Dopóki może odgrodzić favele kordonem sanitarnym? ; )

Przypuszczam, że w wyniku ścierania się żądzy z wstrętem (pod czym leży oczywiście problematyka mamony szczerej : ) ustala się jakaś równowaga ilościowa. W każdym razie w społeczeństwie przedindustrialnym nasze dziesięć procent to była orgia, bezbożność i szlachta brukowa.

Przecież nie o tym jest rozmowa, (a przynajmniej tak to widzę), ale o tym, czy wersja z Jezusem świadczy o tym, że Bóg nagle się zreflektował, że stworzony świat nie jest doskonały.
Otóż nie.
Bóg od początku świat tak zamierzył, że miało nastąpić Wcielenie, jako dopełnienie Stworzenia.

Jeśli nazywasz to brakiem doskonałości stworzonego świata to możesz tak robić, choć dla mnie - skoro Wcielenie jest kontynuacją Stworzenia - nie jest ingerencją, ale częścią stwarzania doskonałego świata

Czyli doskonały świat jest nadal stwarzany przez Boga, dobrze to zrozumiałem?

Nie pisałem, że Bóg nagle się zreflektował. Rozumiem, że zamysł był na początku, i że, z założenia,
ten zamysł był/jest doskonały.
Jednak my, ludzie, postrzegamy świat przez pryzmat czasu. Był czas przed przyjściem Jezusa i po, przed ingerencją i po. Czy świat przed narodzinami Jezusa był doskonały, czyli nie wymagający poprawek?
Tylko pytanie, czy ma to większe znaczenie z perspektywy Boga, który jest poza czasem.

Dlaczego układem odniesienia ma być perfekcjonizm (doskonałość)? Katolicyzm stawia akcenty na Miłość i relację:
KKK 293 Podstawowa prawda, której Pismo święte i Tradycja nie przestają nauczać i wysławiać, głosi, że "świat został stworzony dla chwały Bożej" (Sobór Watykański I: DS 3025). Bóg stworzył wszystko – wyjaśnia św. Bonawentura – "nie po to, by powiększyć chwałę, ale by ją ukazać i udzielić jej" (Św. Bonawentura, In libros sententiarum, 2, 1, 2, 2, 1). Jedynym powodem, dla którego Bóg stwarza, jest Jego miłość i dobroć: "Kluczem miłości otworzył swoją dłoń, by dokonać dzieła stworzenia" (Św. Tomasz z Akwinu, In libros sententiarum, 2, prol).


KKK 299 Ponieważ Bóg stwarza w sposób mądry, stworzenie jest uporządkowane: "Tyś wszystko urządził według miary i liczby, i wagi" (Mdr 11, 20). Świat, stworzony w wiecznym Słowie i przez wieczne Słowo, będące "obrazem Boga niewidzialnego" (Kol 1, 15), jest przeznaczony i ofiarowany dla człowieka, będącego obrazem Boga (Por. Rdz 1, 26). wezwanego do osobowej relacji z Bogiem. Nasz rozum, uczestnicząc w świetle Rozumu Bożego, może zrozumieć to, co Bóg mówi nam przez swoje stworzenie (Por. Ps 19, 2-5); oczywiście, nie bez wielkiego wysiłku, a także w duchu pokory i czci wobec Stwórcy oraz Jego dzieła (Por. Hi 42, 3). Stworzenie wywodzące się z Bożej dobroci uczestniczy w tej dobroci ("A Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było dobre... bardzo dobre": Rdz 1, 4.10.12. 18. 21. 31). Stworzenie jest więc chciane przez Boga jako dar skierowany do człowieka, jako dziedzictwo, które jest przeznaczone dla niego i powierzone mu. Kościół musiał wielokrotnie bronić prawdy o dobroci stworzenia, w tym także świata materialnego (Por. św. Leon Wielki, list Quam laudabiliter: DS 286; I Synod w Braga: DS 455-463; Sobór Laterański IV: DS 800; Sobór Florencki: DS 1333; Sobór Watykański I: DS 3002).


Człowiek nie osiąga zbawienia poprzez dążenie do perfekcjonizmu, lecz poprzez pragnienie nawiązania relacji z Bogiem, wyrazem tych pragnień jest jego stosunek do dobra. Bóg stworzył świat dla człowieka w darze, aby ten czynił sobie ziemię poddaną za pomocą dobra i w ten sposób oddawał mu chwałę. Miłość wyraża się zawsze darem z siebie. Jest przyczyną sprawczą stwarzania przez Boga innych bytów - dąży do tego, by podzielić się bez reszty wszystkim, co posiada, czym jest.

Mrs_Hadley - a co ma piernik do wiatraka? Moje rozważania dotyczą doskonałości lub niedoskonałości świata i istota koncepcji zbawienia nie ma tu nic do rzeczy.

No ale wiesz. Skoro Bóg jest poza czasem i postrzega Wszechświat z jego historią całościowo, to raczej delektuje się perfekcją całej konstrukcji, a nie poszczególnych jaj fragmentów.

Zdefiniujmy bowiem doskonale szpiczastego Boga, który buduje doskonały, a więc szpiczasty Wszechświat w formie stożka. Jasnym jest, że musi się wcielić, aby Jego konstrukcja osiągnęła perfekcję. Czy jednak z perspektywy mróweczki stożkolubnej z jej historią zakleszczoną we współrzędnych r=0.5 fi=33.(3) ma to jakiekolwiek znaczenie?

No dobra, ale skoro mamy już cały, gotowy stożek to nie mam się czego czepiać. Co innego gdyby okazało się, że po 14 miliardach lat będzie dobudowywany czubek tegoż stożka kosmicznego.


I właśnie z tej mojej stożkomróczej perspektywy doskonałości nie dostrzegam.

Doprecyzuję w takim razie, że ten stożek jest czterowymiarowy. : ) A doskonałość, cóż, w takim ujęciu punkt doskonały to zdarzył się jakieś dwa tysiące lat temu, bynajmniej nie w Odrowiślu. Od tego czasu poruszamy się wszyscy po krzywych stożkowych – w dół.

Lecz pomyśl, w jak doskonałej konstrukcji partycypujemy...

Zatem co z doskonałością sprzed dwóch tysięcy lat? Stożek miał trzy wymiary, czy jak?
(serio, napisz coś w końcu na tę Fantastykę, marnujesz się, chłopie!)

Będę w końcu musiał... A stożek miał zawsze cztery wymiary. Po prostu przed Szpiczastością najwyzsza doskonałość możliwa do osiągnięcia przez mróweczkę – to jest wysokość przekroju stożka – rosła sobie żwawo, a teraz leci na pysk z każdą sekundą. Kali juga, bracie. : PPP

I znowu odpływasz.

Wiesz co napisałeś, pojmujesz zwrot którego używasz ?
Rozumiesz co znaczą (dla czeredy) słowa "ćwiczyć się w słabości"?

@ARHIZ
Nie odpływam, tylko improwizuję. Nie twierdzę, że mi to spójnie wychodzi.

@Saqura
Rozumiem, bo sam to praktykowalem, póki mnie szlag jasny nie trafił. Nigdy więcej.

Nie zawsze jest czas i miejsce na improwizację, zwłaszcza wysoce ekspresyjną.
Dlaczego nigdy więcej? Co by na to powiedział Twój cesarz?