Jeżeli nie ma "właściwie ukształtowanego" sumienia, to zapewne nic. Wniosek: piekło może być całkiem fajnym miejscem - starczy nie wierzyć po chrześcijańsku.

Prawidłowo wyciągnięty wniosek, jednak z pewnymi "ale".
Skoro do piekła idzie tylko ten, kto rzeczywiście chce "tam iść" i jednocześnie ma cierpieć tam katusze (już zostańmy dla ułatwienia przy tych sformułowaniach sugerujących, że piekło jest miejscem, choć najprawdopodobniej nim nie jest), to w miarę adekwatna jest tylko analogia do osoby, która wpadła w nałóg.
Szczytem zadowolenia/celem dla niej są brzęczące butelki z piwem w reklamówce/świeża działka za pazuchą, które zaraz spożyje; świat cały dla niej nie istnieje (będzie wiedział o czym piszę ten, kto raz spojrzał w oczy nałogowca), jednocześnie trudno o nałogowcu powiedzieć, że jest szczęśliwy.
Znajduje się w szponach z których nie chce się wyrwać, a które go ranią i powoli zawłaszczają jego osobę, tak że jego "ja" przestaje się już liczyć.
Nie chce porzucić nałogu, który tak naprawdę go unieszczęśliwia.

Jeżeli ma cierpieć katusze niezależnie od tego, jakim jest człowiekiem, to zgoda. Ale zsoborniki powiedział coś innego - w każdym razie, ja go pojmuję w ten sposób, że cierpienia piekielne może zrozumieć tylko chrześcijanin, w każdym razie człowiek z chrześcijańskim sumieniem. A np. hinduista cierpień tych w ogóle nie będzie postrzegał jak cierpień.

Może to sobie inaczej wyobraża niż ja.

Ja zakładam, że sami skazujemy się na piekło, jest to nasz świadomy wybór, do piekła idzie tylko ten kto rzeczywiście chce tam iść, więc gdyby wybierający się tam nie miał w tym jakiejś swojej chorej satysfakcji to po co by się tam miał wybierać?

Przez pomyłkę. Nie, poważnie: zbudował sobie niechrześcijański obraz Boga i w niego uwierzył, tak że piekło wydaje mu się mniejszym złem.

Czyli odrzucił Boga Prawdziwego nieświadomie, bo tak naprawdę Go nie poznał. Dlaczego miałby zatem iść do piekła? Gdzie jak gdzie ale po tamtej stronie nie spodziewam się administracyjnych pomyłek (liczę, że się nie zawiodę, bo gdzie wtedy składać reklamacje..).

Ten rodzaj cierpienia jest związany z umysłem. Czy człowiek zachowuje tak sam umysł jaki miał za życia? Jeśli tak - po jakimś czasie powinno mu przejść zamartwianie się tym. Odczuwanie wiecznych katuszy? Cierpienie i katusze są związane z fizycznością - z ciałem. Z lękiem ciała przed śmiercią.

Właśnie istota piekła jest w tej zasadzie powinno mu przejść - otóż piekło to stan gdzie zmartwienie, cierpienie, rozpacz, nigdy nie przechodzi.
Jeśli wiążesz cierpienie i katusze jedynie z fizycznością, ciałem i lękiem przed śmiercią, to jesteś szczęśliwym człowiekiem - nie znacz nieopisanej męki, cierpienia choroby duszy jaką jest depresja.

Depresja jest związana z funkcjonowaniem umysłu. Umsył posiada istota żywa. Tyle wiem.
Czy dusza może być w depresji?

Umysł jest władzą duszy.
Tak więc dusza może być "w depresji".

Co rozumiesz po przez "depresję duszy"?

To Ty zadałes pytanie o "depresję" i to duszy zakładając, że depresja jest związana z funkcjonowaniem umysłu.
Nie wiesz, o co pytasz?

Wrzuć w google "depresja choroba duszy" i znajdziesz fuul wypowiedzi lekarzy psychiatrów.
Prof I. Krupka Matuszczyk krótko diagnozuje "choroba smutnej duszy" cierpi dusza, płacze ciało.

Albo odwrotnie.

Istnieją rodzaje depresji, które nie powodują żadnych dolegliwości ciała.