Postanowić nie, ale dostrzec, że jest w stanie szczęśliwości i co ten stan powoduje, może dostrzec każdy świadomy człowiek. Podobnie dostrzec może, że jest w stanie złości, zazdrości, zauroczenia…. Uświadamiając sobie stan w jakim jest, co go spowodowało, jakie reakcje wywołuje (uśmiech, zaciskanie pięści, ściskanie w dołku, klękanie ze złożonymi rączkami, …), staje się świadomym. Świadomym, że to wszystko z czego zbudował sobie szczęście, złość nienawiść… to materiały nietrwałe. Te wszystkie kapliczki, które tworzy i lepi swą wiarą to obiekty stworzone w jego nieświadomej wyobraźni.

Oczywiście. Człowiek wie, że jak wczoraj zauroczył się krupnikiem, to jest spora szansa, że dziś też może u siebie ten stan wzbudzić. Idzie więc do kuchni.....
Czy to jednak oznacza, że podobnie, na zawołanie może wzbudzić w sobie, chociażby nietrwałe odczucia i stany duszy wymagane przez KK? Bez których ani marzyć o Królestwie?
Może oczywiście chcieć i próbować. Ale efekt końcowy niepewny.

Kościół nie odnosi się do uczuć. Nie wymaga ani nie oczekuje emocji. Wiara nie polega na wzbudzaniu w sobie uczuć, ale ne kierowaniu się miłością. Rozumianym wyborem miłości, a nie wzbudzaniem jakichś uczuć.


Marzyć może. Ale marzenia to nie droga, tylko ułuda. To samooszukiwanie siebie.

Miłość to nie czynność, a stan umysłu. Jak np. bycie szczęśliwym. Bycie optymistą. Tylko w radzieckich filmach przychodzi/odchodzi na zawołanie.

Tak. miłość, to nie czynność. Ale przejawia się dzięki czynom.
W terapii dialektyczno-behawioralnej bierze się pod uwagę trzy stany umysłu: racjonalnym, emocjonalnym i mądry. Ale miłość to nie stan umysłu, ale świadomy wybór.
Miłość, to nie jest bycie szczęśliwym. W miłości można być zarówno szczęśliwym jak też nieszczęśliwym.
Bycie optymistą to rzeczywiście postawa. Tu masz rację przyrównując ją w jakiś sposób do miłości.

Jestem zaskoczony, ale dzięki wyjaśnieniu zaczynam rozumieć. Rzeczywiście, edukacja się na radzieckich filmach tłumaczy poglądy i przekonania, które głosisz.

Kluczysz. Omijasz oczywistą oczywistość. Elementarną biologię, tzw. naukę o człowieku .
Miłość przejawia się w czynach i postawach. Racja. Dlatego można ją skutecznie udawać. Bycie optymistą to nie postawa, a stan układu poznawczego i weryfikującego. Postawą jest np. dawanie jałmużny. Stanem umysłu - bycie lub nie bycie z tego powodu dumnym.
Nie można w sobie wzbudzić postanowieniem czy siłą woli ani miłowania, ani nienawiści, ani podziwu, ani wstrętu, wstydu , optymizmu czy introwertyzmu.
Wiem, zwykła biologia demaskuje te czy inne pobożne życzenia, ale z biologią się nie wygrywa.

Można miłość udawać. To wyrachowanie, a nie miłość. Prawdziwa miłość to uczciwa postawa.
A co do pozostałych pojęć, to poczytaj definicje zamiast pleść.

No właśnie,sam wykazujesz, że niektóre postulaty nauki KK są raczej dla kosmitów nie dla ludzi z Ziemi.

Uczciwa postawa, to uczciwa postawa, a miłość to miłość. Mam wrażenie, że nastąpiło poplątanie pojęć, ale zakładam, że mogę się mylić. Możesz to jakoś rospleść?

Które na ten przykład?