Sytuacja uległa radykalnej zmianie po opublikowaniu, w 1916 roku, przez Alberta Einsteina (1879–1955), ogólnej teorii względności. Zgodnie z tą teorią przestrzeń (a właściwie czasoprzestrzeń) jest zależna od materii. Materia deformuje (czaso)przestrzeń, zakrzywiając ją, a zakrzywienie (czaso)przestrzeni wpływa na ruch materii. Problem kształtu Wszechświata i jego środka nabrał więc nowego sensu, zwłaszcza że z teorii względności wynikało, iż Kosmos nie może być statyczny – musi się rozszerzać lub kurczyć.

To zdumiewające przewidywanie ogólnej teorii względności zostało potwierdzone obserwacyjnie w latach dwudziestych ubiegłego wieku przez Edwina Hubble’a (1894–1953), który odkrył zjawisko ucieczki galaktyk. Okazuje się, że wszystkie galaktyki oddalają się od siebie z prędkościami proporcjonalnymi do odległości pomiędzy nimi. Chwila zastanowienia i odrobina geometrycznej wyobraźni pozwalają zauważyć, że nie oznacza to, iż którakolwiek z nich jest wyróżniona. Ekspansja Wszechświata obserwowana z którejkolwiek z nich będzie wyglądała tak samo.

Przeprowadzone kilka lat temu, między innymi przy użyciu Teleskopu Kosmicznego noszącego imię odkrywcy ekspansji Wszechświata, Hubble’a, szczegółowe obserwacje rozkładu galaktyk w przestrzeni, pozwalają stwierdzić, że żadna z nich nie jest uprzywilejowana. Podobnie nie jest uprzywilejowany, wyróżniony, żaden kierunek ani żaden obszar w Kosmosie. Wszystkie miejsca we Wszechświecie wyglądają tak samo. Każdy obserwator, znajdujący się na planecie krążącej wokół dowolnej gwiazdy w dowolnej galaktyce, stwierdzi, że Wszechświat średnio, w dużej skali, wygląda tak samo.

To stwierdzenie stanowi treść ZASADY KOPERNIKAŃSKIEJ mówiącej, iż żaden obserwator nie jest wyróżniony, a Wszechświat z punktu widzenia każdego z nich wygląda tak samo. Oczywiście, Kopernik nie sformułował tej zasady. Jest ona produktem nowoczesnej, dwudziestowiecznej nauki. Wyraża głęboką prawdę o wysokiej symetrii Wszechświata. Przydanie tej zasadzie imienia Kopernika jest wyrazem powszechnego uznania dla jego wkładu w poznanie budowy Wszechświata i naszego w nim miejsca.

Z zasady kopernikańskiej wynika, że skoro żaden obserwator nie jest uprzywilejowany, skoro Wszechświat z każdego miejsca i oglądany w każdym kierunku wygląda (średnio) tak samo, to każdy punkt jest w nim środkiem symetrii. Mówiąc potocznie, każde miejsce jest „środkiem” Wszechświata.

Na tytułowe pytanie: „gdzie leży środek Wszechświata?” można więc w pełni, ściśle i naukowo odpowiedzieć: „środek Wszechświata znajduje się w miejscu, w którym Ty stoisz, mój Czytelniku, ORAZ W KAŻDYM INNYM MIEJSCU”.

I.Kant powiada że: "Bezwzględnie konieczne jest to czego przeciwieństwo jest niemożliwe, o ile sam przedmiot nie zawiera w sobie sprzeczności"
(Zob. Jedyna możliwa podstawa dowodu na istnienie Boga)

Dlatego próbuję po kolei badać jak mogły się potoczyć losy wszechświata i gdy dojdziemy do absurdu , oznacza to wtedy że założenie było błędne i należy zająć stanowisko przeciwne, to nosi zaś nazwę według słownika PWN dowód z zasady sprzeczności, czyli wykluczenie absurdu.

Tyle co do formy tego co to jest za dowód. Co do waszych argumentów to napiszę później.

Dobrze kontynujmy.

Zadałem pytanie: czy jest Stwórca?
-odp: Nie.
Zadałem kolejne pytanie: Czy świat był zawsze, albo sam powstał?
-odp: Jest zawsze.

Nie tyle jest zawsze, co po prostu nie wiemy jaki był jego stan przed WW 13,7 mld lat temu. Cała reszta wywodu jest zatem błędna.

Nie wiemy, więc nie możemy wykluczyć również ingerencji jakiejś inteligentnej nadprzyrodzonej Mocy, Stwórcy.

Jeżeli kogoś satysfakcjonuje takie wyjaśnienie to może je uznać za słuszne, wątpię jednak by naturalizm metodologiczny został kiedyś zarzucony - wiele wskazuje na to że przyczyna powstania wszechświata jest naturalistyczna.

Jedna i druga kwestia powinna być brana pod uwagę, przez obydwie strony i każda z nich jest kwestią wiary .

Nie ma żadnych podstaw aby brać pod uwagę formę inteligentną.
Początkiem musiało być coś niezwykłe prostego.

nigdzie nie obseruje się czegoś co powstawałołoby z niczego.

Także nigdzie nie obserwuje się czegoś co istniałoby od zawsze bez przyczyny.

Nie mówimy o istnieniu, tylko o powstaniu,

Nie wiemy jak było, więc nie można wykluczyć żadnej ewentualności, a jest ich konkretnie dwie .

Nie mówimy o istnieniu, tylko o powstaniu, a z obserwacji wynika że nic nie powstaje z niczego.