Bez zmartwychwstania życie nie miałoby sensu

Życie bez świadomości, jest bez sensu, ale bez zmartwychwstania? W jakim celu chcesz zmartwychwstać?

A czy zwierzęta i rośliny też zmartwychwstaną? Przecież nie. Więc życie ich nie ma sensu?
Sensem jest przekazanie genów. Nic wiecej nie trzeba, bo to juz bardzo wiele.
Wg maksymy : ratujesz jedno życie = ratujesz świat cały.

Może tak z tym sensem dotyczącym przekazywania genów, to za bardzo nie wyskakujmy, przynajmniej my jako mężczyźni. W dobie ocieplenia, a przynajmniej szeroko rozpowszechnionej teorii o nim, nie tylko ja, ale i ktoś zdecydowanie mocniej usadowiony zauważy, że by zapłodnić 5 miliardów kobiet, wystarczy góra kilkudziesięciu mężczyzn.
Co prawda, nie uchylam się od ratowania nie tylko kilku, kilkunastu czy kilkuset żyć, ale i całego świata. Jestem w kwiecie wieku, przystojny, wysportowany, jednak konkurencja jest spora.
Wielu choćby z nazwy, idących po tej ziemi „mężczyzn” w wyniku takiego sensu, mogłoby natychmiast zostać unicestwiona. Być może, że to jeden z powodów dla czego to zapłodnienie in vitro tak opornie jest wdrażane.

PS
W jakim celu ludzie chcą zmartwychwstać? Co, kto, powoduje, że od zarania dziejów dążyli do zrobienia wszystkiego, aby żyć wiecznie, lub chociażby w to życie uwierzyć?

A Ty chcesz po prostu umrzeć i rozpłynąć się w nicości? Takie jest pragnienie twego serca?

Nie ma czegoś takiego jak nicość.

Śmierć jest czymś czego nie doświadczamy (koniec, nic - jest z natury nie do doświadczenia). Dlatego nie ma nic strasznego w śmierci. Można powiedzieć, że paradoksalnie nie ma śmierci, śmierć nie istnieje dla danego podmiotu. Istnieje tylko dla podmiotów obserwujących odchodzenie - z zewnątrz.

No to ujmiemy to inaczej : utracić percepcję i wszelką świadomość raz na zawsze.

Ale Ty nie doznasz nigdy utraty percepcji i świadomości (raz na zawsze). W czym więc problem?

Zadałem proste pytanie: W jakim celu ludzie chcą zmartwychwstać? Tak trudno odpowiedzieć?

Chcą zmartwychwstać, bo boją się śmierci. A boją się śmierci, bo gdyby było inaczej, nie przetrwaliby w wyścigu ewolucyjnym.

Powyższe jest jedną z możliwości. Nie twierdzę, że to jedyna możliwość.

Jest też inne prawdopodobieństwo: czujemy, że życie jest wieczne; że nie miałoby sensu skończyć wyłącznie w piachu. Może czujemy gdzieś wewnętrznie, że życie ma taką naturę, że będzie kontynuowane - nie do pomyślenia jest zupełne jego urwanie.

Takie są nasze marzenia. Tymczasem co wieczór zapadamy w senną nicość bez poczucia czasu i pewności, czy i kiedy sen się skonczy. O żadnym tego bezsensie nie myśląc. Osobiście liczę na taką nicość gdy życie białkowe dobiegnie konca. Zmartwychwstanie niesie niepewność . A sens ? Znaczy sens życia, o którym ciągle się filozofuje? Bez wielkich słów, jeśli ktoś jednym kotem czy psem bezdomnym się zaopiekował, już całe jego życie nabrało sensu. A przecież każdy w życiu dużo więcej przydatnie się udziela. No i jeśli sam to i owo ciekawe czy piękne przeżył, czego chcieć jeszcze? Po co grzeszyć pychą i próżnością?

@Swołocz
Traktujesz ideę zmartwychwstania wyłącznie jako wynikającą z ludzkich obaw i pragnień. Ale czy tak jest?

Moim zdaniem, w judeochrześcijaństwie zmartwychwstanie jest logicznym następstwem istnienia sprawiedliwego Boga. Mozolnie i w cierpieniu, odkrywa to Hiob. Nie będę Ci pokazywał jak ten proces u niego przebiega - potrafisz to zrobić sam, o ile przeczytasz z uwagą całą tę księgę.

Wiele wskazuje na to, że Hiob żył w czasach daleko przed Mojżeszem, może blisko Abrahama. Nie oczekuj, że Hiob będzie umiał nazwać zmartwychwstanie zmartwychwstaniem. Ale to jedynie dowodzi świeżości i oryginalności tej myśli u niego.

A może w takim celu, aby raz zaczęte życie przedłużyć w nieskończoność?...
Zobacz: naturalnie każdy się boi śmierci i nie chce umierać (normalna to postawa; gdy ktoś ma inaczej, to zwykle jest chory np. na depresję, albo tak fizycznie cierpi, że widzi śmierć jako upragniony koniec tej męki).
Wobec tego chcąc żyć teraz, chciałoby się żyć dłużej, niż te statystyczne lata; ale jednak zgon to przerywa... stąd zmartwychwstanie jawi się jako wyrwanie się z tej nieuchronnej teraz kolejności zdarzeń: obecnie żyję, ale muszę umrzeć...

Dzięki Bogu jest to możliwe, aby nie tylko teraz żyć, ale i na zawsze żyć - i to w osobistym stanie i warunkach doskonałych!

Co wg ciebie znaczy "w osobistym stanie"? Ciało z białka? Fizjologia, metabolizm? Czy cos raczej jak AI z dodaną świadomością? Może jeszcze z pamięcią i wyobraźnią? Toż to byłaby tortura. I to na wieczność.

Wydaje mi się to sprzeczności. Chrześcijanin nie boi się śmierci, bo wierzy, że jest przejściem do lepszej formy życia.
Strach przed śmiercią ma się nijak do pragnienia śmieci. Ale słusznie zauważasz, że pojawia się gdy cierpienie przygniata. Ale jeśli chrześcijanin boi się śmierci, to znaczy, że nie wierzy w zbawienie.
(Uwaga: Nie mylić śmierci z procesem umierania.)


Może jestem dziwakiem, ale staram się żyć zasadą, którą Jezus zakończył modlitwę w Ogrójcu: Nie moja, lecz Twoja wola nie się stanie. Nie chcę żyć dłużej. Chcę żyć lepiej. Chcę żyt tak jak zaplanował Bóg i tak długo jak On to zaplanował. Nie interesuje mnie statystyczny wiek. Interesuje mnie to, jak Bóg oceni moje życie. I chciałbym zasłużyć na jak najlepszą ocenę. Niestety, jak widać, kiepsko mi to wychodzi.


Nie tyle możliwe, co pewne.
I bez pewność, że w warunkach doskonałych. Zważ, że jest alternatywa. Przypomnę dwa zdania z Mateusza.
Mt 25.32 I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On oddzieli jednych [ludzi] od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów.
Mt 25.46 I pójdą ci na mękę wieczną, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego.