Taki Śiwa kiedy wypijał truciznę zagrażającą światu, był nastawiony, że zginie. Z Jezusem chodzi chyba o to, że po prostu musiał się mocno nacierpieć - nawet, jeśli wiedział, że będzie żyć, to i ta wymęczyć swoje musiał.

Cierpienie jest niezaprzeczalne. Ale fakt, że wiedział, że wróci do życia bardzo istotnie wpływa na ocenę wielkości ofiary, moim zdaniem.

Nom trochę - ofiara Prometeusza jest moim zdaniem większa. I jakby nie było, wyszedł ze wszystkiego bez szwanku - podczas gdy np. bóg Dagotów stracił przyrodzenie (rozerwał się na kawałki by ratować świat. Później złożył się, ale pewna wredna ryba zjadła pewien istotny element). A niektórzy bogowie wręcz ginęli na śmierć.

Może pozostańmy więc przy tym, że takie jest Twoje, subiektywne zdanie?

A z ta ofiarą i tym zmartwychwstaniem to jest tak, że sama ofiara na krzyżu nie wystarczyła. "Jak w Adamie wszycy (także Jezus) umieramy, tak w Chrystusie wszyscy (także Adam) zmartwychwstaniemy". Zmartwychwstanie było konieczne, inaczej ofiara byłaby bezsensowna.

Kto się poświęca bardziej oddając swe życie - ten który WIE, że to koniec wszystkiego, czy ten który WIE, że za kilka dni będzie zdrów jak ryba?

Niewątpliwie wiedział że jeszcze tego samego dnia będzie w niebiez Ojcem i jednym łotrem. Moim zdaniem my na codzień nieświadomie banalizujemy to cierpienie jakiego Jezus doznał i dlatego wydaje się że ta chwila cierpienia to nic. To Cię nie ma do niczego przekonać, ale wyobraź sobie na chwilkę Jajko że przez jakieś 12 do 24 godzin przeżywasz dosłowne męki psychiczne i fizyczne. Doświadczasz zdrady najbliższych, poczucia opuszczenia, niesprawiedliwego osądzenia, strachu, smutku, coraz większego bólu i na koniec konieczności niesienia ciężaru ponad swoje siły i to tylko po to aby jeszcze kilka godzin męczyć się i dusić na krzyżu w boleściach od zadanych wcześniej krwawych ran. Całe Twoje życie może być szczęśliwe, ale wystarczy że ktoś Cię zdradzi dotkliwie i to wszystko zmienia. Czy pociesza Cię wtedy myśl że za rok o tej porze pewnie będzie już dobrze? Ofiara Jezusa to konkretny moment, konkretne doświadczenia i na tym trzeba się skupić, a nie ją banalizować jako chwila moment i znów laba.
Albo jeszcze inaczej, robisz coś dla ludzi a oni Ci zostawiają, wyrzekają się, opuszczają, pomimo że wcześniej widzieli znaki, cuda, słuchali Twoich słów i deklarowali wiarę w Ciebie. Odchodzisz do lepszego miejsca, ale masz wolę wybaczyć im i jeszcze wziąć na siebie to wszystko co najgorsze?

Teoretycznie ten, który wie, że to koniec.
W przypadku Jezusa, jego ofiara życia jako człowieka była związana z wiarą, że Bóg Go wzbudzi z martwych, nie z wiedzą.

A masz jakieś przykłady kogoś, kto oddaje swoje życie bez żadnej wiary, że w jakiś sposób zmartwychwstanie?

Nie w "jakiś sposób", tylko w konkretny i to "za chwilę", a nie kiedyś tam. To znacząca różnica. Poza tym Arhiz już podał garść przykładów. Ale miło, że przyznałeś mi rację.

Biorac pod uwage, ze ARHIZ opisal ofiary mitycznych bostw, to faktycznie, w teorii mozna sobie rozne "wieksze" ofiary wyobrazic.
A moze Jajko nam poda do jakiej ofiary on sam bylby zdolny?

Następna osoba przyznaje mi rację. Jestem pozytywnie zaskoczony!

Myślę, że większość rodziców byłaby w stanie oddać życie za swoje dzieci. I żadne z tych rodziców nie WIEDZIAŁOBY że za 3 dni spotka się całe i zdrowe z uratowanym potomstwem. WIEDZIAŁOBY, że tak nie będzie. Część z tych rodziców (większość) miałaby pewnie jedynie nadzieję, na spotkanie się kiedyś w innym świecie. Trudno mi gdybać czy do najwyższej ofiary byliby bardziej skłonni ludzie religijni czy niereligijni.

No wiec wlasnie Pismo sw pisze, ze

Czyli umarl za ciebie, choc tobie to obojetne i uwazasz, ze jezeli juz, to ofiara byla zbyt mala....

Ja nigdzie nie powiedziałem, że zbyt MAŁA. Ustaliliśmy tylko WSPÓLNIE, że można sobie wyobrazić WIĘKSZĄ.

No, i?
Czekasz na WIEKSZA z bajek? I ignorujesz realna?

każdy z rodziców oddających życie za swoje dziecko, wierzy przecież, że nie umrze do końca, tylko przetrwa w swoim dziecku...

Ciekawe skąd wiesz w co wierzy KAŻDY z rodziców??