać Balsam - Gigantowi -
Opadnie z sił, jak Człowiek -
Zwalić nań Himalaje -
Podźwignie!

Jako,że wnet-

"Tłusty czwartek?"
Bardzo miła perspektywa,
lecz na zdrowie to nie wpływa.
Lepiej wypić szklankę ziółek,
zjeść marchewkę i rosółek.
Niech ten czwartek będzie tłusty,
a my wiotkie do rozpusty.

Jadwiga Przedpełska

A ja wybiegam nieco dalej. Bo lubie Wielki Post. Bo to wspaniała okazje do reperowania.

Żyjesz Andrzej Dyczewski

Czy pościłem czterdzieści?
Czy klęczałem chociaż trzy?
Mówiłem zbyt mało,
czyniłem zauważalne
znaki dla siebie, nie dla innych.
To było złe — przepraszam Cię.
Ty uznałeś, że można mi zaufać,
Dałeś mi łaskę uwierzenia,
Dałeś mi dar zobaczenia,
że w tym grobie - po wschodzie słońca,
gdzie Anioł szat twoich pilnuje,
już nie ma Ciebie.
Zmartwychwstałeś!
i jesteś razem ze mną.

Z Bogiem na ty - nie za wysokie progi? Król Jagiełło bił Krzyżaki i pan Krupa chciał być taki???

Jakie tam wysokie, no chyba tylko dla tych co nigdy razem przy żłobie nie byli. Większość tych co przy żłobie się spotykają, przechodzi na ty.

Mnie bardziej zastanawia, dlaczego tak niechlujnie ten Aniołek pilnował szat i gdy zobaczył zaglądające zlęknione twarze ciekawskich umknął w popłochu zapominając o pilnowanych szatach. Dziś, za najniższą krajową, niepełnosprytny, niedożywiony a wręcz poszczący, nie 40 dni, lecz cały rok ochroniarz, lepiej pilnuje kilkuset metrów powierzchni marketu, niż bezmała 2000 lat temu, Anioł kilku metrów groty.
Hmm, biorę też taką ewentualność, że autor tych "przemyśleń", piszą je mógł być na głodzie.

Możesz uzasadnić dlaczego, według ciebie autor przemyśleń "był na głodzie" Brak uzasadnienia będzie dowodem, że piszesz o sobie,wskazując innych.

Dawno już odpowiedział na ten link ks. Jan Twardowski.

Śpieszmy się

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
zostaną po nich buty i telefon głuchy
tylko co nieważne jak krowa się wlecze
najważniejsze tak prędkie że nagle się staje
potem cisza normalna więc całkiem nieznośna
jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy
kiedy myślimy o kimś zostając bez niego

Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna
zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście
przychodzi jednocześnie jak patos i humor
jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej
tak szybko stąd odchodzą jak drozd milkną w lipcu
jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon
żeby widzieć naprawdę zamykają oczy
chociaż większym ryzykiem rodzić się niż umrzeć
kochamy wciąż za mało i stale za późno

Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze
a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą
i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości
czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą

No kto może wymyślić sobie Aniołka pilnującego szaty, który to wystraszył się wystraszonych i uciekł porzucając pilnowany towar? Moim zdaniem tylko człowiek pozbawiony, może nie w całości ale po części, świadomości. Takie objawy przeważnie towarzyszą tym, którzy są na głodzie alkoholowym, narkotykowym. Mają je też ludzie skrajnie wygłodzeni.