Czy bycie malo ambitnym i leniwym przeczy doskonalosci Boga?

Ogólna uwaga, także do modów: zauważyłem, że kyob będąc tu od niedawna zakłada sporo tematów, które właściwie zawsze ewoluują w takie ogólne poletko sporu wierzący vs niewierzący, gdzie właściwie przedstawiane są wszelkie możliwe wątpliwości, a nie ma trzymania się określonego, przyjętego od początku tematu. Chyba nie tak powinno wyglądać forum, że robi się w nim tematy-worki lub tematy-zagadki, takie jak ten, który właściwie sprowadza się do dwóch zdań odpowiedzi, które zamieszczam poniżej:

Nikt nie jest w stanie dać na to pytanie sensownej odpowiedzi, bo nikt z udzielających się na forum nie jest Bogiem.

Nie, bo na przestrzeni wieków w tych różnych religiach doskonałość nie była zawsze koniecznym atrybutem bogów, zwłaszcza w religiach politeistycznych. Jeśli zaś definiujesz Boga jako byt doskonały, to sam sobie dajesz odpowiedź.

nie bądź taki pewien...

Bóg jest nie tylko doskonały, on jest nawet ponad-doskonały.
Mówiąc w taki sposób odwołuję się do pewnej myśli, jaką w komentarzu do dzieła Pseudo-Dionizego O imionach Bożych św. Tomasz z Akwinu zastosował do tego, co o Bogu pisał Pseudo-Dionizy. Gdy Pseudo-Dionizy pisze, że jednym z imion Boga jest Piękno, to św. Tomasz z Akwinu tłumaczy, że Bóg jest ponad-piękny ( w języku łacińskim: super-pulcher ). Przechodząc na to, co ja o tym myślę - ja rozumiem to tak, że od Niego płynie wszelkie piękno, on objawia się światu jako piękny, ale zarazem jest on jeszcze Kimś ponad, Kimś takim, kogo nie da się objąć w kategorii Piękna.

Podobnie jest tutaj: Bóg objawia się światu jako doskonały, zawiera w sobie wszelką doskonałość, ale zawsze należy zaznaczyć, że jest on jeszcze Kimś ponad, Kimś znajdującym się ponad tą ludzką kategorią, zawierającym w sobie coś takiego, czego nie da się nawet określić tym słowem: "doskonałość".

Jeżeli jest ponad kategoriami i określeniami, to lepiej chyba byłoby ich w ogóle do Boga nie używać zamiast stosować jakieś ich pseudo-formy (które właściwie nie mają dla nas znaczenia, bo cóż znaczy w dosłownym sensie ponad-doskonały albo ponad-sprawiedliwy?). Jeśli jesteś ponad wszelkim wysłowieniem, to doszedłeś do "takości", do Dharmakaji. Jeśli zaś zaczynasz o Bogu mówić w kategorii osoby, istnienia, wszechmocy itd. to raz, że rozmijasz się z Dharmakają, a dwa, że rozmijasz się ze swoją ideą ponadkategoryczności Boga.

Mówiąc o tym, co powyżej napisałem, miałem na myśli przede wszystkim to, że nasze określenia stosowane w odniesieniu do Boga muszą być używane z pewnym dystansem, ponieważ Bóg jest jeszcze Kimś więcej, niż tym, co zawarte jest w naszych określeniach. Niedoskonały język nie może wyrazić w pełni istoty Boga. Taki jest cel mojej powyższej wypowiedzi.

Kyob prosiłeś aby wymienić wady boga, oto podstawowa z nich:
Nieumiejętność stworzenia człowieka, który będzie mu posłuszny!

Wygląda na to, że bóg stworzył człowieka, który niekoniecznie jest mu posłuszny, ale żąda od niego tego posłuszeństwa.

To tak samo jakbym zrobił sobie np. rower i byłbym zły na ten rower, że że się czasami psuje

Kyob prosiłeś aby wymienić wady boga, oto podstawowa z nich:
Nieumiejętność stworzenia człowieka, który będzie mu posłuszny!

Wygląda na to, że bóg stworzył człowieka, który niekoniecznie jest mu posłuszny, ale żąda od niego tego posłuszeństwa.

Moje pytanie pozostaje nadaj bez odpowiedzi. Czy bóg nie potrafił stworzyć człowieka, który byłby mu posłuszny, czy może nie chciał stworzyć człowieka który byłby mu posłuszny ? (skoro nie chciał, to czemu ma do ludzi pretensje )

W jakim więc stopniu jest w stanie wyrazić istotę Boga język człowieka? W zerowym, czy może jednak jakimś? Jeśli nie zerowym i nie pełnym, to gdzie postawisz granicę i dlaczego? Jak uzasadnisz swoją postawę mówiąc, że Bóg jest ponad-piękny ale ponad-osobowy i ponad-troisty już nie?
Druga kwestia - jeżeli twierdzisz, że "dobry", "piękny" nie wyrażają istoty Boga, to o czym Ty mówisz, pisząc że jest doskonale dobre? W tym momencie wypowiadasz słowa, ale nic nie mówisz o Bogu.

Bóg chciał stworzyć człowieka, który jest wolnością, a nie maskotkę. Bóg tworzył człowieka z niewyobrażalną dla nas, ludzi, miłością; a miłość nie pragnie zniewolenia. Jeżeli Twoim zdaniem to świadczy o jego niedoskonałości, no to cóż...

Tutaj różnica jest dosyć jasna: używając wobec Boga kategorii piękna czy dobra, mówimy o pewnych "cechach" objawiającego się nam Boga, natomiast mówiąc o tym, że Bóg jest osobą czy Trójcą, mówimy o istocie Boga, o naturze Boga.



Chodzi po prostu o to, aby nie zamykać Boga w pewnych określeniach, bo, mimo że te określenia są prawdziwe, bo Bóg jest dobry, i jest piękny, to nie wyrażają one jednak pełni. Bóg nie może być zamknięty w ludzkich słowach.

Ale to co nazywamy istotą i naturą to właśnie zbiory cech. Jeśli spojrzysz na definicję osoby, to znajdziesz tam cechy bytu, które w efekcie charakteryzują to, co nazwaliśmy osobą. Jeśli zaczniesz mówić o krześle, to jego istotę opiszesz zbiorem cech. Jeśli zagłębisz się w to, że Bóg jest osobą, zaczniesz mówić o woli, a zagłębiając się w nią zaczniesz pisać o cechach takich jak niedeterminizm, nieuwarunkowanie. Zrobisz to, bo właśnie obecność lub nieobecność danej cechy są podstawą rozróżniania. Na podstawie cech odróżnisz to co jest osobą od tego co nią nie jest, czerwone od nieczerwonego.

Jeśli chcesz o Bogu powiedzieć cokolwiek, musisz zawrzeć go w określeniach. Jeśli uważasz, że jest Bóg i jest coś co Bogiem nie jest, to musisz określić cechy, których obecność lub nie ten podział warunkuje.

Twoja wizja Boga jest co najmniej dziwna.
Czy musisz robić z niego "tego złego", aby mieć przed sobą usprawiedliwienie dla Jego odrzucenia ?



Czy wyobrażasz sobie coś obdarzone wolną wolą, co ma z góry narzucone schematy działania ?

Z Twoich postó wnioskuję, że uważasz Boga za tego złego.
Ciekawe dlaczego skoro jednocześnie twierdzisz, że On nie istnieje.

Koby, a właściwie co (według Ciebie) znaczy słowo doskonały, to pojecie względne, można być doskonałym w stosunku do czegoś (czyli od czego ma być bardziej doskonały). Bóg jest unikalny więc do Kogo lub Czego chciałbyś go porównać - doskonały czyli jaki. Bóg to wszystko cokolwiek istniało istnieje lub będzie istnieć. Bóg nie ma względem siebie żadnej „zewnętrzności” czyli opozycji i cokolwiek tworzy robi to siebie samego. Pojęcie „robi” jest tu raczej nieadekwatne należałoby użyć słowa „rodzi”. Jeśli coś rodzisz dajesz to coś z siebie (cząstkę siebie), natomiast jeśli tworzysz to „materiał” (przyczyna) musiała by pochodzić z zewnątrz a przecież Bóg nie może mieć żadnej zewnętrzności, jest równocześnie wszystkim i we wszystkim. Czyli jak zwykli mawiać ezoterycy - Bóg jest równocześnie garncarzem, gliną i garnkiem, albo inaczej - jest równocześnie twórcą, tworzywem i tworem.

Chociaż Bóg sam w sobie jest Absolutny czyli nieskończony i.t.d… to może generować (rodzić) z siebie jedynie rzeczywistości skończone (względne), w przeciwnym wypadku może przyjść Ci do głowy ten przysłowiowy kamień którego nie może podnieść.
Jeśli Bóg jest pełnią samą w sobie (czyli tą wypełnioną po brzegi butelką) to wszystko cokolwiek z niego się „wyłoni” będzie jedynie jego cząstką a cząstka z samej definicji jest niedoskonała, względna, skończona, chwilowa … (podobnie jak z tą butelką – jeśli stwierdzisz że jest wszystkim co istnieje to nie pozostaje ci nic innego jak podzielić całą jej zawartość na kawałeczki - cząstki)
Jak już wielokrotnie pisałem że Bóg może wszystko oprócz stworzenia samego siebie, a z resztą po co miałby to robić?



A kto Ci powiedział że Bóg tworzy rzeczy doskonałe - j.w.
Właśnie jest wręcz przeciwnie, z absolutnej (bezwzględnej) doskonałości może powstać tylko względna doskonałość, jak już wspomniałem wyżej słowo doskonały w stosunku do „stworzenia” (świata) jest tu nie na miejscu, bo co może być bardziej doskonałe niż Bóg?
Na pozornie prawdziwe założenia mogą być tylko fałszywe odpowiedzi.

Tylko na podstawie biblii uważam, że nie jest do końca dobry.
Nie twierdzę, że istnieje.
Osobiście uważam go za bajkę.