Przeciętny wierzący nie skupia się na niczym, tyko żyje strzępami tego, co gdzieś-kiedyś zasłyszał i to mu się w mózgu posklejało w mniej lub bardziej spójną całość. W tym kontekście Szatan pokazuje, że można się sprzeciwić waadzy i poradzić sobie na tyle dobrze, że nie zostanie się unicestwionym, ale za to waadza będzie się sierdzić i siać, siać, siać propagandę, jakby już zupełnie nic innego jej nie pozostało.

Poza tym, raz jeszcze: analogi Szatana w innych kulturach, jeśli już istnieją, to istnieją dlatego, że porządek Kosmosu im na to pozwala. Szatan chrześcijański natomiast istnieje wbrew porządkowi Kosmosu, który kwestionuje i podważa. I to jest właśnie ciekawe.

To ja jeszcze w sprawie darwinizmu społecznego i indywidualizmu. Powiem tak: jako niewierzącemu żyje mi się w tej cywilizacji chrześcijańskiej/postchrześcijańskiej bardzo dobrze. Nie widzę szczególnych barier rozwoju intelektualnego, a to za sprawą przyjętych w tej kulturze zasad dotyczących pluralizmu poglądów i wolności słowa. Mogę sobie, ot, wejść na katolickie forum i rozmawiać tu z katolikami, innowiercami, podobnie lub niepodobnie jak ja niewierzącymi i innymi grubszymi oryginałami, a nawet z satanistką. Jakoś tak wyszło, że to kultura chrześcijańska/postchrześcijańska stworzyła Internet, dzięki któremu działa Fryderyka N. mogę poznać nie wychodząc z domu, bądź zamówić sobie ich dostarczenie pod drzwi. Do czego zmierzam? Otóż mam wrażenie, że satanizm (który w młodości w wydaniu Laveyowskim też mnie ostro fascynował, podobno jak Niczewskiego "Antychrześcijanin") to taki raczej pasożytniczy wytwór, rosnący sobie w cieplarnianych warunkach postchrześcijaństwa i korzystający z jego idei takich jak tolerancja i wolność słowa, a kompletnie niezdolny do samodzielnej egzystencji, ponieważ historia uczy, że praktyczne wdrażanie darwinizmu społecznego (który zresztą wymyślono w kolonialnym okresie cywilizacji chrześcijańskiej po to, by uzasadnić, że tych a tych ludzi można a nawet należy okradać z ziemi, eksterminować i generalnie traktować per noga) prowadzi do zamordyzmu i unifikacji, co z kultywowaniem indywidualizmu wiele wspólnego nie ma.

Dobrze mówisz

To ja jako advocatus diaboli zauważę, że darwinizm społeczny z darwinizmem naukowym wspólnego ma w zasadzie niewiele oprócz etykietki. Czort więc wie, co pod tą etykietką rozumieją dziś, czy rozumieć będą w przyszłości sataniści, odcinający się od historycznych zbrodni tych i owych osobników, co się ową etykietką posługiwali. Oczywiście zakładam tutaj, że satanizm zajmie się na serio asymilacją osiągnięć współczesnej nauki, przyswajając zarazem lekcję płynącą ze sprawy Galileusza.

To też jest ciekawe.

To oczywiste, ale tu mamy chyba powoływanie się na ten społeczny, czyli nienaukowy właśnie?

Chyba tak. Ponieważ jednak jest to właśnie etykietka i ponieważ towarzyszy jej ostre odcięcie się od selekcji (w sensie: eugeniki?), zdaje mi się, ze tkwi tutaj pewien potencjał rozwojowy, który oby został zrealizowany.

Zresztą potrafię sobie wyobrazić, że komuś nawet najbardziej wulgarna odmiana darwinizmu społecznego posłuży jako szczebelek w osobistym rozwoju, tak jak mnie posłużyły – strach przyznać – felietony Korwina, które przetrawiłem, ale też i porzuciłem, kiedy poszedłem dalej.

Ja też potrafię. W sumie: sataniczeizm na dany etapie życia jak najbardziej OK, byleby w tym nie utknąć. Co autorce wątku chyba nie grozi, bo wedle mojego rozeznania przerasta intelektualnie o głowę jakieś 90% person szumnie zwących się satanistami, a i w dziedzinie zasadniczej ludzkiej przywoitości chyba też nic jej (co wyszło między m.in. w ripostach na moje przesadzone hipotetyczne scenki rodzajowe) nie brak.

Trochę zdrowej woli mocy nikomu chyba jeszcze nie zaszkodziło, a współczesny satanizm jest wszak otwarty w takim w sensie, że o ile dobrze rozumiem fabrycznie przewidziono w nim opcję odrzucenia satanizmu w imię realizacji satanistycznych pryncypiów.

Zapewne tak jest, ale przeciętny wierzący - zarówno spośród ogółu, jak i spośród tych, którzy poważnie traktują wiarę - też rzadko skupia się na Szatanie. Zatem wpływ tej postaci na społeczeństwo jest znikomy.

Dziwne zatem, aby był źródłem indywidualizmu w naszej kulturze. Najprawdopodobniej nie jest zatem źródłem niczego poza rzeczami absolutnie niszowymi.


No to dopiero sukces. Nie zostać skazanym na śmierć w państwie, gdzie nie ma nawet kary śmierci.

Dziwne to jest to, że człowiek tak oblatany w wiedzy wszelakiej spuszcza w toalecie całe bogactwo form, w jakich przejawiał się przez wieki dualizm w Europie, wliczając w to pogląd, że Jezus i Szatan byli braćmi rodzonymi.

Ostania linijka nie nadaje się do komentarza, przykro mi.

Dualizm jest konceptem wcześniejszym niż postać Szatana. A czy uważasz, że wszelkie bogactwo form, jakie by się łączyło z dualizmem przedstawianym poprzez Szatana i z nim związanym mogło mieć istotny wpływ na społeczeństwo?

Tym bardziej jasnym dla mnie jest, że nie stanowi źródła indywidualizmu w kulturze naszej cywilizacji.

Nie wiem, co Ci nie pasuje w ostatniej linijce. Myślisz, że brak unicestwienia jest postrzegany jako sukces?

Pewien tyran grecki, bodajże w Helladzie, a nie w Wielkiej Grecji, kazał sporządzić sobie wydrążonego byka ze spiżu, zaopatrzonego w odpowiednie trąby, aby byk ten, opalany z zewnątrz drewnem, a od wewnątrz skazańcami, ryczał jak byk prawdziwy. Inny znowuż król izraelicki, ukrzyżowawszy jeńców wojennych, swoich wrogów, kazał przyprowadzić pod te krzyże ich żony i dzieci, i pod tymi krzyżami popodrzynać im gardła. Myślę więc, że dalsza dyskusja z człowiekiem, co w kontekście historycznym używa czasu teraźniejszego, mija się z celem.

Aczkolwiek odnośnie dualizmu w Europie zwsze chętnie dowiem się czegoś nowego. Jak ówże przejawiał się w czasach przedchrześcijańskich? W Europie, a nie np. w Persji (skądinąd Persja/Iran wyindywidualizowana była/jest z islamskiego tłumu dość znacząco).

Ergo, radar działa. Zaraz dojdziemy do sedna sprawy.




Szanowna Pani Chimero, jak widzę z dalszych słów jesteś osobą młodą, pewnie na progu życia, i Twoje poglądy zmienią się jak pogoda w marcu kiedy przyjdzie doświadczyć na własnej skórze tego co życie przynosi w prezentach, nie zawsze takich jakie byś chciała. I zmienią się te poglądy także wtedy kiedy szanowne zdrowie posypie się z takiego lub owego powodu, zupełnie niezależnego do Ciebie, ku Twojemu zdziwieniu.

I wtedy będziesz prosić o tą pomoc, tak samo jakbys znalazła się w sytuacji gdzie facet zostawia Cię z trójką dzieci a ty nie masz pracy i nie masz żadnych perspektyw na życie, wtedy grzecznie byś stanęła u bramy kościola z wyciągnięta rączką z puszką i kartonem na szyi. Prawdziwego głodu pani Chimera nigdy nie zaznała... i oby nie.

A kiedy szanowne zdrowie posypie się w dzrzazgi, to wtedy też będziesz grzecznie prosić o pomoc aby ratowano i opiekowano się Tobą. A jak sobie wyobrażasz sytuację kiedy Twoi rodzice staną się chorzy, niedołężni i będą wymagać opieki? Odwrócisz pupę i powiesz - zdychajcie, boście nieprzystosowani i taki wasz los?



Bliski Wschód idzie do przodu? Bo tam są takie barbarzyńskie metody jakie chimera chciałaby wprowadzić.




Sorry ale jakby ktoś czytał te słowa pijąc kawę to zalałby monitor i klawiaturę. Pani Chimera wróci tutaj jak zmądrzeje.





... tiaaa...bezwględni psychopaci, mordercy i sadyści. Pani już dziękujemy. Pani Chimera niech sama sobie tworzy taki świat i niech sama w nim żyje, ale innych niech nie namawia.




Wybacz. Mam osobiliwe poglądy, nawet ekscentryczne, mogę nie zgodzić się z pewnymi przyjętymi normami, byłem dwa razy na Wave Gotik Treffen gdzie aury mroku nie brakuje i co? I jestem chrześcijaninem.




A jeśli Ty znajdziesz się w życiu wśród tych nieprzystosowanych osób to co wtedy?



Dziękuję, w imieniu chorego na łeb schizofrenika, borderline i bipolara.

Upartym jak brzoza. : PPP Ale swoją szosą, jak zapodał muzykę, której słucha, to się żachnąłem i zżymnąłem, takie to szatanuchistyczne było.


Ty się ciesz, że masz wspólną płaszczyznę z Nashem – a nie z takim Hawkingiem...

[/quote]
Dlaczego akurat tak? A co w przypadku, gdy samo uczucie mocy jest nieprzyjemne? To też szczęście? A jeżeli ze słabości pochodzi wola bycia silnym, to też jest złe?


A co jeśli coś wzmaga poczucie siły, ale tylko pozornie? Czy pogarda nie jest słabością? Co jeśli poczucie sił jest jedynie półśrodkiem na dowartościowanie się?


Uważam cierpienie za złe a wysiłek za dobry, jaka jest moja moralność?


Serdeczność, współczucie i pokora bywają opłacalne i mogę służyć jako narzędzie do gromadzenia siły. Czy wtedy też są złe?


Równie dobrze niewolnik może uznać za pana samego siebie, by uszlachetnić swoją słabą wolę i gloryfikować brak samokontroli.



Nie wiem co to darwinizm społeczny, ale z punktu widzenia dostosowania osobnika, altruizm może być równie korzystny, lub nawet korzystniejszy od egoizmu. Wszystko zależy od warunków.


A cio to ten satanista hinduistyczny?


Ostatecznie cywilizacja zachodnia jest chyba jedyną, w której udało się religię odseparować na tyle, by nie szkodziła. Pytanie, czy stało się tak dzięki chrześcijaństwu, czy też pomimo niego?