Niektórzy mówią, że "wierzą w Boga, ale nie w księży", że "ksiądz to zwykły człowiek dlatego nie należy mu się specjalne traktowanie" itd. Zgadzacie się z tym? Moim zdaniem, ksiądz jest osobą powołaną przez Boga, ma "moc" dokonywania przemienienia w czasie Mszy św., i dlatego księdzu należy się szczególny szacunek z tytułu bycia wysłannikiem Bożym na ziemi. Tak mnie wychowano, ksiądz był u nas w domu niemalże świętością, nie wolno było złego słowa powiedzieć na niego, już nie mówiąc o jakichś np. dowcipach. Dawniej księdza z szacunku całowano w rękę. Czy nie macie wrażenia, że świat ubożeje duchowo wraz ze spadkiem szacunku do księży? Jak myślicie?

I jeszcze spytam, co myślicie o traktowaniu księży jak "kumpli" a także coraz powszechniejszego zwyczaju mówienia do nich po imieniu...?

Coś w tym racji jest. Jednak księża podobno nie bardzo chcą być na dystans z innymi. Nie mają rodzin, pracują na parafiach niekiedy w pojedynkę, więc i ich zdrowie psychiczne może wymagać bardziej przyjaznego obcowania, niż w oficjalnym dystansie. Czytam właśnie co dopiero wydaną książkę Agnieszki HUF "Szczeliny". Jest w niej i o psychicznych depresjach osób duchownych i innych podobnych zespołach, które wymagają przyjaznej ręki i środowiska przyjaznych osób.

Ale co to znaczy "na dystans"? Czy bycie blisko ludzi naprawdę musi oznaczać bycie "kumplem"? Mam iść potem do kumpla do spowiedzi...? No i jaki autorytet ma ksiądz, do którego parafianie mówią po imieniu...? Coś mi tu mocno zgrzyta. Po prostu tak nie powinno być.

Mój "ideał" - ojciec Mateusz - żyje wśród ludzi, nie jest sam, ale trzyma dystans. Wiem, że to filmowa bajka, ale popatrzcie: on nigdy nie mówi do nikogo per "ty", ani też nikt ze znajomych nie mówi jemu po imieniu. I dlatego jest powszechnie szanowany. Bo ksiądz to ksiądz. Jak zaczniemy "tykać" księży, to na czym się zatrzymamy, jak skończy nasza wiara...? Jest to jakaś idiotyczna moda. W szkole nauczyciele "z automatu" zaczęli tykać księdza-katechetę. Bo to przecież "kolega" a wszyscy koledzy sobie na "ty" mówią.

Jezus ostrzega przed uczonymi w Piśmie. Mówi: „Strzeżcie się uczonych w Piśmie, którzy lubią chodzić w długich szatach...”.
Jak by nie patrzeć, coś w tym jest.

Świadomością i zrozumieniem.
Może poniższa przypowieść co nieco wyjaśni.

Jezus przybył do wioski, w której narodził się przed wiekami, do Betlejem. Stanął na rynku, ale czuł lekki niepokój. Ludzie zerkali na niego, nikt go nie poznawał, a przecież wchodzili i wychodzili z kościoła. Wokół Jezusa zgromadziło się kilka osób.
— Wyglądasz zupełnie jak Jezus — ktoś powiedział. — Dobrze odegrałeś swoją rolę, jesteś świetnym aktorem.
— Jestem prawdziwym Jezusem, nie aktorem — odparł Jezus.
— Jeśli jesteś prawdziwym Jezusem, lepiej zniknij zanim przyjdzie ksiądz — zaśmiali się ludzie. — Będziesz miał kłopoty.
Dzieci zaczęły rzucać kamieniami, żartując: „Pojawił się prawdziwy Jezus, król żydowski! Oto człowiek, którego ukrzyżowano i który zmartwychwstał! ”
Jezus poczuł się bardzo... to byli jego ludzie, chrześcijanie. Nawet jego wyznawcy go nie poznali. Mimo to Jezus czekał z nadzieją: „Może chociaż mój kapłan mnie pozna. Ludzie mogą być niemądrzy, mogą być ignorantami, ale mój kapłan wie. ”
Przyszedł kapłan, ludzie ucichli. Zrobili mu przejście i zaczęli mu się kłaniać, okazując głęboki szacunek. Jezus zaśmiał się w sercu: „Mnie się nie kłaniali, a księdza szanują. Chociaż to jest dobry znak, bo ten kapłan jest moim kapłanem. Dzięki niemu ludzie mnie pomają. Nie poznają mnie bezpośrednio, ponieważ są ślepi.” Kapłan spojrzał na Jezusa i zawołał:
— Ukorz się, łobuzie. Jak śmiesz obrażać naszego Boga?
— Nie poznajesz mnie? — zapytał Jezus.
— Oczywiście, że cię poznaję. Chodź ze mną.
Zaprowadził go do kościoła i zamknął w celi. Jezus był zdziwiony, myślał: „Co to znaczy? Czy moi ludzie znowu mnie ukrzyżują?”
W nocy kapłan przyszedł do celi, trzymając w dłoni świecę. Zamknął drzwi od środka, ukłonił się, dotknął stóp Jezusa i rzekł:
— Doskonale cię rozpoznaję! Nie na środku miasta, nie przed wienmymi, bo ty jesteś starym wichrzycielem. Jakoś udało nam się wszystko dobrze zorganizować, a ty wprowadzisz tu zamieszanie. Teraz panuje spokój, chrześcijaństwo ma ugruntowaną pozycję, nawróciliśmy pół świata, w końcu nawrócimy resztę. Wróć tam, skąd przyszedłeś, czekaj! Gdy przedtem byłeś na ziemi, nie nawróciłeś ani jednej osoby, a nam świetnie się to udaje, doskonale to zorganizowaliśmy. Powinieneś być nam wdzięczny.

Piękna powiastka, ale zupełnie nie wiem, jak się ona ma do mojego pytania...

Widocznie należysz do do grona nawróconych.

Takich powiastek lub rejestracji "objawień" Jezusa czy Matki Bożej jest dużo. Większość z nich jest tylko rejestracją krytycyzmu ludzi Kościoła wobec falsyfikatów. Społeczność wierzących i jej przedstawiciele zawsze byli krytyczni wobec możliwości falsyfikacji ksiąg i wiary. Jeśli pojawia się jakieś niby-objawienie, dochodzi do oficjalnego konfliktu między świadkami a pasterzami Kościoła, a to co, nazywamy, że Kościół zatwierdził jakieś objawienie, jest tylko negatywnym stwierdzeniem, "nihil obstat", czyli nie ma przeszkód, aby w to wierzyć. Nie ma natomiast orzeczeń, że "to objawienie jest prawdą".