No właśnie. Czyli nie da się przy światopoglądzie ateistycznym uzasadnić takiego poświęcenia.



To tylko chwilowy emocjonalny odruch zwany litością. Ja mam na myśli postawę gotową do pomocy. Nie rzucenie jednego banknotu, ale np. zaangażowanie się w pomoc drugiemu człowiekowi kosztem wyrzeczeń i nieprzyjemności. To na pewno nie może być wytłumaczone pragnieniami do hedonistycznych przeżyć.



Ależ ja nie twierdzę, że ludzie są herosami. Właśnie dlatego, że są słabi często wzdrygają się przed poświęceniem w imię jakiegoś dobra. I właśnie dlatego tak ważne jest przekonywające i rozsądne uzasadnienie dla tego poświęcenia. Najczęściej w takich sytuacjach człowiek może doznać raczej nieprzyjemności, a emocjonalnie czuje silną niechęć do podjęcia takiego poświęcenia.



Motywacja: "Bo dzięki temu zbliżam się (i daję przykład innym by też się zbliżali) do pełniejszego obcowania z Absolutem, który jest personifikacją doskonałości, stworzył mnie i mnie kocha" już tak.

@Paschalis: chcę uratować dzieci, bo mogą dać światu nowe zycie, muszę w mierę możliwości dać im szansę przedłużenia gatunku, kształcenia się i uczenia innych...

Nie chodzi tylko o pomoc ,chodzi o to jak żyć . Alkohol jesli mu się poddasz predzej czy później doprowadzi cię do upadku ,narkotyki też . Cudzołorzenie doprowadzi cie do rozbicia rodziny .morderstwo i kradzież do wiezienia . brak wiary w przykazania Boskie doprowadzi cię do zguby już na Ziemi ,nie tylko w Niebie .

Który grzesznika zakłada, że będzie gnił w piekle?


Nie na pewno ponieważ istnienie boga nie jest udowodnione.

Jeżeli jest grzesznikiem to musi to zakładać.

Jeśli Bóg istnieje na pewno się o tym dowiesz ,(po śmierci).Natomiast jeśli nie istnieje na pewno się o tym nie dowiesz.

Patrz, Pan, jakie to proste!

Da sie uzasadnic poswiecenie, nie da sie uzasadnic jego sensownosci obiektywnie.

A dlaczego cenisz przedłużanie gatunku ponad przyjemności własnego życia? Wiele osób twierdzi, że dążenie do własnej przyjemności powinno być ważniejsze od poświęcania się dla innych. Jak byś uzasadniła sprzeciw wobec takiego poglądu (bo rozumiem, że się z nim nie zgadzasz)?



A więc będzie to słabe uzasadnienie dla podjęcia tego poświęcenia.

@Paschalis: przyjemności własnego życia... zależy o co Ci konkretnie chodzi. Poza tym, dlaczego mam nie uratować tych dzieci? Myslisz, że jak ateista to odrazu egoista? Fajnie. Czasem dla gatunku trzeba się poświęcić.

Oczywiście, że może a przynajmniej będzie to jeden z głównych powodów-źródeł motywacji bywa, że ludzie cierpią wyrzeczenia dla chwili przyjemności.

Jeśli są słabi to nawet najlepsze uzasadnienie niewiele pomoże...

Ale czuje też szczęście bo robi coś pożytecznego, satysfakcje, spełnienie nawet zwykły człowiek może poczuć się jak heros.

A czy mocnym uzasadnieniem dla nie poswiecania sie bedzie to, ze dalsze pozostawanie przy zyciu jest rowniez bezsensowne?
Zalozy, ze musze poswiecic zycie, zeby kobieta ktora kocham przezyla. I wybor jest prosty, gdyz jezeli tego nie zrobie to znaczy, ze sie balem, ze zycie bylo dla mnie wazniejsze od milosci, przez co zaczalbym uznawac siebie za smiecia. I predzej czy pozniej zabil sie.

Czasem jest to praktycznie niemożliwe bo nie potrafimy przejść obojętnie wobec czyjegoś cierpienia nie można cieszyć się życiem w cieniu poczucia winy.

Nie wiem jak inni ateiści, ale ja poświęcam się (czy jak to się popularnie mówi "czynię dobro") bo sprawia mi to przyjemność. Nie myślę kategoriami "tak powinno się postąpić więc tak zrobię". Ja raczej myślę "sprawię tym komuś przyjemność, może pomogę w czymś". Po spełnieniu dobrego uczynku (jak wielu ludzi) odczuwam radość. To bardzo przyjemne uczucie. Może któremuś z was przyjdzie do głowy napisać, że ateiści są zdolni do poświęceń żeby sami mogli czuć się dobrze, ale każdy chyba odczuwa tą radość po zrobieniu czegoś dobrego. Niezależnie od wiary.

Może to odważne stwierdzenie, ale ja uważam, że ludzie są z natury dobrzy. To choroby psychiczne/złe wychowanie/patologie robią z nich ludzi złych. Człowieka w poświęceniu ograniczają (i rozrywają) dwa dążenia: pierwsze to dążenie do przedłużenia gatunku. (Czyli ważne jest życie osobników najzdrowszych, na drugim miejscu zaś słabszych. Widać to zwykle po tym, że człowiek jest bardziej zdolny do poświęceń dla dzieci niż dorosłych, dla kobiet niż dla mężczyzn.) Drugie to dążenie do utrzymania się przy życiu. Tylko w filmach ludzie bez namysłu i rozterek poświęcają życie dla innych. Trzeba też pamiętać o tym, że człowiek najpierw sam musi się czuć dobrze, żeby móc to dobre samopoczucie "rozdawać" innym.

Raczej szalone
A tak na serio, to człowiek nie ma chyba świadomego pragnienia przedłużenia gatunku. Genaralnie owszem, do tego się sprowadza rodzenie i wychowywnie dzieci, ale to nie jest cel świadomy. Świadome jest pragnienie posiadania potomstwa, świadoma jest opieka nad dziećmi. I tu nie ma raczej znaczenia czy jest to słabe diecko, czy silne, ważne, że posiada nasze geny, więc my będziemy odczuwać większą potrzebę opieki nad własnym dzieckiem niż nad dzieckim przypuśćmy sąsiadów, które jest słabsze. Co do potrzeby utrzymania się przy życiu, jest to jaknajbardziej logiczne i niezbędne. Z tym że nie jesteś w stanie odpowiedzieć na pytanie, czy nie zaryzykowałabyś życiem chcąc ratować inną osobę, bo w takich sytuacjach do głosu dochodzą podświadome odruchy.

A jeśli chodzi o motywacje, to obie wymienione przez ciebie wchodzą moim zdaniem w grę. Ta, która skutkuje uczuciem przyjemności i ta z powinności. Z tym że w tym drugim przypadku, nie zrobienie czegoś, skutkuje wyrzutami sumienia. Czyste sumienie, to też dobra motywacja.

...I źli ale prawdą jest, że z natury jesteśmy bardziej dobrzy .