Czysto teoretyczne pytanie do człowieka wierzącego:
Co by się zmieniło w Twoim życiu, gdybyś przekonał się, że nie ma boga, ani życia wiecznego ?

Nie próbuję przekonywać. Po prostu czysto fikcyjna sytuacja. Jak sądzisz, co zmieniło by się w zachowaniu, w postępowaniu, w Twoim życiu ? Czyli gdybyś miał/a niezbity dowód na to, że nie ma boga. ?
Może nic by się nie zmieniło ? Poza zaprzestaniem chodzenia do kościoła ? Ciekaw jestem Waszych odpowiedzi.

... czytaj uważnie forum

btw. co się u Ciebie zmieniło?

Hmm... Pewnie niewiele...
To znaczy no sporo, ale nie jesli chodzi o zachowanie, to jakim w tym momencie jestem czlowiekiem zawdzieczam glownie sobie, wlasciwie Kosciol nie mial na to wielkiego wplywu, wiec...

Zreszta wg. mnie nie ma czegos takiego jak NIEZBITY DOWOD. Zawsze jest jakas nutka niepewnosci...

Ok, ale zakładamy że nagle okazuje się, że boga nie ma i koniec (czysta teoria). Jak zmienia się Wasze życie ?

Co do mnie sysara, to nic się wiele nie zmieniło. Ale ciekaw jestem jak zmieniło by się życie innych katolików. Czy były by jakieś drastyczne zmiany ?

"Gdyby nasza nadzieja, jaką pokładamy w Chrystusie, dotyczyła tylko obecnego życia, bylibyśmy najbardziej godni politowania spośród wszystkich ludzi." (1Kor 15,19)

pozdrawiam :-)

Od razu palnąłbym sobie w łeb. Po co się męczyć.

Nie ma, i nie może byc czegoś takiego jak "dowód (I to jeszcze "niezbity"!) na istnienie Boga" czy na jego nieistnienie. Jedno i drugie jest kwestią wiary a nie dowodów. Jezeli istnieje jakiś dowód na istnienie czy nieistnienie czegoś tam, to wtedy "to coś" na pewno (i to jest niezbite) nie jest Bogiem (przynajmniej w tym sensie, jaki nadaje temu słowu tradycja judeo-chrzescijanska)

pewnie, jak reszta hedonistów
zabijałbym, gwałcił, rabował, sycił wszelkie pożądania
byłbym poza dobrem i złem
z radością oddawałbym się chaosowi - bo gdzie nie ma wartości, ani punktu odniesienia JA byłbym bogiem i prawodawcą i ostateczną instancją
a reszta humanistów niech nie ściemnia, że dobro innych jest granicą mojej wolności

to dopiero byłby nowy wspaniały doskonały świat

Wtedy to raczej mielibyśmy Sodomę.

Chyba zacząłbym dużo ćpać, grać na kompie, olałbym szkołę, poszukał marnej pracy, żeby mieć na prąd, mieszkanie i gówniane jedzenie..

Czy te trzy ostatnie posty mam traktować jako sarkazm?

W przeciwnym wypadku rozumiem, że ta moralność, dobro i miłość, którą tak się chrześcijanie chwalą, nie siedzi tak naprawdę w ich sercach, a w dążeniu do trafienia do Nieba. Nie ma Boga, nie ma po co być dobrym. Nikt z góry już nie patrzy, to gwałcimy, rabujemy i ogólnie sodoma.

A potem jest zarzucanie ateistom kalkulacji i pustej moralności...

Znakiem tego jesteś człowiekiem bardzo słabym. Twój post to koronny dowód na to, że bez wiary w domniemanego Boga nie potrafisz panować nad swoimi żądzami. Innymi słowy trzeba Cię krótko trzymać za m.... czytaj karmić religią. Wyobraź sobie teraz, że ja jestem osobą niewierzącą i mimo to potrafie nie gwałcić, nie mordować, czynić dobro i starać sie być dobrym człowiekiem, nie krzywdzącym innych ludzi. A więc w moim przypadku niewiera w Boga nie doprowadziła do tego, co Ty sam przyznałeś, że by doprowadziła w Twoim przypadku. Twój post to kolejny dowód na to, że jednak ludzie wierzący to w ogromnej mierze ludzie słabi.

Ja podobnie jak Chaota, zaczął bym więcej ćpać. Ale Chaota - nie mów, że teraz nie ćpasz wcale ? Na pewno Ci się zdarzy ? Mam racje

Jestem przerazony.

Zdaje sobie sprawe z tego(albo raczej: mam nadzieje, ze), ze post Chaoty to sarkazm ale dwa wczesniejsze brzmia powaznie.

Z jakiegos powodu mam wlasnie wizje wscielkego rotweilera trzymanego na smyczy z napisem "Religia".

1. Zdanie "okazało się, ze Boga nie ma" jest zdaniem pozbawionym jakiejkolwiek tresci (tak samo jak ble ble ble). W Boga (czy raczej Bogu) można wierzyć lub nie, natomiast nie może się "okazać, że Boga nie ma". Kwestia uznawnia "istnienia" czy "nieistnienia" nie ma w zasadzie wiele wspólnego z wiarą, w sensie religijnym. Może być rodzajem (meta)fizycznego pogladu na budowę (wszech)świata, ale to nie jest religia ani wiara jakkolwiek by ja definiować w obrębie znaczeń jakie nadała tym słowom nasza kultura.

2. Pytanie z czołówki tego wątku musiało by brzmieć, żeby miało jakikolwiek sens: co by było, gdybym był niewierzacy (do wierzacego) lub co by było gdybym był wierzacy (do niewierzacego). Dywagacje "co by było, gdyby", sa działaniem czysto abstarakcyjnym, a nie poznawczym, jesli chodzi o rzeczywistość; moga jedynie coś powiedzieć o strukturach myslenia czy pogladach wypowiadajacego te słowa, a nie o rzczywistosci. Kazda, jakaklowiek odpowiedź jest jednoczesnie fałszywa i prawdziwa, dopóki nie zostanie zweryfikowna przez zaistnienie danego zdarzenia.

3. Pytanie można natomiast postawić o zwiazek miedzy wiarą a moralnym działaniem człowieka. Nie jest to wcale zwiazek prosty. "Bycie wierzącym", ani tym bardziej "bycie religijnym" (w kontekscie tresciowej a nie funkcjonalnej definicji religii), a już w ogóle "bycie członkiem Koscioła/denominacji itp" nie implikuje automatycznie wyzszego standartu etycznego nas tymi, którzy nie identyfikuja sie w obrebie tych grup.

Gdy chodzi o chrzescijańskie rozumienie tej zalezności, kluczowa jest nie "wiara" lecz "miłość". To jednoznacznie wynika zaróno z przypowiesci Jezusowych (weźmy chosby znana przypowieść o Sądzie Ostatecznym), listów Pawła (Choćbym miał wiare taką izbym góry przenosił, a miłosci bym nie miał byłby niczym itd.), pisama Janowe (Boga nikt nigdy nie widział. Jesli kto nie miłuje nie trwa w Nim... itd), czy list przypisywany Jakubowi - (wierzysz, że Bóg jest - w porzadku - pisze - ale złe duchy też uznają jego istnienie nie i co z tego? Naszym zaś kultem jest wspomaganie wdów i sierot, karmienie głodych i pomoc więźniom.) A miłość może być wspólna "wierzącym i "niewierzącym". Gdzie indziej beda upatrywali żródła tej miłości.