Ja jakoś nie mam problemu a) z zauważeniem, że za tymi " historyjkami " może się kryć coś głębszego, co niczyjego rozumu nie obraża, b) że istnieje sposób mówienia o tych rzeczach inny niż " historyjki ", a takim sposobem jest np. teologia. Gdybyś kiedykolwiek spróbowała przebrnąć np. przez dzieła Karla Rahnera, na pewno nie byłoby Ci do śmiechu. Ale który ateista spróbuje ?



Ale szansy na co ? Życie nie jest szansą na nic. Kończy się i koniec. Wszystko i tak zginie. Szczerze mówiąc, nawet gdyby była druga szansa, niczego by to nie zmieniało.

Aha, i przypomnę jeszcze, że chrześcijanie nie wierzą w żadną " drugą szansę ", bo nie wierzą w reinkarnację ( która jest klasyczną postacią nauki o " drugiej szansie " ). Dla chrześcijan obecne życie także jest jedyną szansą, i wszystkim co mamy.

skoro w niebie jest tak fajnie, dlaczego boicie się śmierci? dlaczego płaczecie po śmierci bliskiego? przecież jest mu o wiele lepiej niż tu.

oczywiście, dla niewierzącego nie będzie żadnej szansy. po prostu chce żyć jak każda istota na Ziemi jak najdłużej

r4dz10

Z tego samego powodu, co każdy człowiek.

r4dz10

Z tego samego powodu co Ty.

ludzie chcą żyć po tzw "śmierci" - odczuwają pragnienie życia po tzw "śmierci"
dlaczego więc twierdzą, że nie istnieje nic co owe pragnienie zaspokoi....

dziwne

pzdr serdeczne

Macie wyjście. Możecie nadal żyć w ułudzie. Ale po smierci i tak "zobaczycie" ze nic nie ma.

Bo śmierć to poważna sprawa. Trudno się jej nie bać. Stwierdzenie " w niebie jest fajnie " to tak drastyczne uproszczenie, że na takim poziomie nie umiem dyskutować o mojej wierze.



Dlatego, że nie ma go już z nami. Proste. Gdyby Twój bliski dostał doskonałą pracę w USA, i wyjechał tam na zawsze obiecując że nigdy nie wróci też byś płakał, mimo że wiesz, że jest szczęśliwy.

Jeżeli po śmierci nic nie ma, to niczego nie zobaczymy - i nic nie stracimy na tym, że przeżyliśmy życie w szczęśliwej nadziei na wieczność

Jak doszedłem do tego ze żaden bóg na 100% nie istnieje?
Tak samo jak doszedłem do tego ze Święty Mikołaj na 100% nie istnieje.

Na przykład na zobaczenie wschodu słońca w górach. Albo na trzymanie w ramionach nowonarodzonego dziecka. Po prostu- na przeżycie tego, co piękne.

Jak rozumiem, trzeba próbować przed śmiercią zobaczyć wschód Słońca w górach, i potrzymać w ramionach nowonarodzone dziecko. Ok, zgadzam się, nie widzę związku.



A jak ja doszedłem do tego, że Bóg istnieje ? Tak samo, jak doszedłem do tego, że ja istnieję.

Vacarius napisał:

Proszę się zwrócić z problemem do Acro. On tłumaczy, że nie można przeprowadzić dowodu na nieistnienie czegoś. Jak więc jeden ateista mówi jedno, a drugi oświadcza, że doszedł do tego, że żaden Bóg na 100% nie istnieje. Epikuros napisał wcześniej, że bardzo mało jest na świecie rzeczy, co do których możemy mieć 100% pewność. Ale Vacarius oświadcza, że on wie i koniec. Nawet w języku naukowym operuje się określeniami, że coś jest wysoce prawdopodobne, lub wysoce mało prawdopodobne. Ale cóż, skoro ktoś mówi że wie na 100% to nie ma miejsca na dyskusję.

Bardzo mi się podobała rozmowa Dawknisa z Coynem. W trakcie dyskusji, (świetna, odsyłam na Youtube), doszli do wniosku, że to co ich różni, to to że Dawkins szukał w Bogu coś co określili jako Bóg Wyjaśnień. A ponieważ koncepcja Boga z logicznego punktu widzenia, jako element wyjaśniający jest zbędna, dlatego Dawkins określa siebię jako ateiste. Za to Coyne szukał czego innego w Bogu i dlatego jest księdzem.

Zmierzam do tego, że wszelka dyskusja o Bogu jest z natury skazana na klęskę, tak samo jak dyskusje o życiu po śmierci.

Wszyscy jesteśmy różni i to jest najpiękniejsze

Szkoda, że Dawkins nie wspomina o tych jego inspirujących dyskusjach z teistami np. w Bogu Urojonym ( a np. ks. Heller też powiedział, że miał swego czasu doskonałą dyskusję z Dawkinsem, w której niemalże doszli do porozumienia, i potem nie mógł uwierzyć, że ten sam człowiek popełnił coś takiego jak BU.. )

ziele_force napisał:

Zgadzam się całkowicie. Niewielu jest jednak tak rozsądnych aby to przyznać.