Aha, czyli kolejne twierdzenie, które nie ma żadnego sensownego znaczenia. Po prostu nazwałaś pierwotną osobliwość „Słońcem”. Taka zmiana nazewnictwa niczego nie wyjaśnia i niczego nie pozwala zrozumieć. Jest jedynie psuciem pojęć.
A dlaczego aby określić położenie Słońca we Wszechświecie muszę znaleźć się w przestrzeni kosmicznej?
To nic nie znaczy. Owszem – wskutek działania sił grawitacji wszystkie bardzo duże niewirujące obiekty mają kształt zbliżony do kuli. Ale nie ma w tym fakcie niczego mistycznego – tak działa grawitacja.
Srakich. Jeśli nie wiesz, na jakiej podstawie wywnioskowano, że Wszechświat się rozszerza, to nie zabieraj głosu w sprawie kosmologii.

Właśnie mi uświadomiłeś, że dokonałam wiekopomnego odkrycia.

Osobliwość wybuchnęła w Słońce (skoro Słońce powstało z osobliwości to przecież jest jakościowo tym samym, po co stosować 2 nazwy?). Następnie Słońce siłą swych promieni (energii słonecznej) rozszerza się w nieskończoną kulę Wszechświata.



A jak niby chcesz to zrobić?



A skąd przekonanie, ze grawitacja nie jest mistyczną siłą?



Nie denerwuj się. Ja jestem prosta baba ze wsi. Nie rozumiem języka naukowego. Zrób mi przysługę i krótko, prostym językiem wyjaśnij, na jakiej podstawie to wywnioskowano. Bardzo Cię proszę.

Nie, nie dokonałaś odkrycia. Tylko sobie coś bredzisz.
Czyli Słońce to to samo co Wszechświat. Jak w takim razie nazwiesz tę gwiazdę, którą normalni ludzie nazywają „Słońce”?
Dobrze, to wyjaśnij mi, jakie potrzebne mi do określenia położenia Słońca we Wszechświecie dane uzyskam, gdy znajdę się w przestrzeni kosmicznej.
A co by to miało znaczyć, że grawitacja jest „mistyczna”?
Ale czujesz się kompetentna do tworzenia modeli kosmologicznych.
Wywnioskowano to na podstawie przesunięcia ku czerwieni widm dalekich galaktyk. Jednakże to przesunięcie nie było takie, jakiego byśmy się spodziewali, gdyby Słońce znajdowało się w centrum jakiejś kuli, która się rozszerza. Wtedy bowiem wszystkie gromady „uciekałyby” od nas z tą samą prędkością. Tymczasem przesunięcie jest tym większe, im dalej znajdują się dane obiekty. Stąd wynika, że każda gromada galaktyk oddala się od każdej innej. Nie ma uprzywilejowanego centrum.

Też Słońce. Nic nowego pod Słońcem.

Księga Koholeta:
9 To, co było, jest tym, co będzie,
a to, co się stało, jest tym, co znowu się stanie:
więc nic zgoła nowego nie ma pod słońcem.



Nie mam pojęcia. To Ty twierdzisz, że jakimś cudem zdołałeś ulokować Słońce we Wszechświecie. Więc może nie będziesz odwlekał tego momentu i opublikujesz swoją rewelację?



Że jest siłą Bożą.



Bo jestem wizjonerką. Niedługo naukowcy to samo powiedzą swoim uczonym językiem.



Nic nie rozumiem. Bełkot. Ktoś inny?

No to jak odróżnić, co masz na myśli, jak piszesz „Słońce”?
Pytanie, co Twoim zdaniem oznacza „ulokować Słońce we Wszechświecie”? Posiadamy obserwacje wskazujące na to, że Wszechświat jest homogeniczny, a Słońce nie zajmuje żadnego uprzywilejowanego miejsca.
Czyli konkretnie co? Że jest stworzona przez Boga – zgoda. Ale wszystko jest stworzone przez Boga, więc nic to szczególnego. Czy co innego pod tym pojęciem rozumiesz?
Nie ma sensu dyskutowanie z kimś, kto jest przekonany, że ma rację i nie przyjmuje żadnych kontrargumentów.
Nie moja wina. Czego konkretnie nie rozumiesz – wyjaśnię.To że czegoś nie rozumiesz, nie oznacza, że to bełkot.

Żeby powstało Słońce, musi już istnieć jakiś wszechświat w którym to Słońce powstanie.
Więc kolejność jest oczywista, najpierw powstaje wszechświat dopiero później Słońce.

A po co to odróżniać?



Jakie miejsce zajmuje Słońce we Wszechświecie na podstawie Waszych obserwacji?



Skoro jest stworzona przez Boga, to Bóg poprzez nią działa, a więc jest mistyczna jak wszystko na całym świecie.



Jestem otarta na kontrargumenty, ale póki co, zefciu, cały czas mi podajesz dowody na to, że mam rację. Nie żebym narzekała. To dobrze, że jesteśmy jednomyślni



Wstawiasz tekst o jakichś galaktycznych wydmach. Nic mi to nie mówi. Ja jestem artystką, musisz mi przemówić do wyobraźni. Nie pisz naukowym bełkotem. Swoimi słowami. Metaforą.



To jest bełkot, bo jest niezrozumiały dla Kowalskiego. Jak mam zweryfikować coś, co jest przedstawione w sposób tak skomplikowany, że nie rozumiem, o co w tym biega?

A skąd Robkowi do głowy przychodzi taka kolejność?

Zrobię inaczej niż zawsze, czyli najpierw naskrobię swoją opinię/ odpowiedź na to co ma wspólnego Słońce z Bogiem, a potem dopiero doczytam wątek.

Pierwsze skojarzenie to to że w wielu religiach słońce było bogiem i to często tym najważniejszym.
Dość naturalne jest czczenie naszej gwiazdy dzięki której mamy dzień, światło, pokarm... dla ludów pierwotnych noc to czas zagrożenia , gdy trzeba się schronić, a dzień niesie względne bezpieczeństwo, co wpisało się w podświadome kojarzenie jasności z dobrem a ciemności ze złem i nadal mówimy o złych siłach ciemności i o jasnej stronie mocy.
Natomiast jako że mamy słówko Bóg odnoszące się do wiary w jednego Boga to automatycznie na myśl przychodzi mi Aton, egipski Bóg Słońce, którego Echnaton próbował uczynić jedynym Bogiem ( a przynajmniej najwyższym - nie był to czysty monoteizm, a henoteizm mający w zamyśle doprowadzić do monoteizmu). Szczególnie że istnieją dwie ciekawe koncepcje historyczne:
-że hebrajczycy przebywający w Egipcie przyjęli go za swojego Boga
-że było dokładnie odwrotnie i to Echnaton wywyższając Atona oparł się na wizji Jahwe
Mi nie pasuje jednak ani to ani to, bo mimo że Jahwe jest kojarzony ze światłością i blaskiem, oraz ukazywał się pod postacią ognia, to jednak o ile dobrze kojarzę Mojżesz zakazał kultu Słońca, będącego jedynie dziełem Stwórcy a nie Nim samym, oraz w 10 przykazaniach jest wyraźnie mowa o zakazie robienia podobizn tego co na niebie wysoko, a kult Atona . Do tego biblijne opisy Jahwe częściej przypominają człowieka niż Słońce, albo jest bezpostaciową światłością, ale nigdy nie konkretnie Słońcem. No i wyraźnie to Bóg stworzył Słońce, co byłoby nie możliwe gdyby nim był.
Słońce i Bóg... Kojarzy mi się motyw aureoli, światłości z nieba, zstępowania z nieba w blasku, oraz obrazki z Biblii dla dzieci gdzie Adam i Ewa w Edenie rozmawiają z Bogiem ukazanym jako światłość z pomiędzy chmur - serio ciekawe że po tylu latach tak wyraźnie kojarzę ten obrazek. Być może schematyczne obrazki z popularnej Biblii dla dzieci plus zwroty językowe mówiące o Bogu jako o światłości, blasku mocno weszły w podświadomość i przyczyniły się do wzmocnienia tego skojarzenia. Do tego opowieści o światełku na końcu tunelu...

Teraz przydałoby się poczytać na ile napisałam to samo co już było poruszane... i w sumie to mam tylko jedno pytanie elikanku, jeśli grawitacja jest dla Ciebie mistyczną siłą, to czy każde inne oddziaływanie też jest czymś mistycznym? Jak wówczas zdefiniować mistyczność czegoś, bo jak dotąd kojarzyło mi się to z czymś tajemniczym, ukrytym, osobistym... Nagle to że mi kamień rąbnie o głowę albo porazi prąd, ew ktoś klepnie w ramię będzie doznaniem mistycznym, tak samo jak doznania jakich można doświadczyć podczas głębokiej medytacji czy modlitwy, a widzę sporą różnicę między jednym a drugim...
Nie wnikajmy w to że wszystko jest jednym, bo ta wiedza jest użyteczna ale tylko pod warunkiem że się pamięta że jednak żyjemy w dualnym świecie, a do skutecznej komunikacji poza słowem 'wszystko' jednak pozostałe dobrze jak mają JASNE granice... Możesz sobie pod pojęciem Słońce rozumieć 'wszystko', ale odbiorca i tak będzie to rozumiał jako najbliższą nam gwiazdę - pojęcia do czegoś służą, desygnaty są i same w sobie nie mają przeznaczenia, ale pojęcia mają a rozszerzanie ich ponadmiarę wszystko zaciemnia...

No właśnie. Opowieść o światełku tunelu jest kolejną przesłanką przemawiającą za tym, że Bóg jest Słońcem. Wygląda na to, że człowiek po śmierci trafia do samego Słońca.



W świecie stworzonym przez Boga wszystko co do zasady jest mistyczne (duchowe).

Bliskie Ziemi.

Nie moglam sie powstrzymac...

A mozesz zdefiniowac pojecie "mistyczny" w twoim slowniku? Bo moze my o czyms innym rozmawiamy?

Ziemia raczej nie jest duchowa tylko ewidentnie materialna. No, chyba ze ty fruwasz nad nia, a nie po niej chodzisz.

To znaczy, że jesteś deistką albo ateistką. Każdy teista/panteista czy wyznawca innej religii/filozofii, w której Bóg ingeruje w rzeczywistość, musi powiedzieć, że Ziemia jest duchowa.

Naprawde tak musi? A kto to (i gdzie) tak zdefiniowal?

Poniewaz mam wrazenie, ze masz wlasne definicje pojec, ktorych uzywasz, moze bedziesz je definiowac, zeby uniknac nieporozumien?
- mistyczny:....
- duchowy:...

Mistyczny = duchowy

Wszystko jest mistyczne/duchowe. Cały świat. Jedynie nie każdy człowiek w każdym aspekcie świata zanurza się w tej głębi duchowej/mistycznej.

Bo to jest jedyna możliwa kolejność.