Myślę skoro ktoś mieszka w kraju gdzie ok 90% osób deklaruje się jako katolików to nie dziwota że zaznał najwięcej krzywd właśnie od katolików w Arabii Saudyjskiej pewno najwięcej krzywd wyrządziliby muzułmanie a w Indiach wyznawcy hinduizmu. Tylko to czy ktoś jest prawdziwym katolikiem świadczy jego życie jego stosunek do drugiego człowieka. Każdy z nas jest tylko człowiekiem ale jeżeli ktoś chce iść świadomie za Jezusem musi być radykalny. Tutaj na pierwszym miejscu jest miłość do Boga do drugiego człowieka do siebie. Jeśli tak nie jest tzn że ta osoba się pogubiła. Ja póki nie poznałam ludzi którzy prawdziwie żyją ewangelią podobnie myślałam że u katolików z jednej strony jest obmowa, złośliwość, chamstwo a zaraz ileśtam zdrowasiek i koniec. To nie jest katolicyzm. Jak się jest w stałej relacji z Bogiem zagłębia w Pismie Świętym i bada się siebie to miłość i pokój wynikające z tego widać w relacjach z ludźmi. Człowiek się zmienia całkowicie sama tego doświadczyłam na sobie. Podsumowując deklaracje nasze czy tytuły nie robią z nas katolików. Prawdziwy katolik to ten który Kocha

Tak się zastanawiam, bo nie chodzi chyba tylko o to aby porównywać się z innymi. Tzn my jesteśmy jacy jesteśmy, ale za to zobaczcie tych innych np protestantów, czy muzułmanów. Na dobrą sprawę każdy z nas może znać kogoś kto jest człowiekiem głębokiej wiary. Ja takich znam i widzę, że ich siłą jest dostrzeganie własnych słabości. Też potrafią zranić, nie zrozumieć, a trudnych sytuacji życiowych, nie zawsze dobrze znoszą. Problem mamy chyba już z samą definicją co to właściwe znaczy że katolicy są źli, dla kogo, oraz kim jest katolik i co można od nas oczekiwać tak po ludzku? Jest kilka płaszczyzn. Mówimy o złych księżach. Mówimy o złych świeckich. Mówimy o braku wiary, o chodzeniu do kościoła, bez wewnętrznego przekonania. Ilu ludzi tyle wyobrażeń i to jest cenne, ale chyba nie o to chodzi. W gruncie rzeczy jeśli ktoś doświadczył zła to ja nie wiem od kogo i jakie to powinno mieć dla niego znaczenie. I to jest chyba problem ludzi wierzących - precyzyjne samookreślenie kim są i do czego dążą, a także czego można, a czego nie powinno się od nas wymagać. I wtedy można mówić kto, dlaczego i komu zrobił krzywdę i jakie to ma znaczenie.

Otto_Katz rozumiem że prześlesz pocztą?

(Otto i Vi, jeśli złożyłam, czy założę temat w złym dziale, to na pewno nie celowo.)

..temat i tytuł są odrobinę prowokacyjne, ale to akurat jest celowe.
Tu na forum, poszukuje pewnych odpowiedzi uzupełniających lub korygujących moje spostrzeżenia
w różnych kwestiach związanych z wiara. Czasem muszę trochę sprowokować, aby się czegoś sensownego dowiedzieć.
Np. bardzo, ale to bardzo zastanawia mnie to zafałszowanie Boga i Kościoła Katolickiego
w naszej rzeczywistości.
Sama sobie, ostatnio często zadaje pytanie, dlaczego jestem Katoliczka?
Czy to ma mnie obligować do bycia super dobra już dzisiaj?
...czy jednak mam czas popracować nad sobą?
Bo czasem jak czytam tu różne osoby, to ten atak na katolików wynika z tego, ze nie wiem czemu, ludzie wciąż oczekują od nas bycia świętymi - natychmiast.
Tzn. ma być tak: "spotkałem katolika=spotkałem świętego (a przynajmniej bardzo dobrego człowieka)"
...a to zupełnie tak nie jest i nie może być w większości przypadków.
Np. ja spośród wszystkich znanych mi w moim życiu osób, mam najtrudniejszy charakter.
Miałam tez sporo problemów w życiu i musiałam i nadal muszę wręcz walczyć o mądrość,
której jak obserwuje nie brak ludziom nie deklarującym się jako katolicy.
..co to wszystko znaczy?
znaczy tyle, ze taki katolik, jest to ktoś kto dostał szanse od Boga.
Jezus powiedział, coś takiego: przyszedłem do tych co się źle maja, bo sprawiedliwi nie potrzebują lekarza.
..i to naprawdę, dokładnie tak jest.
Ja bym powiedziała tak: wszystko to co negatywnego we mnie widzicie, prawdopodobnie jest prawda + wiele gorszego.
No i co z tego wynika?
Czy mam wystąpić z Kościoła bo jestem taka niedoskonała?
Czy mam się nie przyznawać ze jestem katoliczka, no bo przecież oni powinni być święci?
Wiele osób zraniłam w życiu (sama tez oberwałam).
Pracuje nad sobą i jak się obejrzę w moje młode lata i patrze na siebie teraz, to dziękuje Bogu, bo już tak źle jak było.
Moze nie jest super, ale już nie tak źle.
Po latach wysiłków, bolesnych lekcji...odnalazłam drogę do Boga w Kościele Katolickim i tu znajduje ta bazę, która mi pozwala się zmieniać na lepsze...bardzo powoli to idzie, ale idzie.

Dobrze tu niektórzy pisali o Duchu Sw.od którego pochodzi prawdziwa przemiana.
Ja była ochrzczona jako niemowlę, potem Komunia, Bierzmowanie...rachu ciachu...wszystko w nieświadomości duchowej.
Wiele lat musiało upłynąć aby te Sakramenty przyniosły widzialny skutek.
Wierze jednak, ze mnie chroniły od całkowitej śmierci mojego ducha w tym najtrudniejszym okresie moje życia,
choć nie byłam tego świadoma.
Dzieki nim Duch Sw. miał ten dostęp do mnie w odpowiednim momencie i mógł mnie ożywić, przywrócić do życia.
Dziękuje rodzicom, ze pojedli za mnie te decyzje w moim dzieciństwie.

Wszyscy mamy większe skłonności do złego, niż dobrego to skutek grzechu pierworodnego, a nasz katolicyzm kończy się za drzwiami świątyni.
Dlatego jak pisano na innym wątku zmuszamy niejako kapłana aby ochrzcił nasze dziecko, podczas gdy sami żyjemy w grzechu nie mając zamiaru tego zmienić. Nie mówię o osobach , które mają po temu przeszkody. Chrzcimy dziecko "tak na wszelki wypadek" Ale z drugiej strony media szukają sensacji w Kościele, bo to temat poczytny. Uważam że zawsze trzeba mówić "Boże bądź miłościw mnie grzesznej" zamiast "dziękuję Ci,że nie jestem taki zły jak..... bo to grzech pychy. Pozdrawiam

Często tak jest, ale chyba nie zawsze

kiedyś dawno temu, słyszałam w jakimś domu zakonnym:
"tu dla świętych miejsca nie ma, tu są same grzesznice",
może jest w tym odrobina przesady, ale..

A czy istnieją takie osoby, które są stu procentowo święte w naszym otoczeniu? Każdy ma jakieś grzechy, jednakże trzeba dążyć do ciągłego nawracania.

..ale wrogowie kościoła oczekują świętości, a nie jakiegoś tam nawracania

no niestety, ale co na to mamy poradzić?

uzmysławiać im to. przybliżać realny katolicyzm, a nie jakiś teoretyczny.

no masz rację

Duch działa jak chce i darów swoich udziela zgodnie ze swoją wolą. My Chrześcijanie głosimy Ewangelię o Bogu, który stał się człowiekiem, został zabity, zmartwychwstał i poszedł do Nieba! Głosic takie historie jedynie w oparciu o teoretyczno-dogmatyczne rozważania to szaleństwo. Tak niezwykła Ewangelia potrzebuje nadzwyczajnej ewangelizacji, pełnej mocy i nadprzyrodzonych przejawów działalności Ducha Świętego! Inaczej któż nam uwierzy? Apostołowie głosili Pana w pełni mocy i Chrześcijaństwo dosłownie podpaliło świat! Dzisiejszy Kościół wyzbył się tej mocy zastępując ją martwymi rytuałami. Wierni nie proszą o zesłanie Ducha Świętego i dlatego Pan Go nie udziela im. Sam Pan powiedział:

"Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą." Łukasz11:13

... no ale trzeba o Niego w modlitwie prosić!





Otwarcie sie na Ducha Świętego to nie jest jakieś superchrześcijaństwo dla wtajemniczonych - to jest fundament i początek! Cały Kościół powinien być otwarty na Ducha Świętego a nei jedynie jakieś tam środowiska niszowe!



Takie są moje osobiste doświadczenia z czasów mojej przynależności do KrK...



Moja niechęć wynika z prostego faktu, że KrK przez wiele lat mojego życia trzymał mnie z dala od Boga, że wmówił mi, że Bóg to obraz i figura, że On jest tam a ja tu i że On niewiele może mi dać w tym życiu! Koniec końców odchodząc od KrK, gdzie Boga nie widziałem, odszedłem od Boga zupełnie - na wiel lat... jednak Pan pilnuje swoich owiec i znalał mnie zdala od jakiegokolwiek kościoła.



Znowu dałem powyrywane z kontekstu fragmenty? Cięzko będzie cytować całą Biblię żeby zachować wymagany na forum odopowiedni kontekst.

Ofir napisał(a):

My Chrześcijanie głosimy Ewangelię o Bogu, który stał się człowiekiem, został zabity, zmartwychwstał i poszedł do Nieba! Głosic takie historie jedynie w oparciu o teoretyczno-dogmatyczne rozważania to szaleństwo. Tak niezwykła Ewangelia potrzebuje nadzwyczajnej ewangelizacji, pełnej mocy i nadprzyrodzonych przejawów działalności Ducha Świętego! Inaczej któż nam uwierzy? Apostołowie głosili Pana w pełni mocy i Chrześcijaństwo dosłownie podpaliło świat! Dzisiejszy Kościół wyzbył się tej mocy zastępując ją martwymi rytuałami.

bardzo mi się podoba ten fragment.
w pełni się zgadzam.

Ja z kolei mam doświadczenie odnowy wiary mocnego doświadczenia Miłości Boga w Kościele Katolickim gdzie sama pochodzę z rodziny nie praktykującej nawet nie wierzącej. Duch Święty poruszył mnie i później wykonywałam kolejne kroki spowiedź generalna, formowanie się we wspólnocie, ewangelizacja wszystko właściwie pod prąd środowiska w którym byłam. Nie jest łatwo ale to właśnie prowadzenie Boga Jego miłość i zaufanie Bogu w tym jest moja siła. Myślę że dla nas katolików najważniejsze jest szukać relacja z Żywym Bogiem a nie zakodowane modły bo tutaj jest problem. Kiedyś msza wydawała mi się okropnie nudna póki nie doświadczyłam bliskości Boga póki nie postawiłam Boga na pierwszym miejscu w swoim życiu przed rodziną pracą pasjami. Eucharystia jest zanurzeniem się w tajemnicy Boga. Łączymy się z Bogiem w niesamowicie fantastyczny sposób którego nawet nie pojmujemy. Św. Paweł w Liście do Galatów 2,16b mówi "przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków nikt nie osiągnie usprawiedliwienia" . Musi być relacja z Bogiem a nie rytuały dla rytuałów czy tradycji.

masz racje, chodzi przede wszystkim o relacje z Bogiem.
ale jak ja urzeczywistnić?
na modlitwie tak?
ale jak to brzmi...:-/
czy jest inny sposób na nazwanie tego, opisanie?
bo ten kto nie lubi rytuałów religijnych, czy jakoś się pogubil,
jak słyszy o tym modleniu się, to.....ehh
ja sama nie lubię tego określenia. jest dla mnie jakieś puste.
mnie osobiscie interesowałoby faktyczne spotkanie z Bogiem i to nie koniecznie jedynie po śmierci.
jak tego dokonać?
w jaki sposób się z Nim spotkać?
słyszałam, ze jest taka laska - spotkań z Jezusem.
czy ktoś coś wie?