To nie jest wiara, to jest religijność.
Można być człowiekiem religijnym (obrzędy, rytuały, nakazy, zakazy), mając równocześnie zerową wiarę w Boga.
Taka bezwładność mentalna...

To nie jest wiara, to jest religijność.
Można być człowiekiem religijnym (obrzędy, rytuały, nakazy, zakazy), mając równocześnie zerową wiarę w Boga.
Taka bezwładność mentalna...[/quote]
Chodziło mi nie tyle o pustą wiare opartą na pozorach-rytuałach,modłach itd. ale o bardzo słabą wiare.Nie każdy się tym interesuje, nie każdego to obchodzi tacy ludzie żadko są "religijni" to raczej wieżący nie praktykujący lub żadko praktykujący oczywiście mogą (szczególnie w polsce)chodzić do kościoła co niedziela ale na tym ich religijność się raczej ogranicza.

Hm... Ateista może sam przejść na jakieś wyznanie (zazwyczaj wcześniejsze) często pod wpływem impulsu, lub tragicznych zdarzeń, np: jak leży na łożu śmierci. Wtedy bliskość śmierci, emocje biorą górę nad umysłem
Wydaje mi się, że mogą się znaleźć takie przypadki.

ale może być dokładnie odwrotnie. pod wpływem emocji ktoś wierzący może odrzucić Boga, obrazić się na niego, skoro niesprawiedliwie pokarał go jakąś śmiertelną chorobą czy wypadkiem.

myślę, że takie emocjonalne impulsy nie mają znaczenia na dłuższą metę. powiedzmy, że ktoś został zabrany na jakąś charyzmatyczną grupę modlitewną, gdzie doświadczył niezwykłych wrażeń i emocji pod których wpływem uwierzył, że Bóg istnieje. po czym po wszystkim już, kiedy ochłonął i zaczął się nad tym zastanawiać dochodzi do swojego zwykłego wniosku, że to bzdura.

sam znałem dominikanina, który opowiadał jak widział na własne oczy jak ktoś obok niego na wózku inwalidzkim wstał podczas spotkania modlitewnego. on wraz z innymi modlił się, chwalił Boga i doznawał niezwykłych odczuć. po czasie jednak wątpliwości wróciły tak jak poprzednio i stwierdził, że nawet sto takich cudów nie pomogłoby jego wierze.

tylko ludziom którym emocje trwale górują nad intelektem takie emocjonalne impulsy przynoszą nawrócenie.

Owszem, dlatego napisałem "może" dlatego też wcale nie musi
Nawiązywałem w tym do tych "wojujących <<ateistów>>" ;d co to właśnie obrazili się na Boga i strzelili mu focha ;d

a mi się wydaje że takie obrażenie się na Boga ma miejsce właśnie pod wpływem takich traumatycznych wydarzeń jak śmierć bliskiej osoby, wiadomość, że jest się śmiertelnie chorym albo że będzie się inwalidą do końca życia np. częściowo sparaliżowanym. zresztą oni sami tak o tym mówią wprost.
trudno moim zdaniem o kimś kto dowiedział się, że jest śmiertelnie chory i ma przed sobą pół roku życia, i przestał wierzyć w Boga, mówić "wojujący ateista". to raczej normalna reakcja psychologiczna.

Wydaje mi się, że jak ktoś obraził się na boga to nie jest ateistą tylko zbuntowanym wierzącym... co innego, gdy do pewnych wniosków dochodzi się w wyniku długich, kilkuletnich nawet przemyśleń to ciężko go będzie przekonać do powrotu.

Ale u Boga wszystko jest możliwe ? może jednak ?...

Ja nie wierze w boga i niczym mnie nie przekonasz zebym zaczal

Złe podejście. To fanatyzm, tylko bez religii.

Co myślisz o kimś, kto mówi "Ja wierzę w Boga i niczym nie przekonasz mnie, bym przestał"?

eee...fanatyzm?? bez przesady - komu jak komu ale akurat mi do fanatyzmu daleko

Chodzi o podejście "nikt mnie nie przekona". To zakłada z góry zamknięcie, całkowite utwierdzenie się w swoich przekonaniach, odrzucanie innych możliwości. Takie "Ja mam rację na pewno i zdania nie zmienię, choćby nie wiem co". Gdyby tak mówił o swoich przekonaniach wierzący, nie śmierdziałoby Ci to fanatyzmem?

przyznaję - masz rację..
I muszę powiedzieć, że w naszym kraju też nie brakuje fanatyków, którzy na każdą próbę dyskusji reagują histerią i agresją, a ja nie jestem fanatykiem - mam otwarty umysł

Czytam posty na forach i zastanawia mnie jedno. Czemu ciągle ktoś kogoś chce zmieniac?! Przecież każdy jest indywidualnością.Jeżeli ktoś nie może znieśc decyzji,postanowień innego człowieka,to jest to tylko JEGO problem! Dlaczego na siłę chcecie zmieniac innych?W imię czego? Ponieważ uważacie,że robicie to DLA ICH DOBRA! To nie jest prawda,robicie to DLA SIEBIE,bo wy się z tym zle czujecie.Tamtej osobie jest dobrze z podjęta decyzja i zostawcie je w spokoju.Może za tydzień znowu zminią zdanie!))

Wiesz. Jeżeli wierzysz w życie pozagrobowe w niebie, i jeżeli do tego życia potrzebna jest wiara w Twojego Boga, to chętnie chciałbyś "nawrócić" jak najwięcej osób, aby ich "uratować"