Ale masz chyba prawo już za życia nie zgodzić się na przeszczep organów po śmierci?

SweetChild, oczywiscie ze mam prawo. Jezeli masz wypadek w Austrii, to nawet lepiej, zebys takie oswiadczenie o sprzeciwie bycia dawcy mial przy sobie, bo obojetnie jakiego kraju jestes obywatelem, jezeli sie pisemnie nie sprzeciwiales, jestes tam automatycznie dawca.

Wiesz, ja rozumiem dylemat obu stron. I gdyby pobieranie organow bylo po rzeczywistej smierci (organizm jest praktycznie martwy, niczego nie odczuwa, nie reaguje na bol itp), to sprawa bylaby dla mnie oczywista. Bylabym jednoznacznie za transplantacja.
A tak, to niestety nie wiem

Kamala, w przypadku ludzi w śpiączce jest jeszcze nadzieja, że się obudzą i mają świadomość a nie tylko odczucie bólu. Natomiast w przypadku śmierci mózgowej taka osoba raczej z tego nie wyjdzie. Prawdopodobnie dlatego uważa się taką osobę za zmarłą.

Daniel86, oczywiscie, ze w przypadku smierci mozgowej jasne jest, ze osoba taka na pewno umrze, tyle ze nie wiadomo kiedy. Tzn na pewno, jezeli jej wylacza aparature. Ale sa np znane przypadki kobiet w ciazy, ktore byly sztucznie podtrzymywane przy zyciu, zeby dac szanse dzieciom. I te dzieci sie rodzily i przezywaly.

Moje watpliwosci dotycza nieznanej nam fazy umierania. Jest to proces, po smierci mozgowej nieodwracalny, ale smierc mozgu nie wylacza wszystkiego, bo wiele spraw jest sterowanych przez rdzen kregowy (np bol).
I dlatego dziwi mnie nieco, ze Kosciol walczy o prawo zarodkow do zycia, takze ze wzgledu na nieokreslony moment "wejscia duszy w cialo", a proces umierania jakos omija, choc moment "wyjscia duszy z ciala" tez nie jest do konca okreslony. I pewnie nie moze byc.

Mimo to nie bede stawiac na glowie kompromisu w sprawie transplantacji, co najwyzej sama z niej zrezygnuje na wszelki wypadek, majac nadzieje, ze nigdy nie bedzie ona mi ani moim bliskim potrzebna.

Ja tam osobiście nie mam nic przeciwko transplantacji. Jeżeli miałbym być kaleką, warzywkiem, to jednak wolałbym zostać zabity na stole, a żeby moje organy pomogły komuś, kto ma nadzieję, na jako takie normalne życie. Nie przejmuje się również żadnym bólem towarzyszącym mojej śmierci. W końcu, jakie ma znaczenie nieskończenie wielki ból, z tym, że za kilka chwil, dni, tygodni i tak zniknie i to for ever?

ziele_force powtorz to o bolu, kiedy dostaniesz ataku migreny, albo sobie noge zlamiesz....

I dzięki takiemu podejściu możemy zgodnie żyć. Ty nie zamierzasz zabraniać mi oddania organów do przeszczepu, ja nie zamierzam oddania organów Tobie nakazywać. Co oczywiście nie przeszkadza w przekonywaniu do swoich racji. Myślę, że trzeba tu trochę dobrej woli i samokrytyki - odpowiednio dla zrozumienia racji strony przeciwnej oraz dla uznania słabych stron własnej argumentacji.

Rozumiem, ze piszesz to takze w odniesieniu do wlasnej osoby? Bo jakos zadnych argumentow przeciw moim watpliwosciom nt umierania od nikogo nie uslyszalam. Ani nikt nic o "slabych stronach" mojej argumentacji nie napisal.
O tym sie po prostu nie mowi, prawdopodobnie dlatego zeby ludzi nie odstraszac od bycia dawca, a wszyscy wiemy ze dawcow ciagle brakuje. Jezeli ktos bedzie o tym wszystkim wiedzial i mimo to zdecyduje sie byc dawca, to dla mnie jest wszystko w porzadku. Tak jak strazak musi liczyc sie z tym, ze zginie na sluzbie, a mimo to pozostaje strazakiem.
Jednak omijanie tego tematu (braku mozliwosci towarzyszenia w umieraniu, niejasnego procesu umierania, bolu itp) jest moim zdaniem nieuczciwe.

Oczywiście, że pisałem też w odniesieniu do własnej osoby, dlatego wcześniej pisałem w liczbie mnogiej.
Co do Twojej argumentacji, to z nią nie polemizowałem, bo nie chciałem rozwijać offtopa. W skrócie mogę napisać, że rozumiem Twoje obawy, ale ich nie podzielam. Dlatego uważam, że nieuczciwe byłoby z mojej strony domagać się przymusowego oddawania organów do przeszczepu, nawet gdyby zdecydowana większość miała popierać takie regulacje.



Dobrze, że zwracasz uwagę na te kwestie. Mnie to nie odstrasza, ale kogoś innego może tak. A uważam, że każdy powinien podejmować decyzję możliwie świadomie, ze znajomością argumentów za i przeciw.

Wtrącanie się Kościoła w prawo państwowe może i ma sens ale nie powinno mieć miejsca. W Konstytucji naszego kraju wyraźnie jest napisane że zachodzi tu rozdzielność I to też ma sens. Nawet nie mówiąc tylko o Konstytucji ale ogólnie - nawet gdyby Kościół miał się wszystkim zajmować to i tak musiałby być podzielony na tych którzy zajmują się polityką gospodarką itd i na tych którzy sprawują posługę. Słuszne moim zdaniem jest rozdzielenie tego i ograniczenie do zera wzajemnych ingerencji.

I słusznie. Kościół za wszelką cenę próbuje nas przekonać, że samobójstwo jest grzechem i złem, a przecież:
"Byłoby lepiej dla niego, gdyby kamień młyński zawieszono mu u szyi i wrzucono go w morze, niż żeby miał być powodem grzechu jednego z tych małych. Uważajcie na siebie."
I jeszcze jeden dowcip z tych raczej mało śmiesznych:
Jaka była w średniowieczu wymyślona przez Kościół kara za samobójstwo to uwaga śmierć w mękach - przypalanie i tortury - no i obowiązkowe wyrzeczenie się szatana.

Na szczęście Kościół stął się na tyle łaskawy, że teraz chowa samobójców na swoich cmentarzach. Łaska Kościoła z nami wszystkimi.
A zresztą to nie pierwszy raz. Ciekawi mnie jedno mamy dwóch nieomylnych "Ojców Świętych", jeden żyje sto lat po drugim i zmienia decyzję - na przykład, że wolno używać prezerwatyw, gdy jeden z małżonków ma HIV. Jednak ten wcześniejszy "Ojciec Święty" uważał, że obowiązuje bezwzględny zakaz używania prezerwatyw.
Który z nich jest nieomylny - obaj nie mogą być nieomylni, gdyż ich poglądy na temat wiary i grzechu są różne.
Zatem naprawdę zachodzi pytanie, czemu kościół miesza się w sprawy polityki?
A robi to już od dłuższego czasu. O co chodzi?
O pieniądzę? O władzę? Bo przecież nie o wiarę.

Twoja ignorancja jest, jak to powiada p. Błaszczyk, porażająca

Wiesz czytałem kiedyś książkę Platona nt. prowadzenia dyskusji. Otóż, napisane w niej było, gdy przeciwnik nie ma argumentów nt. prowadzonego sporu zaczyna używać argumentów ad hominem, czyli w skrócie zaczyna próbować atakować rozmówcę bezpośrenio.
Otóż mam dla ciebie radę. Skoro nie masz argumentów idź poczytać sobie książki swoich przewodników i nauczycieli, może w nich znajdziesz natchnienie do dyskusji.

Nie ma takiej. Swoją drogą, Platon pisał po grecku, nie wydaje się prawdopodobne, żeby znał taki barbarzyński język jak łacina (ad hominem). Chyba masz na myśli "Erystykę" Schopenhauera.

Może masz rację, to było już lata temu.