JEP nie przemawia. Mam dalej jeszce przedstawiać moje dowody na to ze jest Bóg, Jezus, szatan, duchy itd. ? Młoda jestem ale zawsze jakos mi to w zyciu towarzyszyło. a czemu innym nie bo nie każy tego doswiadcza bo i tak nie uwierzy. Ale przyjdzie kryska na matyska:)

Takie doswiadczenia ciezko traktowac jako dowod. Z tego prostego powodu, ze mogla to byc zwykla halucynacja.

Wierze w Boga, choc na swoj sposob, nie jestem przekonany o jego istnieniu w 100%, i nie twierdze tez, ze go nie ma. Nie mam tez pewnosci, czy moja religia jest ta prawdziwa. Najbardziej przypomina ona chrzescijanstwo bo tak zostalem wychowany, ale z czasem moje poglady sie znaczaco zmienily. Przez krotki okrez zycia bylem ateista, ale stwierdzilem, ze nia ma konkretnych dowodow popierajacych badz przeczacych ktorejkolwiek z religii, wiec wierzac lub nie wierzac nie wiemy, czy postepujemy wlasciwie. I tak zostalem agnostykiem... Moze kiedys to sie zmieni ale na pewno nie zostanie mi to narzucone.

Kazdy wierzacy powie, ze w Boga trzeba uwierzyc, bo na tym polega istota religii. Powie tak zarowno katolik, jak i muzlumanin i buddysta, kazdy bedzie uwazal, ze ma racje, bo przeciez sa 'dowody' ze kazda religia jest prawdziwa slabsze lub mocniejsze ale sa.

Tommy, zapomniales w tym wszystkim, ze wiara to nie tylko wychowanie i jakies tam nawyki wyniesione z domu. Owszem, sa to czynniki istotne, ale nie wystarczajace same w sobie. Wystarczy popatrzec dokola i zauwazyc np., jak roznymi drogami, jesli chodzi o wiare, ida dzieci wychowane w tej samej rodzinie. Ich wiara niekoniecznie bywa tak samo silna, zywa, przezywana na co dzien. To, o czym zapomniales, to fakt, ze wiara jest nam dana od Boga, jest laska dana kazdemu indywidualnie, a raczej dawana codziennie, jest zaproszeniem do osobowej relacji z Bogiem, do zycia z Nim w komunii, i kazdy, kto nazywa sie wierzacym, musi kazdego dnia odpowiadac na to zaproszenie, kazdego dnia dokonywac wyboru i zyciem potwierdzac ten wybor. Wiara nie jest nam dana raz na zawsze, dlatego mowienie o nawykach, przyzwyczajeniach, uwarunkowaniach jest, mowiac delikatnie, niewlasciwe.
A dlaczego wierze? Wierze, bo nieustannie doswiadczam Jego laski, Jego opatrznosciowej Obecnosci we mnie, w drugim czlowieku, nieustannie doswiadczam Jego milosiernej milosci, Jego dzialania we mnie. Wierze, bo Ten, ktory byl w stanie rozciagnac dla mnie ramiona na krzyzu, nie moze mnie zwodzic, wierze, bo On obdarza mnie laska wiary, o ktora rowniez codziennie prosze: "Wierze, Panie, zaradz niedowiarstwu memu." Tylko tyle, a moze az tyle.

Człowiek ma to do siebie, że musi w coś wierzyć, choćby nawet w to, że nie ma Boga

Z powodu braku lepszej alternatywy. Chociaż nie wiem, czy to w ogóle można nazwać wiarą, czy też jedynie nadzieją na istnienie Boga.

Wierzylem w Boga Bo tak mi przez 15lat wmawiano ze to wszystko prawda. Prali mi mozg prali prali az w koncu gdy kazali mi przeczytac pismo sw. to sie wkopali Bo w wieku 16lat od razu skapowalem ze jest cos nie tak Pamietajcie rodzice nie dawajcie nastolatkom czytac Bibli Bo sie skapna ze to bajeczki

Tak jak w to, że niema Baby Jagi,Św.Mikołaja,Elfów,krasnoludków a dzieci nie przynosi bocian...

W wieku dzieciecym? Sam z mojego doswiadczenia wiem, ze dzieci bardzo intensywnie przezywaja wiare. Sam pamietam jak na rekolekcjach doslownie krzyczalem piesni na chwale Boga I tak bylo w calym moim otoczeniu. Gdy uslyszalem stwierdzenie "czlowiek pochodzi od malpy" to przezylem niesamowity i gleboki szok - jak mogl ten czlowiek prawic takie herezje?! Podobnie jak wszystkie inne dzieci w moim otoczeniu. Gdy powiesz cos dziecku, to ono w to wierzy. I to silnie. Spojrz chociazby na Swietego Mikolaja. Jak bardzo dzieci sa zawiedzione gdy dowiaduja sie, ze on nie istnieje tak naprawde? Do tej pory pamietam niesamowicie intensywna klotnie z moja kuzynka na temat tego czy istnieje czy nie, gdzie poszly krzyki, lzy i Bog wie co jeszcze

O ile wiara zazwyczaj sie stabilizuje - to znaczy, staje sie mniej intensywna, mniej zywa w przypadku dorastajacych i juz doroslych, to dalej mamy do czynienia z praktykami wyniesionymi z dziecinstwa. Wiekszosc nastolatkow nie interesuje sie specjalnie prawami katolickimi, ale dalej pozostaje teistami.

Moi rodzice sa "wierzacymi niepraktykujacymi" i tak naprawde nigdy mi nie wpajali wiary. Ale jednak czulem ja silnie i zywo. I mysle, ze podobnie jest z wiekszoscia dzieci.



Wiesz, stwierdzenie, ze "wiara dana jest nam od Boga" az prosi sie o dowod na potwierdzenie takiej tezy Ale biorac pod uwage, ze mowimy o kwestiach wiary samej w sobie mysle, ze mozemy to pominac.



Mozliwe, ze za takie to uznajesz. Jesli Cie obrazilem to wybacz, naprawde nie to mialem na mysli. Ale chyba przyznasz mi racje, ze znacznie latwiej indoktrynowac dziecko niz czlowieka doroslego?

Dziecko jest naiwne i bardzo latwo wierzy - MUSI wierzyc. Tak po prostu wynika z ewolucji Dziecko ktore by nie wierzylo latwo tym ktorzy mowia im o roznych prawdach zyciowych po prostu by umarlo. Mlody czlowiek ktory nie wezmie na wiare stwierdzen jak "nie zblizaj sie do krokodyli" albo "nie skacz w przepasc" po prostu umrze i jego geny nie przejda na nastepne pokolenie. O ile takie przestrogi sa jak najbardziej wskazane, to tak samo latwo je przekonac, ze "Bog istnieje". Przestrogi racjonalne("uwazaj jak wychodzisz na miasto noca") zostaja z nami tak samo jak te nieracjonalne("wierz w istnienie Boga, szatana, piekla, nieba, zycia po smierci etc."). Dlatego mozna tutaj mowic o pewnym przyzwyczajeniu, poniewaz ciezko "obejsc" prawdy ktore zostaly nam "ujawnione" za czasow dziecinstwa. Wiekszosc z tak sama intensywnoscia bedzie bronic wiary w Boga, jak i tego, ze glupim pomyslem jest podchodzic do goscia z zakrwawionym nozem(jesli zostani obu rzeczy nauczeni w dziecinstwie).

Mozesz przekonac siebie, ze podchodzenie do ludzi z nozem to calkiem niezly pomysl - ale jest to trudne. I latwo sie z powrotem przekonac, ze to jest zly pomysl. Tak samo sie latwo z powrotem przekonac, ze warto wierzyc w nasza poprzednia religie - czy to jest lepszy czy gorszy pomysl, jest to zbyt subiektywne i zalezne od wierzen danej osoby, wiec nie bede o tym dyskutowac. Chociaz jest to mniej racjonalne niz dzialanie ktore ma ocalic nasze zycie, jest tak samo logiczne z punktu widzenia indoktrynacji dzieciecej.

No wiesz ja chyba w wieku pięciu lat albo mniej wiedziąłam że nie ma swietego mikołaja. Ale wiare w Boga mam i chocby mi ktos miliard powodów powiedział ż ego nie ma toi ja wiem bo tego doswiadczyłam. I nie że mózg tak zadziąłał czy coś tam. Póki ktoś nie zobaczy nie uwierzy.

A przekonalas sie o tym sama czy ktos Ci powiedzial?

Ja też a w wieku ośmiu byłem już (prawie) ateistą

sama się dowiedziąłam bo pamietam jak mama kombinowała aby mogła wyjsc na chwilkę gdzieś bezemnie:) (taka mamcura byłam) ale nie ryczałam z tego powodu przyjełam acha no trudno
poewnie temu ż ena mikołaja nie ma dowodów a na Boga sa . pewnie zapytacie jakie no ale to moje dowody a wy nie nie wierzyci e.

Czyli mniej więcej takie same jak na mikołaja (niektórym dzieciom wydaje się czasem, że widzą mikołaja albo chociaż sanie)

No proszę Cie ale ja nie jestem dzieckiem ja mówie o realiach i to ta róznica