Miroslav Filipović-Majstorović

Miroslav Filipović-Majstorović (ur. 1915 - zm. 1946) urodził się jako Miroslav Filipović. W 1938 wstąpił do zakonu franciszkanów w klasztorze w Petrićevac w pobliżu Banja Luki, gdzie przyjął imię zakonne Tomislav. W 1942 ukończył studia teologiczne w Sarajewie i został wyświęcony na księdza.

Skierowano go do pracy w regionie Rama w północnej Hercegowinie, jednak zamiast udać się tam, Filipović powrócił do Petrićevacu a następnie został Kapelanem wojskowym w oddziałach Ustaszów w Banja Luce. 7 lutego 1942 brał aktywny udział w pacyfikacji serbskich wsi Drakulići, Šargovac i Motike osobiście podrzynając gardła młodym kobietom.[1] Zamordowano wtedy 2730 Serbów, w tym 500 dzieci.

Jesienią 1942 usunięty z funkcji kapelana Filipović, który przyjął w tym czasie nazwisko Majstorović, został komendantem obozu koncentracyjnego Jasenovac na terenie Niezależnego Państwa Chorwackiego. Z powodu swojej zakonnej przeszłości, jak również z powodu swojego okrucieństwa, nazywany był przez więźniów fra sotona czyli braciszkiem szatanem.

Po wojnie schwytany, osądzony i powieszony. Podczas egzekucji miał na sobie zakonny habit, który często nosił będąc komendantem obozu.

Jego osoba nie jest dowodem że Kościół jest zły itp. Dla mnie to dowód, że i wierzący potrafi być potworem. No chyba że on był ateistą.
Jak możliwe, że ten człowiek po tak długim kontakcie z Kościołem jednak stał się zły?
Czy możecie podać katolicką wersję jego historii?

że o wierze człowieka nie świadczy nawet to że zostaje zakonnikiem, ale raczej to co ma w sercu

Sakrament kapłaństwa będzie ośmieszany, lżony i wzgardzony. Diabeł prześladować będzie szafarzy Pana w każdy możliwy sposób.

Mam pytanie:
Jak postać ww. franciszkanina rzutuje na:
1. "świętość" kard. Stepinaca, który przecież był "duchowym opiekunem" ustaszów (katolickich chorwackich faszystów) mordujących prawosławnych Serbów?
2. postać Piusa XII, za czasów którego obóz w Jasenovacu "pracował pełną parą" (zginęło tam od 300.000 do 700.000 osób), oraz który po wojnie wyniósł Stepinaca do godności kardynała?
http://www.historycy.org/index.php?showtopic=50190.
3. Jana Pawła II, który:
a) beatyfikował Stepinaca,
b) wszczął proces beatyfikacyjny Piusa XII, który to proces został następnie wstrzymany przez Benedykta XVI?
Pytam się dlatego, gdyż wyjaśnienie WISTA:


aż prosi się o zadanie mu pytania:
CO MIAŁ W SERCU Stepinac, na terytorium jurysdykcji którego istniał BAŁKAŃSKI AUSCHWITZ,
CO MIAŁ W SERCU Pius XII, że takiego Stepinaca wyniósł do godności kardynała
CO MIAŁ W SERCU Jan Paweł II, który Stepinaca beatyfikował?
Dodam tylko iż wyjaśnienia, że Stepinac i Pius XII "nie wiedzieli" o tym obozie, są rzecz jasna nieprzekonujące. Jest bowiem rzeczą oczywistą, iż świat może "nie wiedzieć" o TAJNYM więzieniu CIA w Szymanach, niemniej jednak nie da się zakryć przed swiatem obozu zagłady w środku Europy, w którym zginęło od 300.000 do 700.000 osób.

"28 marca 1941 roku Stepinac zanotował w swoim dzienniku: „Chorwaci i Serbowie to dwa światy, jak biegun północny i południowy. Nigdy nie będą w stanie żyć razem, chyba że za sprawą boskiego cudu”. O prawosławiu pisał, że nie ma w nim „ani moralności, ani zasad, ani prawdy, ani sprawiedliwości, ani uczciwości”[1]. 6 kwietnia 1941 roku państwa Osi zaatakowały Jugosławię, która skapitulowała po dwunastu dniach walk. Stepinac poparł utworzone przez ustaszów Niepodległe Państwo Chorwackie, zależne od Niemiec i Włoch. Nowy reżim, na czele którego stał poglavnik Ante Pavelić, deklarował wierność religii katolickiej[2] i prowadził politykę eksterminacji mniejszości w celu stworzenia państwa jednolitego religijnie. Minister religii Mile Budak oświadczył: „Jedną trzecią Serbów zabijemy, jedną trzecią wypędzimy, jedną trzecią nawrócimy na katolicyzm”[3][4] 16 kwietnia 1941 roku Stepinac złożył wizytę Paveliciowi, zapisując po niej w dzienniku, że nowy przywódca „nie będzie tolerował cerkwi prawosławnej”. Na tej podstawie arcybiskup ocenił, że poglavnik jest „szczerym katolikiem”[5]. 28 kwietnia w kościołach odczytano list Stepinaca, wzywający księży i wiernych do poparcia nowej władzy. Kiedy 26 czerwca Pavelić spotkał się z chorwackim episkopatem, Stepinac obiecał mu „oddaną i wierną współpracę dla jak najbardziej promiennej przyszłości naszej ojczyzny”[6]. Równie lojalnej współpracy z ustaszami Stepinac wymagał od episkopatu[7]; nakazał też uroczyste świętowanie rocznicy proklamowania Niepodległego Państwa Chorwackiego i dnia urodzin Pavelicia[8].

15 maja 1941 roku Katolicki List, oficjalny organ kurii arcybiskupiej w Zagrzebiu wspiera ideę „czystki etnicznej”, a okólnik urzędu arcybiskupa uznaje Serbów za „renegatów Kościoła katolickiego” i akceptuje użycie przemocy przy nawracaniu prawosławnych na katolicyzm. 31 lipca Katolicki List domaga się „przyspieszenia procesu nawracania siłą”[9].

Według różnych źródeł, w Niepodległym Państwie Chorwackim zamordowano od 350 tysięcy do 800 tysięcy osób. W zbrodniach uczestniczyło wielu katolickich duchownych, zwłaszcza franciszkanów. Zakonnicy lub księża kierowali prawie połową spośród 22 chorwackich obozów koncentracyjnych[10]. 16 lutego 1942 londyńskie radio BBC informowało: „Do najgorszych okrucieństw dochodzi w diecezji arcybiskupa Zagrzebia [Stepinaca]. Bratnia krew płynie tam strumieniami. Prawosławnych siłą nawraca się na katolicyzm i nie słychać głosu oburzenia ze strony hierarchy”[11]. Ponadto Stepinac nie unikał przejmowania własności cerkwi prawosławnej na rzecz Kościoła katolickiego – wysłał np. specjalną petycję do Pavelicia, prosząc o przekazanie trapistom serbskiego klasztoru w Orahovicy[12].

Z kolei w kazaniach Stepinaca po 1942 roku zaczęły pojawiać się protesty przeciwko drastycznym metodom, stosowanym przez ustaszów wobec Serbów, zwłaszcza jeśli te metody były niezgodne z kościelną doktryną. Arcybiskup podawał w wątpliwość szczerość masowych nawróceń, dokonywanych pod lufami karabinów. Później osobiście angażował się w ochronę prawosławnych i Żydów[13], co skłoniło Pavelicia do wysłania tajnej noty do Watykanu z prośbą o usunięcie Stepinaca z urzędu. Poglavnik nie stracił jednak całkowicie zaufania do arcybiskupa, bo kiedy w 1945 roku uciekał z kraju, zaproponował duchownemu, by stanął na czele rządu tymczasowego. Stepinac odmówił, ale przyjął depozyt władz NDH – archiwa i część zarekwirowanych kosztowności[14].

Zdaniem niektórych historyków, Stepinac wahał się między prywatnymi protestami a publicznym wspieraniem reżimu Pavelicia, między pochwalaniem jego celów a kwestionowaniem środków. Z jednej strony legitymizował władzę ustaszów, sprawując funkcję ich wikariusza wojskowego, zasiadając w kontrolowanym przez nich parlamencie i uczestnicząc w państwowych ceremoniach, a z drugiej strony próbował osłabić konsekwencje swojego poparcia, chroniąc pewną liczbę osób i namawiając władze, aby łagodniej realizowały swoją politykę[15].

Po wojnie do izraelskiego instytutu Yad Vashem wpłynęły dwa wnioski od prywatnych osób z Chorwacji o przyznanie Stepinacowi tytułu „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”. Instytut wnioski odrzucił, tłumacząc, że wyróżnienie nie przysługuje osobom, które pomagają Żydom i jednocześnie utrzymują bliskie związki ze zbrodniczym reżimem. Ponadto wysuwany był argument, że osoby zgłaszające nie były osobami bezpośrednio przez arcybiskupa uratowanymi.