A, to przepraszam (może jednak wprowadzić te deklaracje (bez)wyznaniowe w sygnaturkach?).



W takim razie ja nie rozumiem. Czy chcesz przez to powiedzieć, że wiedza jest sprawą decyzji? Mógłbyś to rozwinąć?



Zależy, czy mówisz o "uczuciu", pewnej bezwarunkowej emocji, czy o miłości. Wchodzimy tutaj zresztą na grząski grunt, bo dla mnie - tak jak i dla Kościoła - "prawdziwa" miłość to decyzja. Stąd też np. Kościół, przy zawieraniu małżeństwa, poleca "przysięgać" sobie miłość - co teoretycznie nie miałoby sensu, gdybyśmy uznali, że miłość to tylko niezależne od nas uczucie czy odczucie (choć tu też się nie do końca zgadzam, bo także odczuciami możemy, chociażby do pewnego stopnia, sterować, co wiem zresztą z własnego doświadczenia). Zdaję sobie sprawę, że świat coraz mniej to rozumie, bo w ogóle świat coraz bardziej skupia się na emocjach i odczuciach, a nie na świadomym życiu - rezygnując tym samym, de facto, z wolności woli.



Wiara jest łaską, ale nie znaczy to, że jest wyłączona spod decyzji człowieka.



To spróbujmy zapytać możliwie prosto: dlaczego utożsamiasz zaufanie z ODCZUCIEM, powstałym w wyniku decyzji i zaangażowania woli, a nie właśnie z tymi decyzjami i zaangażowaniem?

Ludzie prawdy nie lubią prawda ? A podobno "prawda nas wyzwoli".

Mogę zdecydować o tym, by zgłębić intelektualnie chrześcijaństwo, przeczytać Biblie, komentarze, rozmawiać z chrześcijanami... nie mogę zdecydować o tym, czy mnie ci ludzie i teksty przekonają czy nie.



Miłość moim zdaniem zaczyna się od... Spotkania, którego nie wybieramy. Wszystko co jest dalej (wzajemna troska, wierność, wspólne patrzenie w jedną stronę) zamyka się w odpowiedzialności, która nie miałaby sensu, gdyby nie wolna wola.



Bo zaufanie też wynika, moim zdaniem, z pewnego rodzaju Spotkania. Z Drugim - człowiekiem, czy - w wypadku tej dyskusji - Bogiem. Jeżeli czytam Biblię i nie spotykam przez nią Boga - komu mam ufać?

Wiara to nie jest "bycie przekonanym". Dalej jest to strona bierna i właściwie dalej jest to "wiedza" w sensie, o jakim napisałem wyżej (jesteś przekonany, tzn. nabyłeś wiedzę, o której sądzisz, że jest dobrze uargumentowana). Tymczasem wiara to strona czynna. Zgodnie z definicją katolicką, wiara jest to "odpowiedź człowieka na Objawienie Boga". Odpowiedź to czynność od-sobna. Wymaga inicjatywy, a nie tylko biernego przyjmowania. Nie wystarczy biernie przyjąć Objawienia (można przecież teoretycznie być znakomitym teologiem, będąc jednocześnie niewierzącym), trzeba jeszcze na nie czynnie odpowiedzieć. Trzeba otworzyć usta, żeby udzielić odpowiedzi. A przecież to ty decydujesz, czy otworzysz usta i coś powiesz, czy będziesz milczał.



No tak, ale w zasadzie nie widzę, by w czymś zaprzeczało to temu, co napisałem (BTW niekiedy także i spotkanie wybieramy ).



Nie spotkasz Boga, dopóki nie zdecydujesz się Go spotkać. Nie możesz czekać biernie, siedzieć z założonymi rękami, aż zasób "wiedzy" i "argumentów" w twoim umyśle przypadkiem przebije ten poziom, poza którym nie możesz (właśnie - nie możesz, nie ma tu już miejsca na wolę) nie zostać "przekonanym". To jest właśnie ten haczyk. Oczywiście, jest on zgorszeniem dla ateistów, którzy od razu widzą w tym manipulację (to najwięksi jakich znam fani teorii spiskowych). Cóż na to poradzę. Przed manipulacją jest tylko jedna dobra obrona - świadomość samego siebie i wolność woli.

No tak, ale - odpowiedź wymaga też pytania, względnie zagajenia.



Czemu miałbym się na to decydować, skoro mogę - wedle mojego rozeznania - żyć lepiej bez tego?

Pytanie skierowane także do ciebie masz przecież wszędzie wokół siebie.



Skąd się bierze takie twoje rozeznanie, skoro nie jesteś Bogiem?

A skąd się bierze Twoje? Każdy jakieś tam swoje ma (z rozeznaniem o rozeznaniu włącznie ) i wedle niego postępuje.



Nie widzę związku zgody między tym co mam wokół siebie, a Objawieniem w rozumieniu KK, ba - w gruncie rzeczy widzę sprzeczność.

właściwie mogę powiedzieć, ze pamiętam chwile gdy uwierzyłam.
to jest tak jakby nagle wszystkie fragmenty układanki ułożyły się w całość,
nagle wszystko staje się jasne.
pamiętam nawet uczucie złości, ze nikt mi wcześniej o tym nie powiedział...
(choć mówili, ale może nie byłam gotowa)
prawda o Bogu była dla mnie jak rewelacja.
poczułam się oszukana przez wiele osób, które odciągały mnie wcześniej od tej prawdy.
zajęło mi trochę czasu aby zaakceptować wiele spraw w świetle tego nagłego odkrycia..
Bóg i rzeczywistość wiary istnieją naprawdę.

Jak to mówią anglosasi - good for you .

Tak, Bóg istnieje.
Niestety z Waszym Jahwe i Jezusem nie ma nic wspólnego.
Przykro mi. Naprawdę.
No, ale nie martwcie się już, głowa do góry.
Do piekła Was nie wsadzi.
Wytrzyjcie już te łezki

Achad, czytam tak twoją powyższą wypowiedź i nasuwa mi się na myśl pytanie o to, jaki ty masz obraz Boga, co o Nim myślisz?

A i ja się podpinam pod to pytanie. Całkiem na poważnie, bez przymrużenia oka

Napisałeś kiedyś kilka ciekawych rzeczy (w tym takich o sobie), podchodzących w części pod moje duchowe zainteresowania. Nie wszystko znałam, ale poszperałam trochę, i dokopałam się do paru punktów wartych przemyślenia.
Ciekawam całości obrazu Twojej wiary/duchowości

powiedział achad

Tako rzecze thelemita (?).

Jakiż jest więc ten Bóg Crowleya? Aiwass, a może Horus, czy jeszcze inaczej się zwący? Dobrotliwy czy surowy, łagodny czy groźny? Możny-li to Bóg, Cudotwórca łaski z nieba spuszczający - czy też Byt pochłonięty Sobą, który milczy wobec próśb i zaklęć człowieka?

Achadzie, nie daj się prosić.

Moje bierze się stąd, że skoro uświadamiam sobie, iż nie jestem Bogiem, to tym samym rozumiem, że pełne i bezbłędne rozeznanie bez Boga jest dla mnie niemożliwe.



Proponuję zrobić sobie na jakiś czas przerwę w skupianiu uwagi na KK.