Sugerujesz, że wiara powinna opierać się na lęku? A co z przykazaniami miłości?

To oczywista oczywistość. To nie jest dokument historyczny.

Tylko, że w chrześcijaństwie cała ta doktryna o grzechu została zbudowana właśnie na tej historii, bo wcześniej przecież wierzono, że jest ona autentyczna. Potem pojawiła się kolejna nauka o zbawieniu/odkupieniu z tych grzechów. Dlatego tu pojawia się pytanie, czy w tej sytuacji w ogóle te doktryny można teraz traktować poważnie? A jeśli nawet założymy, że istnieje grzech, to jak go rozumieć? Czy aby na pewno należy to rozumieć jako formę skażenia, a nie czegoś co na bieżąco sami wybieramy w swoim sumieniu, co jest ściśle powiązane z rozwojem świadomości? Przecież gdyby nie świadomość, to nie odróżnialibyśmy dobra od zła, postrzegalibyśmy wszystko jak zwierzęta, a w ich świecie przecież takie pojęcia nie występują. To rozwój świadomości powoduje takie uwrażliwianie sumienia, że coś postrzegamy jako nieetyczne.

Jeśli początek Biblii, gdzie spotykamy Adama, nie ma nic wspólnego z historią, to czemu Łukasz, zapisując - pod Bożym natchnieniem (jak chyba wierzysz) - rodowód Pana Jezusa, pociągnął go aż do Adama?!
Jeśli Adam nie jest postacią historyczną, to od którego imienia w genealogii Jezusa Ty liczysz rzeczywistych Jego przodków?...
[pytam nie tylko Idącego, ale każdego, kto myśli, jak on]

@Jerzy_67
1. Księga Rodzaju przedstawia dwa opisy stworzenia, których nie jesteśmy w stanie uzgodnić. Np. człowiek został stworzony albo przed odpoczynkem Boga, albo po nim. Autor Księgi Rodzaju sugeruje przez to, że jego opis nie ma charakteru historycznego.

2. Również dwa rodowody Jezusa (Mt i Łk) nie są ze sobą zgodne. Podważa to podejście traktujące treść rodowodów jako zapis historyczny. Mateusz niektórych protoplastów Jezusa pomija, aby osiągnąć efekt 3x14 pokoleń od Abrahama do Jezusa. Łukasz przedłuża rodowód do Adama - co niesie ze sobą to przesłanie, że każdy jest bliźnim (bratem, bliskim) każdego (por. Łk. 10,29.37).

3. Dzięki pierwszym rozdziałom ksiegi Rodzaju wiemy, na czym polega istota grzechu i jakie są jego skutki.

4. Apostoł Paweł w Ef. 5,31-32 traktuje opowiadanie o Adamie i Ewie jako alegorię związku Chrystusa i Kościoła.

5. Podobnie inne alegoryczne elementy podkreślano we wczesnych wiekach Kościoła:

„Słyszeliśmy o pierwszym Adamie [i o tym, jak został zraniony w bok, aby wydać Ewę]; przejdźmy więc teraz do drugiego Adama i zobaczmy w jaki sposób kościół został uczyniony z jego boku. Ten bok Zbawiciela, gdy wisiał na krzyżu został przebity włócznią”.
Hieronim „Homilie” 66, z: Louth, ed., Ancient Christian Commentary, 70.

„Ponieważ pierwszy Adam jest wizerunkiem Chrystusa, a sen Adama cieniem śmierci Chrystusa, który miał zapaść w śmiertelny sen, aby z rany uczynionej w Jego boku, mogła, w podobny sposób (jak została ukształtowana Ewa) by uosabiać kościół, prawdziwą matkę żyjących”.
Tertulian, “O duszy” z: Roberts and Donaldson, eds., Ante-Nicene Fathers, 3:222.

„Ponieważ Ewa została stworzona z boku śpiącego Adama… z boku Chrystusa wiszącego na krzyżu … musiał zostać stworzony. , kościół który jest „tą kobietą”.
Quodvultdeus, “Księga obietnic i zapowiedzi Bożych” 1:3, z Louth, ed., Ancient Christian Commentary, 71.

Rodowód Jezusa, jak mi się wydaje, służy przekazaniu, że Jezus ma pochodzenie zarówno ludzkie i Boskie. A także Jego umocowanie w Narodzie Wybranym.

Nie! Wiara nie ma się opierać na lęku! Napisałem to, na co Ty odpisałaś, w kontekście tego, że masz daleko do przyjęcia nauki o grzechu Adama, cytuję:
"No ale do Adama, Ewy i grzechu, to tu jeszcze daleko w takich rozważaniach".
Te moje słowa o baniu się nie dotyczą ściśle wiary, bo - jak piszę - wiara nie powinna być na strachu budowana: miłość jest najlepszym fundamentem (jednak bywa tak u niektórych, że strach przeważa).
Chodziło mi o to, że życie może Ci przeminąć, a Ty nie zdążysz dojść do celu... Jakiego celu?
Choćby tego, jakim jest zbawienie:

1P 1,8-9 PAU
(8) Choć Go nie widzieliście, przecież Go miłujecie; wierzycie w Niego, chociaż Go nie widzicie. Dlatego też doznajecie radości niewysłowionej i pełnej chwały,
(9) osiągając cel waszej wiary - zbawienie dusz!

Troszkę się wcisnę. Rola lęku w miłości i wierze.
Dla mnie lek jest obecny w miłości. Boję się kogoś zranić. A im bardziej kogoś kocham, tym większy mam lęk przez zranieniem tego kogoś.
Boją się ranić Boga. Choć niestety wciąż ranię go swoimi grzechami. Boję się każdego grzechu. Ale pomimo tego strachu popełniam je. To nielogiczne. Duch wprawdzie ochoczy, ale ciało mdłe.

A jakie są warunki zbawienia?

Pozwól, że zacytuję odpowiedź z ChatGPT, bo nie tylko, że na temat jest napisana, to jeszcze ponad 20 odwołań do wersetów tu znajdziesz: proszę, otwieraj Pismo na podanych tekstach i z modlitwą je rozważaj, a temat zbawienia nie będzie dla Ciebie tajemnicą...

Warunki zbawienia, według nauki biblijnej, opierają się na kilku kluczowych elementach, które są związane z wiarą, nawróceniem i przyjęciem łaski Bożej. Oto te warunki:

1. Wiara w Jezusa Chrystusa:
- Podstawa: Wiara w Jezusa Chrystusa jako Syna Bożego i Zbawiciela świata jest fundamentem zbawienia. Biblia jasno stwierdza, że bez wiary w Jezusa nie można być zbawionym (Jan 3,16; Dz 16,31; Rz 10,9-10).
- Przykłady: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto w niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (Jan 3,16).

2. Pokuta i nawrócenie:
- Podstawa: Pokuta oznacza żal za grzechy i odwrócenie się od nich, a nawrócenie to zwrócenie się do Boga i zmiana życia. Jezus i apostołowie wzywali do pokuty jako warunku zbawienia (Dz 2,38; Łk 13,3; 1 J 1,9).
- Przykłady: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15); „Pokutujcie więc i nawróćcie się, aby wasze grzechy były zgładzone” (Dz 3,19).

3. Chrzest:
- Podstawa: Chrzest wodny jest zewnętrznym znakiem wewnętrznej wiary i nawrócenia. Jest aktem posłuszeństwa wobec Chrystusowego polecenia i symbolem nowego życia w Chrystusie (Mt 28,19; Mk 16,16; Dz 2,38).
- Przykłady: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28,19).

4. Przyjęcie łaski Bożej:
- Podstawa: Zbawienie jest darem łaski Bożej, który nie można osiągnąć przez własne uczynki. To Bóg w swojej łasce daje zbawienie przez wiarę w Jezusa Chrystusa (Ef 2,8-9; Tt 3,5).
- Przykłady: „Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga: nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił” (Ef 2,8-9).

5. Trwanie w Chrystusie:
- Podstawa: Zbawienie wymaga nie tylko jednorazowego aktu wiary, ale ciągłego trwania w Chrystusie, codziennego podążania za Nim i posłuszeństwa Jego naukom (J 15,4-7; Kol 2,6-7; Hbr 3,14).
- Przykłady: „Trwajcie we Mnie, a Ja w was. Jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie, jeśli nie trwa w winnym krzewie, tak i wy, jeśli we Mnie trwać nie będziecie” (J 15,4).

6. Wyznawanie Jezusa jako Pana:
- Podstawa: Wyznawanie Jezusa jako Pana i Zbawiciela jest istotnym aspektem zbawienia. To publiczne i osobiste uznanie Jego panowania w naszym życiu (Rz 10,9-10; Flp 2,11).
- Przykłady: „Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych, osiągniesz zbawienie” (Rz 10,9).

Podsumowując, zbawienie opiera się na wierze w Jezusa Chrystusa, pokucie, chrzcie, przyjęciu łaski Bożej, trwaniu w Chrystusie oraz wyznawaniu Go jako Pana. Te warunki stanowią pełny obraz tego, co oznacza być zbawionym według Pisma Świętego.

Czyli nic nie ma o wierze w Adama i Ewę, albo o literalnym odczytywaniu Biblii

Dosłownie tych imion "plastikowy rozum" nie wymienił... Ja też bym tego nie zrobił, bo to, o czym piszesz nie zbawia nas...
Zbawia nas Chrystus, który jest zwany "ostatnim Adamem" - czyli jednak jakieś nawiązanie do protoplasty rodzaju ludzkiego występuje, prawda!?...
Wyszukałem miejsca, gdzie w NT mowa jest wprost o Adamie - może to się przyda?

Łk 3:38 BW "Syna Enosza, syna Seta, syna Adama, który był Boży."

Rz 5:14 BW "Lecz śmierć panowała od Adama aż do Mojżesza nawet nad tymi, którzy nie popełnili takiego przestępstwa jak Adam, będący obrazem tego, który miał przyjść."

1Kor 15:22 BW "Albowiem jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni."

1Kor 15:45 BW "Tak też napisano: Pierwszy człowiek Adam stał się istotą żywą, ostatni Adam stał się duchem ożywiającym."

1Tm 2:13 BW "Bo najpierw został stworzony Adam, potem Ewa."

1Tm 2:14 BW "I nie Adam został zwiedziony, lecz kobieta, gdy została zwiedziona, popadła w grzech;"

Jud 1:14 BW "O nich też prorokował Henoch, siódmy potomek po Adamie, mówiąc: Oto przyszedł Pan z tysiącami swoich świętych,"

A jak się zapatrujesz na to, co jednak AI podała? Czy takie "warunki zbawienia" Cię do czegoś motywują, przekonują, zachęcają?... [może warto w ogóle zacząć od określania: co to jest/ma być zbawienie?... O co w tym chodzi?]

Wydaje mi się, że w jakimś stopniu są spełnione , niektóre są na całe życie, a chrzest miałam w KK

Chodziło mi o to, żebyś zwrócił uwagę na to, że te różne poboczne kwestie teologiczne, które często są tematem do rozmów wśród chrześcijan różnych denominacji czy nawet różnych stron w tym samym wyznaniu, nie są jakoś bardzo istotne dla zbawienia. Takie dyskusje były wśród chrześcijan od początku, nawet w Biblii widać, że były różnice w poglądach w poszczególnych kościołach. Jest masa chrześcijan, których zupełnie takie tematy nie interesują, a starają się wierzyć tak jak potrafią, prosto, po swojemu i stawać się lepszymi ludźmi, więc chyba ta teologia, te doktryny, regułki, obszerne rozumowe wyjaśnienia, czy odczytywanie wszystkich cytatów w taki czy inny sposób, nie są jakieś niesamowicie ważne w wierze.

Odwracasz kolejność. Najpierw ludzie zauważyli skazę na ludzkiej naturze: człowiekowi łatwiej podążać za złym niż za dobrym, i choćby dusza pragnęła dobra, to pożądliwości ciała nad tymi pragnieniami często przeważają; na dodatek te nasze złe skłonności szkodzą nam samym i uniemożliwiają nam bycie szczęśliwymi. Ludzie wiedzieli, ze to niewłaściwe, i zastanawiali się dlaczego tak jest. Autor Biblii zapisał opowieść (być może funkcjonującą ustnie już wcześniej) o pochodzeniu tej skazy od pierwszych ludzi i ich występku. Nie wiemy czy traktował ją dosłownie. Moim zdaniem prawdopodobnie nie - to, że historię należy spisywać w sposób możliwie zgodny z faktami to wymysł późniejszych czasów.
Później owszem, ludzie zaczęli traktować tą historię dosłownie, a np. niektóre odłamy protestanckie robią tak do dziś. Ale większość teologów chrześcijańskich dobrze rozumiało, ze tekst ten, podobnie jak wiele innych tekstów biblijnych, nie ma na celu zapoznać nas z faktami na temat pierwszych Homo sapiens, tylko ma zilustrować pewną rzeczywistość etyczną: że jesteśmy stworzeni do podążania za dobrem, a nasze wrodzone skłonności do złego są czymś niewłaściwym, co uniemożliwia nam szczęście (życie w raju). Opowieść o Adamie i Ewie jest wygodną alegorią by przekazać ten sens.

Odwracasz kolejność. Najpierw ludzie zauważyli skazę na ludzkiej naturze: człowiekowi łatwiej podążać za złym niż za dobrym, i choćby dusza pragnęła dobra, to pożądliwości ciała nad tymi pragnieniami często przeważają; na dodatek te nasze złe skłonności szkodzą nam samym i uniemożliwiają nam bycie szczęśliwymi. Ludzie wiedzieli, ze to niewłaściwe, i zastanawiali się dlaczego tak jest. Autor Biblii zapisał opowieść (być może funkcjonującą ustnie już wcześniej) o pochodzeniu tej skazy od pierwszych ludzi i ich występku. Nie wiemy czy traktował ją dosłownie. Moim zdaniem prawdopodobnie nie - to, że historię należy spisywać w sposób możliwie zgodny z faktami to wymysł późniejszych czasów. Poza tym, gdyby miał zamiar spisywać tylko to co uważał za fakty, nie umieściłby tuż obok dwóch różnych opisów stworzenia.
Później owszem, ludzie zaczęli traktować tą historię dosłownie, a np. niektóre odłamy protestanckie robią tak do dziś. Ale większość teologów chrześcijańskich dobrze rozumiało, ze tekst ten, podobnie jak wiele innych tekstów biblijnych, nie ma na celu zapoznać nas z faktami na temat pierwszych Homo sapiens, tylko ma zilustrować pewną rzeczywistość etyczną: że jesteśmy stworzeni do podążania za dobrem, a nasze wrodzone skłonności do złego są czymś niewłaściwym, co uniemożliwia nam szczęście (życie w raju). Opowieść o Adamie i Ewie jest wygodną alegorią by przekazać ten sens.