Przypuśćmy, że dla celów naszego wywodu uznamy konieczną prawdziwość zdania (5). [...] Przez dodanie zdań (6) i (5) do zbioru A nie otrzymamy bowiem formalnej sprzeczności. Nowy zbiór będzie zawierał sześć następujących elementów:

Nasz zbiór zdań to:
1. Bóg jest wszechmocny.
2. Bóg jest w pełni dobry.
3. Bóg jest miłosierny.
4. Zło istnieje.
5. Wszechmocna i wszechwiedząca dobra istota eliminuje każde zło, które może wyeliminować właściwie
6. Nie ma żadnych ograniczeń tego, co może uczynić rzecz wszechmocna.

Jeśli teraz zbiór A' miałby być formalnie sprzeczny, to z każdego spośród pięciu jego elementów powinniśmy być w stanie wydedukować zaprzeczenie szóstego za pomocą praw prostej logiki. To znaczy, z każdej piątki zdań wynikałoby formalnie zaprzeczenie zdania szóstego. A zatem, gdyby zbiór A' był formalnie sprzeczny, zaprzeczenie zdania (4) wynikałoby z pozostałych pięciu zdań. To jest, ze zdań (1), (2), (3), (5) i (6) wynikałoby formalnie zdanie:

3a Zło nie istnieje.

Ale tak nie jest. Formalnie wynika z nich nie to, że nie ma w ogóle zła, ale tylko tyle, że:

3b Nie istnieje zło, którego Bóg nie mógłby właściwie wyeliminować.

A zatem zdanie (5) także niewiele pomaga - nie dlatego, że nie jest koniecznie prawdziwe, ale dlatego, że jego dodanie [wraz ze zdaniem (6)] do zbioru A nie prowadzi do powstania zbioru formalnie sprzecznego.
Jest oczywiste, że to, co antyteolog musi dodać, by uzyskać zbiór formalnie sprzeczny, to zdanie:

7 Jeśli Bóg jest wszechmocny i wszechwiedzący, to może właściwie wyeliminować każdy zły stan rzeczy.

Przypuśćmy, że zgodzimy się, iż zbiór złożony z A plus zdania (5), (6) i (7) jest formalnie sprzeczny. Jeśli zdania (5), (6) i (7) są wszystkie koniecznie prawdziwe, to zbiór A jest sprzeczny implicite. Zgodziliśmy się już, że (5) i (6) są zdaniami rzeczywiście koniecznymi. Musimy przyjrzeć się zdaniu (7). Czy jest ono koniecznie prawdziwe?

Nie. Żeby to pokazać, odpowiedzmy na następujące pytanie. W jakich warunkach wszechmocna istota byłaby niezdolna do wyeliminowania jakiegoś zła Z, bez wyeliminowania przeważającego dobra? Załóżmy, że Z jest zawarte w jakimś dobrym stanie rzeczy, który je przeważa. To znaczy, przypuśćmy, że jest jakiś dobry stan rzeczy D, tak związany z Z, iż nie jest możliwe uzyskanie lub zajście D, bez uzyskania Z. (Inaczej mówiąc, stan rzeczy S zawiera S', gdy łączny stan rzeczy S, ale nie S', jest niemożliwy albo gdy zajście S powoduje konieczność zajścia S'.) Przypuśćmy dalej, że jakiś dobry stan rzeczy D zawiera zły stan rzeczy Z, nad którym przeważa. Wtedy nawet wszechmocna istota nie może -wyeliminować Z bez usunięcia D. Ale czy są jakieś przypadki, w których dobry stan rzeczy zawiera w tym sensie zło, nad którym przeważa? Rzeczywiście istnieją takie stany rzeczy. Żeby wziąć sztuczny przykład, załóżmy, że złem Z jest cierpienie Pawła z powodu lekkiego zadrapania, a dobro D jest naszym stanem oszałamiającego szczęścia. Połączony stan rzeczy, D i Z - stan uzyskany wtedy i tylko wtedy, gdy zachodzi jednocześnie D i Z - jest wówczas dobrym stanem rzeczy. Lepiej jest, przy nie zmienionych wszystkich innych okolicznościach, że jesteśmy ogromnie szczęśliwi i Paweł cierpi z powodu umiarkowanie dokuczliwego otarcia naskórka, niż gdyby ten stan rzeczy nie nastąpił. D i Z jest zatem dobrym stanem rzeczy. Oczywiście D i Z zawiera Z: niewątpliwie jest koniecznie prawdziwe, że jeśli jesteśmy szalenie szczęśliwi i Paweł cierpi z powodu zadrapania, to Paweł cierpi z powodu zadrapania.

Wynika stąd, że zdanie (7) nie jest koniecznie prawdziwe. Nasza dotychczasowa dyskusja pokazuje w końcu, że niełatwo jest znaleźć koniecznie prawdziwe zdanie, które po dodaniu do zbioru A uczyniłoby zeń zbiór formalnie sprzeczny. Można się zatem dziwić, dlaczego tak wielu antyteologów twierdzących z pewnością siebie, że zbiór [b]A jest sprzeczny, nie usiłuje nawet tego udowodnić.[/b] W większości przypadków zadowala ich samo orzekanie o istnieniu sprzeczności. Nawet Mackie, dostrzegający potrzebę pewnych "dodatkowych przesłanek" lub "quasi-logicznych reguł", czyni zaledwie pierwszy krok ku znalezieniu owych dodatkowych przesłanek, które byłyby koniecznie prawdziwe i które wraz z elementami zbioru A prowadziłyby formalnie do jawnej sprzeczności.

My decydując o sobie nie mamy takiego wglądu jak Bóg który nas nieskończenie przekracza i wie co dla kogo jest dobre.

Ja oczekuję dwóch odpowiedzi po jednym zdaniu.
Dlaczego istnieje cierpienie(zło)?
Dlaczego niektórzy są skazani na większe cierpienie, a inni na mniejsze, bądź na żadne?

np. dzieci umierające, konające z głodu, mordy w obozach koncentracyjnych. Jak widać Hitler był bardzo uważany przez Boga, że go nie skarał np. głodem, albo jakoś poważniejszą chorobą, ale zaraz powiesz że mamy wolną wole... Chore. Dzieci konające z głodu też ją mają... ta jasne. To jest sadyzm i okrucieństwo.

Ja oczekuję dwóch odpowiedzi po jednym zdaniu.
1. Dlaczego istnieje cierpienie(zło)?

2. Dlaczego niektórzy są skazani na większe cierpienie, a inni na mniejsze, bądź na żadne?

Nie jest wykluczone, że i to zło nie zostanie obrócone w ostatecznym rozrachunku na dobre. Pomnażanie ilości zła nijak nie obciąża argumentacji Plantingi.
Czyli ma się rozumieć, że w ostateczności zło jest koniecznością tego świat. Doprawdy jakie to dobre. Nie jest wykluczone, a nie jest zapewnione to dwie różne kwestie - to tylko gdybanie.

1. Dlatego, że bez tego zła w ostatecznym wyniku losów świata byłoby mniej dobra.
Dlaczego mniej dobra?
Według mnie, że bez tego zła mielibyśmy istny raj na ziemi, a wyników losów świata zło nie miałoby racji bytu bo by po prostu nie istniało.

2. Dlatego, że różni ludzie żyją w różnych czasach i różnych okolicznościach, i dlatego, zło i dobro różnie jest rozdzielone.

Czyli ma się rozumieć, że w ostateczności zło jest koniecznością tego świat. Doprawdy jakie to dobre. Nie jest wykluczone, a nie jest zapewnione to dwie różne kwestie - to tylko gdybanie.

Dlaczego mniej dobra? Według mnie, że bez tego zła mielibyśmy istny raj na ziemi, a wyników losów świata zło nie miałoby racji bytu bo by po prostu nie istniało. Obalona teza absolutu iście tylko z dobrymi "cechami" bez złych "cech".

Można się zatem dziwić, dlaczego tak wielu antyteologów twierdzących z pewnością siebie, że zbiór A jest sprzeczny, nie usiłuje nawet tego udowodnić.

Dlatego, że świat został stworzony na podstawie niesprawiedliwość i argumenty takowe że rożnych czasach i różnych okolicznościach nie są racjonalne

Czyli jednak zło musi istnieć, bo jak to napisałeś rożnie jest rozdzielone(zaznaczam że to już jest niesprawiedliwy podział).

Czyli wniosek jest taki że absolut ma cechy dobre jak i złe. Bez tego by nie istniał. Musi być ciemność, by nazajutrz powstała światłość.

4. Bóg stworzył świat, w którym istnieje zło.
4a. Bóg stworzył zło.
?

Ad. 4 Przyjmuję, że Bóg utrzymuje świat w istnieniu, to znaczy, że w każdej chwili istnienia świata jest on niejako ciągle stwarzany (creatio continua). Mogę więc uznać, że Bóg stworzył świat w którym to zło jest.

Ad. 4 Przyjmuję, że Bóg utrzymuje świat w istnieniu, to znaczy, że w każdej chwili istnienia świata jest on niejako ciągle stwarzany (creatio continua). Mogę więc uznać, że Bóg stworzył świat w którym to zło jest.

Ad. 4a Nie jest dla mnie jasne dlaczego miałbym uznać to zdanie za prawdziwe. Zło może być efektem działania innych bytów będących częścią świata, który na początku był całkowicie dobry. Bóg nie jest stwórcą zła. Jedynie co robi, to pozwala, aby ono było, ale jak wyszło z dotychczasowej analizy, nie jest to coś, co sprawiałoby, że Bóg nie jest dobry. Dlatego zdanie nr. 4a nie jest zdaniem koniecznie prawdziwym, a wobec tego, nie może posłużyć, do pokazania, że nasz zbiór twierdzeń jest sprzeczny implicite.

Wydaje się, że wysuwając zdanie 4a przyjmujesz pewną niejawną przesłankę mianowicie:

4' Wszystko co w świecie jest, ma swą bezpośrednią przyczynę w Bogu (pierwszej przyczynie).

Trudno jednak wyrazić zgodę i na to powyższe zdanie. Przyczyny wtórne (inne stworzenia) też mają "co do powiedzenia".

Ale tu przejawiasz myślenie Arystotelesowskie: typu strzała leci bo działa na nią siła, gdyby siła nie działała, strzała by się zatrzymała. Newton jednak mówi co innego: siła potrzebna zarówno aby wprawić strzałę w ruch jak i zatrzymać strzałę. To jest logiczniejsze: Bóg zrobił cud że z nicości stworzył Wszechświat, zrobi cud że zakończy działanie świata, natomiast świat sam z siebie nie ma ciągotek by przestać natychmiast istnieć.

1 Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, 2 a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy, przez Niego też stworzył wszechświat. 3 Ten [Syn], który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty, podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi, a dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach.

Sth. Z. 104, A. 1.

CZY STWORZENIA POTRZEBUJĄ
ZACHOWANIA W BYCIE PRZEZ BOGA ?

Odpowiedź: Należy koniecznie stać na stanowisku, że według wiary i rozumu Bóg zachowuje stworzenia w bycie, żeby to nam stało się jasne, należy zauważyć, że jakaś rzecz może być zachowaną w bycie przez kogoś innego w dwojaki sposób: po pierwsze, nie wprost i przez przypadłość; w tym znaczeniu o tym mówimy, że zachowuje daną rzecz, kto usuwa ton co niesie zniszczenie. Tak np. o tym, kto strzeże dziecko, aby nie wpadło w ogień, mówi się, że on je zachowuje: i w tym również znaczeniu mówi się o Bogu, że zachowuje niektóre rzeczy, ale nie wszystkie, gdyż są takie istoty, którym nic nie grozi, co by je mogło zniszczyć, a co należałoby usunąć dla ich zachowania.
Ale jest jeszcze drugi sposób zachowania czegoś, mianowicie gdy ktoś zachowuje jakąś rzecz sam przez się i wprost. W tym znaczeniu to, co bywa zachowywane, tak zależy od zachowawcy, że bez niego nie może istnieć: i w ten to sposób wszystkie stworzenia potrzebują Bożego zachowania. Istnienie bowiem każdego stworzenia tak zależy od Boga, że nawet na moment nie może bytować samoistnie, i jak pisze Grzegorz: Gdyby działaniem Bożej mocy nie były zachowane w istnieniu, obróciłyby się w nicość.
Rzecz tę uczyni nam jasną następujący przewód myślowy. Każdy skutek zależy od swojej przyczyny według tego, jak jest jego przyczyną. Należy tu zauważyć, że mamy taką przyczynę sprawczą, która jest przyczyną swojego skutku li tylko co do jego stawania się, a nie wprost co do jego istnienia. Zachodzi to zarówno w dziełach sztucznych jak i w naturalnych. Tak np. budowniczy jest przyczyną domu co do jego stawania się, nie zaś wprost co do jego istnienia. Jest przecież oczywiste, że istnienie domu idzie za jego formą; tą formą domu jest scalenie i układ materiału; ta jednak forma domu zakłada rzeczy naturalne: ich naturalną moc i zdatność. Jak bowiem kucharz gotuje strawę wykorzystując jakąś naturalną działającą moc, mianowicie ognia, tak budowniczy buduje dom używając zaprawy n kamieni i drewna, które są zdatne przyjąć i zachować takowe scalenie i układ. Stąd też istnienie domu zależy od natur tychże materiałów, tak jak stawanie się domu zależy od działania budowniczego.
To samo trzeba powiedzieć o rzeczach naturalnych; jeżeli bowiem jakaś przyczyna sprawcza nie jest przyczyną formy jako takiej, nie będzie sama przez się przyczyną istnienia związanego z takową formą, a tylko będzie przyczyną stawania się skutku. Jest zaś oczywiste, że gdy dwie rzeczy są tego samego gatunku, to jedna nie może sama przez się być przyczyną formy drugiej rzeczy, o ile jest taką właśnie formą, bo gdyby nią była, byłaby przyczyną własnej formy, jako że obie formy mają tę samą naturę gatunkową; może jednak być przyczyną tego typu formy powodując, że ona jest w materii, tzn. że ta materia nabywa tę formę: i to znaczy być przyczyną stawania się; tak np. człowiek rodzi człowieka, a ogień nieci ogień. I dlatego kiedykolwiek naturalny skutek w naturalny sposób przyjmuje działanie czynnika nań działającego według tego samego sposobu i gatunku, w jakim znajduje się w przyczynie sprawczej, wówczas stawanie się skutku zależy od przyczyny sprawczej, nie zaś istnienie skutku. - Otóż niekiedy skutek z natury nie przyjmuje działania czynnika nań działającego według tego samego sposobu i gatunku, w jakim jest w przyczynie sprawczej. Widać to na przykładzie wszystkich przyczyn sprawczych, które nie sprawiają skutków podobnych do siebie co do gatunku. Tak właśnie ciała niebieskie są przyczyną powstawania niższych ciał, niepodobnych do nich co do gatunku: i taka przyczyna sprawcza może być przyczyną formy według istotnej treści takiej formy a nie tylko o ile jest przyjęta w tej oto materii. I dlatego jest przyczyną nie tylko stawania się, ale i istnienia.
Jak wiec stawanie się rzeczy nie może trwać nadal, gdy ustaje czynność przyczyny sprawczej, która jest przyczyną skutku co do stawania się, tak i istnienie rzeczy nie może nadal trwać, gdy ustaje czynność przyczyny sprawczej, która jest przyczyną skutku nie tylko co do stawania się, lecz także co do istnienia. Tu powód, czemu to podgrzana woda zatrzymuje ciepło, mimo że ustaje działanie ognia, nie pozostaje natomiast powietrze oświetlone - i to ani na chwilę, gdy ustaje działanie słońca. Materia bowiem wody ma to do siebie, że przyjmuje ciepło ognia takie gatunkowo, jakie jest w ogniu. I gdyby ją doprowadzono doskonale do formy ognia, zachowałaby ciepło na zawsze. Jeżeli natomiast udzieli się jej z formy ognia coś niecoś tylko - w sposób niedoskonały, tj. jakby zaczątkowy, ciepło nie zostanie w niej na zawsze, a tylko przez jakiś czas, a to z powodu słabego udziału w źródle ciepła. Powietrze natomiast w żaden sposób nie ma tej właściwości, żeby przyjmowało światło takie samo gatunkowo, jakie jest w słońcu, tj. żeby przyjmowało formę słońca, które jest źródłem światła. I dlatego - ponieważ nie ma oparcia w powietrzu – natychmiast ustaje światło, skoro tylko ustaje działanie słońca.
Otóż stworzenie tak się ma do Boga, jak się ma powietrze do oświecającego słońca. Jak bowiem słońce świeci przez swoją naturę, a powietrze jest oświetlone, bo otrzymało coś niecoś ze światła od słońca, nie otrzymało wszakże samej natury słońca, tak sam tylko Bóg jest bytem przez swoją istotę, gdyż Jego istotą jest Jego istnienie, natomiast stworzenie otrzymało coś niecoś z bytu, gdyż jego istotą nie jest jego istnienie. I dlatego, jak pisze Augustyn: „Gdyby w którejś chwili moc Boga przestała rządzić stworzeniami, natychmiast zanikłby ich kształt i cała przyroda obróciłaby się w nicość”. A nieco niżej dodaje: „Jak powietrze na skutek obecności słońca staje się oświetlone, tak człowiek na skutek obecności Boga tryska światłem, zaś na skutek Jego nieobecności zaraz ginie w ciemnościach”.

Zapewniam Cię, że jeśli pojawi się jakaś argumentacja poparta dowodami lub chociaż racjonalnie przemyślanymi przesłankami, bardziej spójna od tej, którą uznawałem dotychczas, zmienię zdanie natychmiast. (ogólnikowo mówiąc)

W zasadzie ograniczając wszechmoc, wszechwiedzę i wszechmiłosierdzie nie da się wykazać sprzeczności między istnieniem takiej istoty a istnieniem zła na świecie.

Czy Bóg ma swoją przyczynę?

To już jest inna bajka i nie wiem czy nie lepiej otworzyć inny temat. Ale jak i tutaj mamy 2 możliwości:
A) Bóg ma przyczynę.
B) Bóg nie ma przyczyny.
Jeśli założyć, że Bóg tak jak świat, (źródło jego istnienia nie tkwi w nim samym) to można zapytać: No to co to za Bóg, który de facto jest stworzeniem? Czy nie wypadałoby raczej Bogiem nazwać tego, kto Boga stworzył? A kto stworzył tamtego? I byłaby tu słuszność. Należy zatem odrzucić opcję A i uznać, że źródło istnienia Boga tkwi w nim samym, że właśnie istnienie jest jego naturą (Jestem, który JESTEM Wj 3, 14) i dlatego też jest bytem wiecznym i koniecznym i nigdy nie było tak, że Boga nie było, czyli prawdziwa jest opcja B.

Rozumiem oczywiście, że Bóg według nauki kościoła jest pierwszą przyczyną.

...ale nawet stworzył ten "ciąg klocków domino"...

Tak właśnie ciała niebieskie są przyczyną powstawania niższych ciał, niepodobnych do nich co do gatunku...

Materia bowiem wody ma to do siebie, że przyjmuje ciepło ognia takie gatunkowo, jakie jest w ogniu. I gdyby ją doprowadzono doskonale do formy ognia, zachowałaby ciepło na zawsze.

Powietrze natomiast w żaden sposób nie ma tej właściwości, żeby przyjmowało światło takie samo gatunkowo, jakie jest w słońcu, tj. żeby przyjmowało formę słońca, które jest źródłem światła.

I dlatego - ponieważ nie ma oparcia w powietrzu – natychmiast ustaje światło, skoro tylko ustaje działanie słońca.

Jak bowiem słońce świeci przez swoją naturę, a powietrze jest oświetlone, bo otrzymało coś niecoś ze światła od słońca, nie otrzymało wszakże samej natury słońca...

Stworzył więc każdy element świata?

Ech, Eubulidesie, błagam: jeśli już musisz korzystać z filozofii Stagiryty, niech Cię ręka boska broni przed przyjmowaniem bezkrytycznie jego fizyki.

Świat przed alchemią... ale wiesz co? To jest ciekawe. To znaczy, ciekawie byłoby przedeptać ścieżki myślenia Akwinaty i systematycznie sprawdzić, w jaki sposób współczesna wiedza przyrodnicza perwertuje jego wnioski na temat Pana Boga. Bo że wielu rozumowań nie dałoby się obronić, to jest raczej jasne. Ale gdyby potraktować jego metodą Resnicka z Hallidayem? Co by nam z tego wynikło i dlaczego Szatan? ; )

Drugi przykład to pojęcie przestrzenni. Filozofia św. Tomasza mówi nam, że przestrzeń jest przypadłością substancji cielesnej, to znaczy czymś, co w pewien sposób określa tę substancję. Widzimy, jak ten pogląd przeciwstawia się koncepcjom Newtona, który traktował przestrzeń jako pewnego rodzaju pustą, samoistną ramę, gdzie miały być umieszczone ciała. Postęp współczesnej fizyki obalił jednak ostatecznie koncepcję Newtona, a fizyka Einsteina wykazała, że istnieje jedynie przestrzeń fizyczna, i to jako funkcja ciał, określona wymiarami ciał, odległością i relacjami, jakie pomiędzy nimi zachodzą. Tak więc fizyka Einsteina doszła do tego, co filozofia św. Tomasza pozwalała zaledwie przeczuwać, ponieważ nie umiała jeszcze tak tego sprecyzować, jak zrobiła to nowożytna fizyka wykazując, że przestrzeń jest jedynie funkcją ciał i stanowi jedną z ich właściwości.