nie rozumiem - skoro mocą Krwi Męki i Zmartwychwstania Jezusa Kościól będącym szafarzem Bożego przebaczenia - poprzez Sakrament Pojednania odpuszcza grzechy to idą one raz i na zawsze w zapomnienie i czlowiek ma "czystą kartę" i może zacząć od nowa czyż nie?

To jaki sens ma spowiedź generalna?

- czy to aby nie wynika z wątpienia, że przebaczenie grzechów
jest zupełne i radykalne?

jak ktos ma potrzebę zrobienia bilansu życiowego to niech go sobie zrobi,
ale po co do tego sakrament?

Czy podczas spowiedzi generelnej odpuszczane
są jeszcze raz już odpuszczone grzechy?
(wtedy robimy z Boga kłamcę)


czy chodzi o jakąś refleksję nad życiem z uwzględnieniem grzechów już
wcześniej przebaczonych w obecności kaplana ale wtedy to nie jest spowiedź
- bo spowiedź jest wyznaniem grzechów w celu uzyskania Bożego przebaczenia

Spowiedz generalna ma tylko sens wtedy kiedy poprzednie spowiedzi byly niewazne, penitent dokladnie o tym wie i jest o tym przekonany.

Drugi przypadek to watpliwosci a wiec konkretnie mam watpliwosci czy wyznalem ten grzech czy te grzechy wiec dla pewnosci chce odbyc spowiedz generalna.

Jest jeszcze jeden przypadek - gdy człowiek nie potrafi sam sobie wybaczyć dokonanego przez siebie zła.

To powinien raczej skupić się na wierze w obietnice dane przez Boga
a nie oddawać się praktykom wynikających z braku wiary w te obietnice

W takim przypadku odradza sie praktyke spowiedzi generalnej bo wiaze sie to ze skrupulanctwem oraz z roznymi psychicznymi przypadlosciami.

jeżeli chodzi o drugi powód - Kościól mówi wyraźnie, że w czsie spowiedzi odpuszczane są wszyskie grzechy (a nie tylko te wyznane) są w czasie spowiedzi wybaczone o ile nie doszło do zatajenia
grzechu ciężkiego - więc gdyby to miało słuzyć temu co opisujesz praktyka ta by byla szkodliwa
- wspieralaby wiarę w to, że o przebaczeniu decyduje super - poporawne z formalnego punktu wyznanie grzechów a nie Milosierdzie Boże.

Jesienna,
to logiczne.

Grzechy swiadomie nie wyznane (mam tu na mysli grzechy ciezkie) nie sa odpuszczone.

Kiedy ktos ma watpliwosci, nie pamieta dokladnie jak to bylo itp. moze wyznac grzechy jeszcze raz (czyli odbyc spowiedz generalna) od tej spowiedzi, ktora jego zdaniem byla dobra i nie ma tu co filozofowac. Dla czlowieka, ktorego gnebia powazne watpliwosci i wyrzuty sumienia na nic zdadza sie pobozne rozwazania o przebaczeniu, milosierdziu Bozym itp. Najlepiej jak on to wyzna i sprawa zalatwiona. No chyba, ze jest skrupulatem.

Oczywiscie, ze nie chodzi (jak napisalas) o superpoprawne wyznanie grzechow.

Wystarcza, ze w momencie spowiedzi, tu i teraz, ktos ma dobra wole wyznac grzechy a ze moze z powodu stresu, chwilowej nieuwagi, roztrzepania cos tam przekrecil, pominal to nie jest takie wazne. Bog nie jest urzednikiem i buchalterem.

Czy myslisz, że można zataić grzech świadomie i potem o tym zapomnieć?
(tylko wtedy spowiedź i dalsze spowiedzi byly nieważne). Ja raczej wątpię.

Na marginesie.

tak sobie kombinuję, że chyba zatajenie grzechu u czlowieka świeckiego
w obecnych czasach to rzadkość, nikt go do spowiedzi na siłę nie ciągnie
- chce to się spowiada, nie chce to nie...

Jak chce z jakichś powodów przed ludźmi się pokazać
i "pójść do komunii" (np. na pogrzebie matki) to co za rożnica czy
przystąpi do niej bez spowiedzi czy po nieważnej spowiedzi na jakiej zataił grzechy?
po co ma się w ogóle spowiadać?

Chyba najbardziej na zatajenie grzechów narażeni są narzeczeni
podczas obowiązkowych sposwiedzi przedślubnych no i ....
dzieci (dziecko jest zmuszone w pewnych okolicznościach przystąpić do spowiedzi
czy chce czy nie)


pewnie też taka pokusa jest w zakonach gdzie spowiedź jest obowiązkowa
(w niektórych nawet codzienna!)

mysli mi wędują w różne rejony dzisiaj...

no i tak przyszło mi do głowy
- przychodzi 14-latek do "obowiązkowej"
spowiedzi przed bierzmowaniem i mówi

"jestem niewierzący, rodzice mnie zmusili do chodzenia na religię
i każą mi przystąpić do bierzmowania ... nie będę robił szopki
i się spowiadał - podpisze ksiądz kartkę?"

Dla mnie ma duży sens o ile oczywiście nie jest to nadużywane.

Ja mam za sobą taką spowiedź z innego jeszcze powodu niż te które już wymieniliście.
Jakiś czas temu trochę mi się życie duchowe pokomplikowało, musiałam zrezygnować z kierownictwa duchowego u jednego kapłana, a następny którego o to poprosiłam zaproponował zaczęcie od tego naszej współpracy. Dla mnie była to możliwość zebrania, podsumowanie swojego życia, również dostrzeżenie w niektórych wydarzeniach Pana Boga, a jemu dawało to lepszy wgląd w to kim jestem.

Poza tym tak jak pisze bramin, czasami ma się wątpliwości czy coś się wyznało, bo np. ja tak mam, że to co robiłam pamiętam dobrze, ale spowiedź już nie. A tak, gdy nachodzą mnie teraz jakieś wątpliwości, pokusy, wiem, że na generalnej to padło więc temat zamykam i idę dalej.

Rozumiem, że u Ciebie to tak dziala i że Ci z tym dobrze.
Niestety mnie to nic nie wyjaśniło.

Spowiedź nie jest podsumowaniem życia tylko sakramentem
w którym odpuszczane są grzechy, które nie zostały jeszcze odpuszczone.
jej zadaniem nie jest zapewnianie komfortu psychicznego człowiekowi
Dalej nie widzę uzasadnienie dla tej formy spowiedzi.

Nigdzie nie ma spowiedzi obowiazkowych. Spowiedz jest zalecana ale nie obowiazkowa.
Prosze mi wymienic konkretne zakony gdzie spowiedz jest codziennym obowiazkiem.

Temat na inna dyskusje to spowiedz przymuszona "na kartki".



Dziekuj Bogu, ze nie musisz korzystac ze spowiedzi generalnej. Inni tego potrzebuja. Uzasadnienie: patrz posty wyzej

Kasia napisala, ze nie chodzi tu tylko o podsumowanie ale wlasnie np. o watpliwosci, zapomnienie itp.

Zakony kontemplacyjne chociażby - wiem poniekąd z pierwszej ręki.
W każdym razie była obowiązkowa 20 lat temu (nie wiem czy obowiązkowa
czy był to zwyczaj codziennej spowiedzi - w każdym razie codziennie zakonnice się
spowiadały - żadna się nie wychyłała).

No, ale to nie jest wytłumaczenie, że coś odpowiada na czyjeś potrzeby.
Ten post na jaki się powołujesz jeszcze bardziej utwierdził mnie w wątpliwościach.

tak myślę jesienna... spowiedź dla mnie jest niesamowitym darem i łaską.
naprawdę przecież Pan Bóg tego nie potrzebuje, to ja tego potrzebuję

jeżeli zrobiłam coś w wieku lat np. 12 - 13 i nawet jeżeli się z tego wyspowiadałam, to raczej na zasadzie "bo kazali", moja świadomość czemu ten grzech zranił Pana, mój żal za ten grzech... to wszytko w tamtym czasie było małe, niedojrzałe, wynikające z nieodpowiednich czy słabych powodów

jeżeli mam możliwość powrotu do tego teraz, po 20latach, gdy jestem w całkiem innym miejscu, gdy moja świadomość Pana Boga jest całkiem inna, to dla mnie naprawdę wielki dar i to ja tego potrzebuję

możesz nazywać to potrzebą psychologiczną
ale ja wiem jak na tym zyskała moja relacja do Pana Boga
bo przecież On nieustannie kocha mnie taką samą miłością, On jest Niezmienny
a ja jestem ciągle w drodze

tylko wiesz, zastanawiam się co chciałabyś tu od nas przeczytać, bo mam wrażenie, że jesteś na nie i cokolwiek napiszemy, nie zgodzisz się z tym i będziesz mieć "ale"

Nie ma zadnych dokumentow koscielnych o codziennej spowiedzi nawet w klasztorach kontemplacyjnych.

Utrwalila sie pewna tradycja, nazwijmy to nawet niepisane prawo w seminariach i zakonach,ze zaleca sie spowiedz co dwa tygodnie. Zaleca sie ale nie przymusza. Wszyscy, ktorych to dotyczy maja prawo korzystac ze spowiednika wyznaczonego w klasztorze ale moga tez isc do spowiedzi do kazdego innego.

Jesli chodzi o kontakt z ojcem duchownym/kierownikiem duchownym, ktory nie jest spowiednikiem choc moze nim byc to nie ma takiego wyboru w seminariach czy nowicjacie.Kandydat jest zobowiazany do rozmowy/kontaktu ze swoim ojcem duchownym ale nie musi sie u niego spowiadac.

Jest obowiazek w zakonach robienia rachunku sumienia codziennie w poludnie i wieczorem. Na to przeznacza sie nawet dluzsza chwile ale nie ma codziennie spowiedzi i nie bylo.