Jezus dał ludziom pocieszające zapewnienie: „Zaprawdę, zaprawdę wam mówię: Nadchodzi godzina, i teraz jest, gdy umarli usłyszą głos Syna Bożego, a ci, którzy usłuchają, będą żyli. (...) Nie dziwcie się temu, ponieważ nadchodzi godzina, w której wszyscy w grobowcach pamięci usłyszą jego głos i wyjdą: ci, którzy czynili to, co dobre, na zmartwychwstanie życia; ci, którzy się dopuszczali tego, co podłe, na zmartwychwstanie sądu” (Jn 5:25-29).


Warto zwrócić uwagę, że według Biblii ów sąd rozegra się podczas tysiącletnich rządów Chrystusa oraz jego współkrólów i współkapłanów. Jak napisał apostoł Paweł, będą oni „sądzić świat” (1Ko 6:2). „Wielcy i mali”, a więc ludzie ze wszystkich środowisk, zostaną wtedy bezstronnie osądzeni „z tego, co napisano w zwojach”, które będą wówczas otwarte. Nie może tu chodzić o kronikę ich poprzedniego życia ani o zbiór praw, na podstawie których zostaną osądzeni za dawne uczynki. Ponieważ „zapłatą, którą płaci grzech, jest śmierć”, ludzie ci otrzymali już zapłatę za poprzednie grzechy (Rz 6:7, 23).
Podczas tysiącletniego panowania Jezusa Chrystusa zostaną oni wskrzeszeni, żeby mogli pokazać, jaki stosunek mają do Boga i czy chcą skorzystać z ofiary okupu złożonej za wszystkich przez Jezusa (Mt 20:28; Jn 3:16). Chociaż nie obciążają ich dawne grzechy, to mogą zostać doprowadzeni do doskonałości tylko dzięki okupowi. Muszą przeobrazić swe umysły, porzucić poprzedni sposób postępowania i myślenia i podporządkować się woli Boga oraz Jego prawom dotyczącym ziemi i jej mieszkańców. A zatem w owych „zwojach” najwyraźniej przedstawiono wolę i prawa Boga obowiązujące ludzi w okresie Dnia Sądu, a warunkiem trwałego wpisania ich imion do „zwoju życia” jest okazywanie wiary i przestrzegania tych przepisów.

Wraz z postępem i rosnącą wiedzą, teologia odchodzi od dosłownego rozumienia Pisma w kierunku bardziej metaforycznego. Zresztą, oczywistym jest, że nie dałoby się precyzyjnie opisać Boga i Jego nadprzyrodzonych działań. Dlatego też nie traktowałbym powyższych kwestii jako konkretnego opisu przyszłych wydarzeń.

Zgodzę się, że istnieją w Biblii fragmenty metaforyczne, przypowieści i przykłady. Zgodzę się, że aby rozumieć Pismo święte, trzeba posiadać podstawową przynajmniej wiedzę w zakresie historii starożytnej. Zgodzę, się, że nie można wszystkich fragmentów Księgi rozumieć dosłownie. Że nie można wyrywać z kontekstu jej fragmentów.

Pytanie brzmi: dokąd zmierza teologia odchodząc od {dosłownego} rozumienia Pisma Świętego? Czy nadal jest nauką o Bogu? Czy raczej nauką o systemie politycznym nazywanym religią, a opartym na ludzkiej pysze? Czy jakiekolwiek stworzenie ma prawo powiedzieć, które słowa Boga są prawdą, a które nie?

Przede wszystkim Pismo jest pisane przez ludzi. Natomiast słowa Boga muszą być oczywiście prawdą, tylko nie mogą mieć na celu umożliwienia pełnego zrozumienia Boga oraz mogą podlegać interpretacjom (jak to słowa). Nie chciałoby mi się jednak zanadto zagłębiać w ten temat, bo tu nie będzie jakiejś konkretnej konkluzji.

Chodzi jedynie o to, że zupełnie bezsensowny jest...

tak trafiają nawet zostają świętymi José de Anchieta( "Miecz i żelazny pręt to najlepsi kaznodzieje"
) i Tomas Moore patron polityków ( który karał przez spalenie ludzi którzy czytali biblie w języku angielskim)

Ja uważam, że jak będzie żałował za swoje zbrodnie, Bóg weźmie go do nieba☺☻☺. To nie jego wina, że jest chory!