wiara katolicka twierdzi bardzo mocno i ostro ( i właśnie za to " uwikłanie w winę " jest bodaj najmocniej krytykowana ), że człowiek jest nie tylko odpowiedzialny za siebie, ale jest odpowiedzialny za siebie, za innych, za świat, a ostatecznie także za Boga ( który stał się człowiekiem ) w sensie absolutnym, czyli nie tylko wobec świata ( który przemija, więc w sumie nie trzeba się nim specjalnie przejmować ), ale przede wszystkim wobec Wieczności.

Nie prowadzi to do jakiegoś przerostu poczucia winy, a pozwala uświadomić istotę problemu.

Taka odpowiedzialność to właściwie tylko brzemię spowodowane strachem przed wieczną karą lub chęcią wiecznej nagrody. Pewnie dlatego odpowiedzialność kojarzysz z "uwikłaniem w winę".

"Jestem dla siebie zadaniem" - bardzo trafne określenie. Problem w tym, żeby taka odpowiedzialność nie była tylko brzemieniem powinna wynikać z suwerennej i nieprzymuszonej decyzji człowieka.

Niestety w chrześcijaństwie tak nie jest. Bóg przykłada pistolet do skroni człowiekowi i mówi: mam dla ciebie zadanie do wykonania, oczywiście możesz się go nie podjąć, ale i tak cię za to rozliczę.

Moim zdaniem prawdziwa odpowiedzialność powinna wynikać w pierwszej kolejności z głębokiego przekonania, co do słuszności własnego postępowania, a nie ze strachu przed karą lub chęci zasłużenia sobie na nagrodę.

To co opisujesz to utożsamienie się człowieka z własnym złem, a przecież uświadomienie sobie, że zło jest częścią naszej natury wcale nie musi powodować jego akceptacji.

Jeśli ktoś uważa, że zło ma źródło zewnętrzne, to może przybrać wobec niego jedynie defensywną postawę i bronić się przed jego pokusami. Nie widzi wtedy potrzeby niczego zmieniać w swojej osobowości.

Ludzie chętniej obarczają własnymi złymi cechami innych ludzi

to odkryją, że drzemią w nich możliwości, jakich istnienia przedtem nawet nie podejrzewali.

Ech, ileż ja jeszcze będę się męczył z ludźmi, dla których chrześcijaństwo = " MĘKI PIEKIELNE + coś tam jeszcze, ale nie pamiętam ".

A jakie postępowanie jest słuszne ?

A dlaczego miałoby nie spowodować ? Człowiek jest istotą konformistyczną - nieakceptacja zła w sobie to problem, akceptacja - brak problemu. Czemu nie wybrać tej drugiej drogi ?

Możliwości do zła, jak mniemam ? Bo przecież o tym mowa..

Czy nie słyszeliście o owym człowieku oszalałym, który w jasne przedpołudnie latarnię zaświecił, wybiegł na targ i wolał bezustannie: "Szukam Boga! Szukam Boga!". - Ponieważ zgromadziło się tam właśnie wielu z tych, którzy w Boga nie wierzyli, więc wzbudził wielki śmiech. Czyliż zginął? - spytał jeden. Czyż zabłąkał się jak dziecko? - rzekł - drugi. – Czy się ukrywa? Może boi się nas? Czy nie wsiadł na okręt? Wywędrował? – tak krzyczeli i śmiali się w zgiełku. Oszalały człowiek wskoczył między nich i przeszywał ich spojrzeniami swymi. "Gdzie się Bóg podział? – zawołał. – Powiem wam!
Za b i l i śmy go – wy i ja! Wszyscy jesteśmy jego zabójcami! Lecz jakżeż to uczyniliśmy? Jakżeż zdołaliśmy wypić morze? Kto dał nam gąbkę, by zetrzeć cały widnokrąg? Cóż uczyniliśmy, odpętując ziemię od jej słońca? Dokąd zdąża teraz? Dokąd my zdążamy? Precz od wszystkich słońc? Nie spadamyż ustawicznie? I w tył, i w bok, i w przód, we wszystkich kierunkach? Jestże jeszcze jakieś na dole i w górze? Czyż nie błądzimy jakby w jakiejś nieskończonej nicości? Czyż nie owiewa nas pusty przestwór? Czy nie pozimniało? Czy nie nadchodzi ciągle noc i coraz więcej nocy? Nie trzebaż zapalać latarni w przedpołudnie? Czy nie słychać jeszcze zgiełku grabarzy, którzy grzebią Boga? Czy nie czuć nic jeszcze boskiego gnicia? – I bogowie gniją! Bóg umarł! Bóg nie żyje! Myśmy go zabili! Jakże się pocieszymy,mordercy nad mordercami? Najświętsze i najmożniejsze, co świat dotąd posiadał, krwią spłynęło pod naszymi nożami – kto zetrze z nas tę krew? Jakaż woda obmyć by nas mogła? Jakież uroczystości pokutne, jakież igrzyska święte będziem musieli wynależć? Nie jestże wielkość tego czynu za wielka dla nas? Czyż nie musimy sami stać się bogami, by tylko zdawać się jego godnymi? Nie było nigdy większego czynu – i ktokolwiek tylko po nas się urodzi, gwoli czynowi temu należeć będzie do historii wyższej, niż wszelka dotąd była historia!". – Tu zamilkł człowiek oszalały i znów spojrzał na swoich słuchaczy: i oni milczeli, patrząc nań w zadziwie. W końcu cisnął latarnię o ziemię, że trzasła w kawały i zgasła. "Przyszedłem za wcześnie, rzekł potem, nie jestem jeszcze na czasie. To olbrzymie zdarzenie jest jeszcze w drodze i wędruje – nie doszło jeszcze do uszu ludzi, błyskawica i grzmot potrzebują czasu, światło gwiazd potrzebuje czasu, czyny, nawet skoro już są dokonane, potrzebują czasu, żeby je widziano i słyszano. Czyn ten jest im zawsze jeszcze dalszy niż gwiazdy najdalsze – a przecie sami go dokonali !"

oczywiscie z mocnym biczowaniem ciala.

Nie wiem co kieruje ludzmi wychwalajacymi chrzescijanstwo.
Dziesiec przykazan i wszystkie na nie.

A gdzie nakaz bycia szczesliwym, korzystania z owocow pracy, porannego usmiechu?
Nie ma.

Co na nie? nie bardzo rozumiem....



Chrześcijanie są szczęśliwi, znam wielu takich i mi też się zdarza:). Pewno chciałbyś żeby chrześcijanie wyglądali jak te aniołki co można kupić w sklepach, takie słodziutkie uśmiechy od ucha do ucha 24h/dobe - no niestety nie da się tak funkcjonować jeśli jest się człowiekiem. Są chwile smutku i chwile wesołości, ale to są tylko emocje. Prawdziwa Radość jest w sercu, człowiek który odnalazł Jezusa, już więcej nie szuka, po takim odkryciu tylko pracuje nad tym aby być jeszcze bliżej Niego. A smutek nie oznacza że nie ma Radości bo jak zajdzie słońce za chmurami to też go nie widać ale wiadomo, że świeci za nimi, tak też jest z Pogodą Ducha, nie chodzi o to żeby łazić cały czas z bananem na twarzy. Zacznij szczerze poznawać chrześcijaństwo, a zobaczysz Prawdziwą Radość nie wypływającą z egoizmu.

dla rozluznienia moze przeczytaj albo posluchaj: http://www.bosko.pl/relaksik/?art=1329