skąd ten pomysł, że demon MUSI przybyć na wezwanie?

Ale nie mówimy o różnicy pomiędzy wiarą a czymś tam, lecz o różnicy pomiędzy religią a czymś innym (magią). Religia jest systemem powiązanych ze sobą wierzeń oraz czynności religijnych, praktyk, rytuałów, ceremonii, kultu itd.

Różnica między religią a magią, tak jak się magię na ogół rozumie, sprowadza się do dwóch cech:
a) magia nie wymaga praktykowania czynności związanych z siłami nadprzyrodzonymi tak często czy regularnie, jak religia
b) magia to sposoby na wykorzystanie sił nadprzyrodzonych, podobnie jak - w uproszczeniu mówiąc - technika to sposoby na "opanowanie natury". Zarówno magia, jak i technika mogą być zawodne, ale podobnie jak nauka i technika w stosunku do świata fizycznego, tak i magia bazuje na założeniu, że pewne czynności mogą i powinny wywrzeć konkretny wpływ. Jeśli np. przywołanie demona się nie udało, to nie dlatego, że demon nie chciał przyjść, ale dlatego, że błędnie dokonano przywołania lub demon nie mógł się pojawić, np. został w tym czasie przywołany silniejszą magią. Magia daje człowiekowi pewną władzę nad światem, podczas gdy w religii bogowie mogą, ale nie muszą zareagować w spodziewany sposób na działania człowieka .

No a kto to wymyślił i dlaczego powinniśmy przyjąć akurat to za prawdę? Chodzi mi o tę władzę za pomocą imienia.

Dla mnie to bez sensu.

Wszystkie działania magiczne wykonują tak naprawdę istoty duchowe, mag musi je do tego przekonać lub zmusić do posłuszeństwa swej woli. Odbywa się to przez modlitwy, obietnice posług, przyjmowanie na siebie określonych tabu, a nawet zastraszanie zaklęciami czy duchowymi "zwierzchnikami" danej istoty.

A skąd to wiesz, że kiedyś tak to postrzegano (chodzi mi o tę władzę nad duchem)?

[...]
Wypowiedz to, ile razy chcesz, a jeśli duchy nie przybędą wypowiedz jak następuje:
[...]
Jeśli mimo to duchy nie przybyły po wypowiedzeniu powyższych zaklęć (w normalnych okolicznościach bez wątpienia przybywają), wypowiedz następującą formułę przymuszającą ducha:
[...]
Jeśli doszedłeś do tego miejsca, a on nie przybył, to możesz być pewien, że został wysłany przez swojego króla w jakieś inne miejsce, i nie może się teraz przed tobą pojawić. Jeśli tak będzie, inwokuj króla, jak następuje, aby wysłał go, lecz jeśli i wtedy nie przybędzie, możesz być pewien, że jest on skrępowany łańcuchami w Piekle, i nie jest już pod władzą swojego króla. Jeśli mimo tego masz chęć przywołać go stamtąd, wyrecytować musisz Zaklęcie Łańcuchów. A by inwokować króla, wypowiedz, jak następuje:
[...]

Wg Wiki, duch może zechcieć albo nie, ducha można też zmusić, ale nie musi się to udać.

Jaka magia? Przecież ona nie istnieje...

Jak już to można powiedzieć że to cuda istnieją a magia w dzisiejszych czasach to zwykłe oszustwo.

Można też powiedzieć, że zarówno magia jak i cuda to oszustwa.

Weźmy kwestię prawdziwego imienia. Prawdziwe imię to nie po prostu zwyczajne imię, zwykły wyraz, jaki mniej lub bardziej arbitralnie komuś nadano i który jest używany przez otoczenie do jego nazywania. Prawdziwe imię wyraża samą istotę noszącej je osoby, jest do tego stopnia z nią powiązane, że jego znajomość daje władzę nad tą osobą. Znając prawdziwe imię (nazwę) lwa możesz nakazać mu, żeby się podniósł, skoczył, zasnął. Cokolwiek. To jak pełna kontrola nad jego ciałem.

Wypowiadając Prawdziwe Imię Boga - ma się władzę nad Bogiem, można mu rozkazywać.

Dlatego po pojedynku z Jakubem Bóg wykręca się od odpowiedzi na pytanie o imię, a Mojżeszowi podaje swoje imię "zastępcze" (z tego powodu interpretowane czasem również jako wykręt "Jestem, kim jestem...").

Ktoś ty chyba zbyt poważnie wziął sobie do serca powieść "Eragon".

Jakieś dowody na te twierdzenia? Przecież to absurd. Sama nazwa, czy imię danego obiektu nic uczynić nie może.

Dzięki nie jest w stanie dostrzec różnicy pomiędzy rzeczami a słowami, wobec tego zazwyczaj wyobraża sobie, że związek między osoba a imieniem lub rzeczą i jej nazwą nie jest jedynie związkiem umownym czy tez idealnym, lecz więzią rzeczywistą i silną, łączącą jedno z drugim w taki sposób, że magiczne zabiegi w stosunku do człowieka mogą być dokonane równie łatwo za pośrednictwem jego imienia, jak włosów, paznokci czy innej materialnej części jego osoby. tak wiec Indianin z Ameryki Północnej "jest zdania [...] że obchodzenie się z jego imieniem może mieć równie szkodliwe skutki jak rana zadana jakiejkolwiek części jego ciała. Z podobnym wierzeniem można się spotkać wśród rozmaitych plemion od Atlantyku po Pacyfik i było ono źródłem szeregu dziwacznych przepisów regulujących sprawę zatajenia i zmiany imion". Tolampowie na Celebesie wierzą, że by porwać duszę człowieka, wystarczy zapisać sobie jego imię. [...]

Australijscy tubylcy ukrywają zazwyczaj imiona własne, "a wynika to w dużej mierze z przekonania, że nieprzyjaciel znający imię ma w ręku broń, którąś może wyrządzić krzywdę". [...] Wśród plemion Australii Środkowej każdy mężczyzna, każda kobieta, każde dziecko posiadają poza swym imieniem własnym, będącym w powszechnym użytku, imię tajne albo święte, znane w pełni jedynie wtajemniczonym członkom grupy, które mu starsi nadają wkrótce po urodzeniu [...]

ta sama obawa doprowadziła do powstania podobnych zwyczajów u starożytnych Egipcjan [...]. Kay Egipcjalnin otrzymyał dwa imiona, z których jedno uchodziło za imię prawdziwe, czyli wielkie, drugie zaś za dobre, czyli małe. Dobre, czyli małe było publiczne, wielkie zas, czyli prawdziwe, starannie zatajano. Dziecko braminów otrzymuje dwa imiona, jedno do codziennego użytku, drugie zas tajne, którego nikt nie zna poza ojcem i matką. [...]

[...] Widocznie uważa się, że te zastępcze imiona, w odróżnieniu od imion prawdziwych czy tez pierwotnych, nei sa częścią człowieka, wobec czego mogą być używane swobodnie i wyjawiane każdemu nie narażając nikogo. [..]
jak więc widzimy, w społeczeństwie pierwotnym imiona zwykłych śmiertelników otoczone były bardzo troskliwa opieką, cóż więc dziwnego, że dla ochrony świętych imion królów i kapłanów stosowano szczególne środki ostrożności. Imię króla Dahomeju zawsze trzymane jest w tajemnicy, żeby nie dowiedział się o nim ktoś mający złe zamiary [...]

W Syjamie trudno było ustalić prawdziwe imię króla, ukrywano je bowiem z obawy przed czarami [...]

W starożytnej Grecji imiona kapłanów i innych dostojników, którzy mieli coś wspólnego z misteriami eleuzyńskimi, nie mogły być wymawiane za ich życia. [...]

[...] Podobnie więc jak skryty dziki zataja swe prawdziwe imię [...] tak samo wyobraża sobie, że bogowie ukrywają swe imiona prawdziwe przed innymi bogami i ludźmi chroniąc się w ten sposób przed urokami. Nigdzie na świecie nie wierzono tak silnie i nie rozbudowywano tak pieczołowicie prymitywnej koncepcji imienia boskiego i jego właściwości magicznych jak w starożytnym Egipcie [...].

[...] [Bóg] Ra miał bowiem wiele imion, jednak to wielkie, któremu zawdzięczał cała swą władzę nad bogami i ludźmi, znane było tylko jemu jednemu. [tu przytoczona opowieść o Izydzie, która podstępem wykradła bogu imię]

[...] Wierzono bowiem, iż człowiek, który posiądzie prawdziwe imię, posiada samego boga czy człowieka, który je nosi, i może nawet bóstwo zmusić do posłuszeństwa, tak jak zmusza się niewolnika. Sztuka czarowników polegała więc na nakłonieniu bogów do ujawnienia swoich prawdziwych imion [...] gdy tylko bóg w chwili słabości czy zapomnienia zdradził tę cudowną wiedzę, nie miał już innego wyboru, jak podporządkować się pokornie człowiekowi [...]
W magiczne właściwości imienia boskiego wierzyli również Rzymianie. gdy przystępowali do oblegania jakiegoś miasta, kapłani ich zwracali się do bóstwa opiekuńczego miejscowości wygłaszając specjalne modlitwy bądź tez zaklęcia i namawiając je do opuszczenia oblężonego grodu [...] Dlatego tez imię opiekuńczego bóstwa Rzymu trzymane było w głębokiej tajemnicy [...] Nie tylko zresztą prawdziwe imię opiekuńczego bóstwa, ale prawdziwa nazwa miasta otoczona była tajemnicą i nie wolno jej było nigdy wymawiać, nawet podczas świętych obrządków. Niejaki Valerius Soranus, który osmielił się wyjawić tę bezcenna tajemnicę, został skazany na śmierć czy tez skończył tragicznie.

No i jak tam z "niekompetencją" i "ezoterycznymi naukami", Eubulidesie? Po prostu nie miałeś pojęcia, że poglądy o mocy prawdziwych imion nie są jakimś nowoczesnym "ezoterycznym" zmyśleniem, tylko rzeczywiście panowały w dawnych społeczeństwach.

Reszty nie komentuję, bo chyba nie zrozumiałeś rozmowy. Walka Jakuba z Bogiem nie jest w tej rozmowie przykładem rozważanym w świetle współczesnych poglądów chrześcijańskich.