I tu popieram wypowiedź Logina2. Nie ma nic piękniejszego niż realne doświadczenie Boga i Jego miłości i faktycznie nijak to się ma do bycia po prostu religijnym. Być wierzącym a być religijnym to wielka różnica. Często ludzie chodzą do kościoła klepiąc bezmyślnie regułki nie zastanawiając się nad sensem słów i pobytu w kościele. Ile ludzi przekręca słowa w modlitwie bo źle zrozumie i tak całeżycie powtarza ten sam błąd, nie zastanawiając się nad sensem tego co mówi(a często zmienia to całkowicie sens modlitwy). Gdyby ktoś myślał i wczuwał się w modlitwę to wiedziałby, że dane słowo zwyczajnie nie pasuje, ale tak to jest gdy coś się robi odruchowo.
Dlatego tak jak Login pisze samo chodzenie do kościoła nie robi z człowieka chrześcijanina.

Praktyki religijne nie mają mocy sprawczej. Jedynie Bóg może zmienić ten stan i robi to. Możesz być Katolikiem chodzić na mszę i przyjmować komunię 9999999 razy i zostać niezmienionym. Jednak kiedy doświadczysz Boga w swoim życiu choć raz, to doświadczenie zmieni cię na zawsze. Także religia sama w sobie i Kościół sam z siebie nie jest nic wart, to Bóg zmienia. I kiedy Bóg zmienia wtedy dopiero możesz nazwać się Chrześcijaninem. Tragiczną prawdą jest to, że kościoły są przepełnione nienawróconymi ludźmi których świat postrzega jako Chrześcijan. Stąd nie ma co się dziwić takim świadectwom jak to, że:

"chrzescijanstwo nie ma mocy sprawczej zmiany tego stanu rzeczy"

Problem leży w tym, że teraz byle kogo uważa się za Chrześcijanina. Czy Chrześcijaństwo ma moc sprawczą? Ma, a skąd wiem? Bo doświadczyłem tej przemiany. Ludzie po prostu uważają za Chrześcijaństwo, to co nim nie jest.

Pojęcie rodzimy się w grzechu oznacza to, że rodzimy się w stanie braku naturalnej przyjaźni z Bogiem wynikającym z dziedziczenia natury.
Nie ma w tym nic obraźliwego.

Sorry, taki mamy klimat...

W takiej alegorii, jak to ująłeś w istocie nie ma...
Zatem chrzest niemowlęcia tego stanu nie zmieni, i dla wiernych zyskuje jedynie status zabobonu.

Co innego chrzest w wieku dojrzałym.

Ale:
Również Twoja alegoria przekreśla koncepcje grzechu pierworodnego Adama i Ewy, za którą to jasno i wyraźnie odpowiada... ekhm, wąż.
Jak owi ludzie mieli kochać Boga, nie znając go?

Jednak grzech popełnili dopiero po namowie gada... Oni powstali bez grzechu? Jak widać... zostali stworzeni grzesznymi!

Czyli nie jej wina?

Czyli nie jej wina?