Pięknie powiedziane. Pisząc, że Bóg jest doskonały w sposób całkowity, miałam chyba na myśli właśnie Jego nieskończoną doskonałość. Tak, Pan Bóg jest najdoskonalszym Bytem. To On jest źródłem świętości. Zgadzam się, że największym znakiem Jego doskonałości jest Miłość.

Bóg jest doskonały dlatego, że jest bytem absolutnie prostym. Jego istotą jest JESTEM (nie jest to istnienie jakkolwiek uwarunkowane). Bóg wewnętrznie nie wykonuje żadnej czynności w tym sensie, że nie istnieje w jedni Bożej nic co mogłoby być przedmiotem i podmiotem czynności, a także nie istnieje żadna czynność Boga. Jedynym co wiemy z Objawienia Bożego to życie wewnętrzne Trójcy, mianowicie wgląd intuicyjny (bezpośredni) we własne JESTEM. Ten wgląd jest relacyjny. Mianowicie Bóg w Ojcu widzi Siebie, w Synu widzi Siebie w Sobie, w Duchu Świętym jest Widzeniem zarówno Siebie jak i Siebie w Sobie. Wszystkie przymioty Boże są na zewnątrz Boga jako jedyne dostępne pojmowaniu stworzenia. Pismo mówi np. "Bóg jest Miłością". To jest określenie stosunku Boga do stworzenia, ale nie do Siebie. Bóg nie kocha Siebie, bo jest to czynność choć najchwalebniejsza dla stworzenia, ale niedoskonała bo Bóg musiałby kochać siebie ze względu na coś, czyli miłość byłaby zawężeniem nieskończoności do skończoności. Ale już w stworzeniu Bóg kocha tylko tą cząstkę, która jest jego odbiciem jego samego (Bóg szuka gdzie mógłby w stworzeniu się przejrzeć)

Czyli ze Bóg nic nie robi za wyjątkiem przyglądania się sobie. A gdy wchodzi w interakcje z człowiekiem, to nie jest czynnosć?

Napisałem, że Bóg wewnętrznie nie wykonuje żadnej czynności. Zewnętrznie Bóg wykonał tylko jeden akt - w Ojcu stworzył Niebo i Ziemię, według wzoru Syna, w ożywiającej mocy Ducha Świętego. Wszystko to jako jeden niepodzielny akt. To co nazywasz interakcjami nie są poszczególnymi aktami Boga tylko KONSEKWENCJAMI tego jednego poruszenia Bożego. Nawet wcielenie Syna Bożego bierze udział w tym akcie jako jego część, a nie jako oddzielne działanie Boga. Dlatego nie ma racji św. Tomasz, że grzech "wymusił" wcielenie, a rację ma Duns Szkot, że wcielenie było przewidziane od początku.

Przeczysz sobie. Albo bezpośredni, albo relacyjny, zdecyduj się.

Nie rozróżniasz i mieszasz porządki: relacyjność nie oznacza pośrednictwa, to zupełnie dwie inne płaszczyzny. Po chłopsku: czy twoje własne mniemanie o sobie potrzebuje czyjegoś pośrednictwa? NO właśnie, jest bezpośrednie. Z tym, że Twoje mniemanie o sobie nie jest nawet relacyjne, bo nie masz informacji zwrotnej. Tak jak np. stwierdzenie: "przeczysz sobie" jest niemym dźwiękiem bez echa.

Skoro wykonał jeden, pewnie mógłby wykonac i drugi. Dlaczego tyko jeden,są jakieś koncepcje?
Weźmy bardziej przyziemny przykład. Modlisz sie o coś do Boga. Powiedzmy, ze Bóg spełnia prośbę. Jest wtedy dzialanie Boga czy nie?

Akt doskonały musi być kompletny i dlatego jedyny.
"Jest wtedy dzialanie Boga czy nie?" Nie ma takiego czegoś jak działanie Boga. Jest tylko akt Boga. Już napisałem są to przewidziane przez Boga konsekwencje tego aktu. Ciężko mi się ci wyjaśnia bo masz strasznie materialne i fizycznie czasowe podejście do tych spraw. Nie szukaj tylko rozumem. Wejdź głębiej w mistyczne poznanie.

Co zatem oznacza?

Bóg Ojciec nie pochodzi od nikogo, Syn Boży został zrodzony (a nie stworzony) przez Ojca, Duch Święty pochodzi od Ojca i Syna.

Mówiliśmy o relacyjności w kontekście wglądu, ponawiam zatem pytanie. Twój (czy tam Dunsa Szkota) opis sugeruje, jakoby Bóg dokonywał jakichś skierowanych na siebie wielokrotnie złożonych aktów percepcji, co raczej kłóci się z tezą o wyrażającej się w niezłożoności doskonałości.

To nie są złożone akty percepcji tylko jeden jednoczesny akt, którego konstrukcja jest relacyjna. Nie wspomnę już, że jak to opisujesz akt percepcji Boga jest nim samym, a nie za pomocą czegoś.

Skoro jest nim samym, to po co mu ta cebulowa konstrukcja?

Bóg jest Bogiem żywym i żywych. Tylko umarli dla niego mogą Go pojmować jako coś jednolitego, nieruchomego i martwego. Pojmują go bowiem wg własnego mniemania o sobie.

Chyba załapałem metodę. Skoro



to dalej mamy zapewne czwartą Osobę, w której Bóg widzi Siebie w w jednoczesnym Widzeniu Siebie i Siebie w Sobie.. i tak dalej, dobrze kombinuję?



Zależy po czym.