Ty chcesz poważnie o tym porozmawiać, czy ślizgać i banalizować problem? Słyszałeś o czymś takim jak Kościół? co to znaczy: nikt nie decyduje? Odbywa się to bez wiedzy i zgody chrzczonego i osoby/wspólnoty, która ten rytuał dokonuje?


Na jakiej podstawie to twierdzisz? Tylko semantycznej? Wg chyba wszystkich wspólnot nazywających siebie chrześcijańskimi - kręci się ono wokół Osoby Jezusa - Jego słów i czynów (nauki). Sam chrzest ( jaki?) wystarcza, aby nazwać siebie chrześcijaninem?

Moim zdaniem coś jest na rzeczy, bo oficjalnie zalicza się człowieka do chrześcijan właśnie po chrzcie, mimo, że zasadniczo nikt się chrzczonego o zdanie nie pyta a wręcz jest on w takim wieku, że nawet nie wie co się dzieje...

Mogę sobie mówić, że nie jestem katoliczką, że nie jestem chrześcijanką ale bez apostazji oficjalnie jestem, a słyszałam, że nawet dokonanie aktu apostazji i tak chrztu nie zmazuje i jest się chrześcijaninem tylko nie wierzącym i nie praktykującym co jednak jak dla mnie zakrawa na absurd i uważam, że to tak samo jak z narodowością - jest to kwestia poczucia niezależna od obywatelstwa, a bycie lub nie chrześcijaninem jest także kwestią poczucia tożsamości a nie oficjalnej przynależności do jakiegoś wyznania.

Choć pewnie i tak wróci temat, że chrześcijanin to ten kto wierzy, że Jezus jest Bogiem lub wręcz wiary w Trójcę lub w drugą stronę, że chodzi o uznanie autorytetu moralnego Jezusa. Ciekawą i mega szeroką definicję ma Peterson, za co wielu chrześcijan potrafi odmówić mu bycia chrześcijaninem

Tak.

To znaczy, że chrzest to chrzest. Chrześcijaństwo polega na wierze w chrzest. Co do szczegółów poszczególni chrześcijanie mogą się różnić. Odpowiedziałem na pytanie, kiedy ma sens mówienie o chrześcijaństwie. Jeśli ktoś wyznaje wiarę w chrzest, to dlaczego odmawiać mu prawa do uznawania siebie za chrześcijanina?

Można różnie postrzegać zjawisko chrztu. Chrześcijaństwo jak dla mnie polega nie tyle na odhaczeniu chrztu w swoim portfolio dokonań, ale na samym stosunku do chrztu. Według mojego systemu pojęciowego można być zarówno nie-ochrzczonym chrześcijaninem (ktoś wierzy w znaczenie chrztu, ale chrzest nie wystąpił), jak i ochrzczonym nie-chrześcijaninem (chrzest wystąpił, ale osoba nie przywiązuje do tego żadnej wagi).

Aż semantycznej. Słowa skądś się biorą. Są wyrazem pewnych archetypów, które w określony sposób coś wyrażają i w określony sposób oddziałują. Skoro słowo "chrześcijaństwo" wywodzi się od "chrzest", to to mniej lub bardziej świadomie wyraża tę własnie prawdę o stosunku do chrztu, nawet jeśli naokoło dorobimy do tego różne teorie, racjonalizacje i intelektualizacje. Jestem za tym aby docierać do sedna, rdzenia i trzymać się prostoty.

Nie wiem czy według wszystkich. Niewątpliwie z reguły osoba Jezusa jawi się jako istotna, gdy mowa o chrześcijaństwie.

Chrześcijaństwo to jednak polskie słowo. Być może ma to jakiś związek z tym, że przyjęliśmy je wraz z chrztem Polski? W takim np. języku angielskim mamy "Christianity" czyli Chrystusowstwo.

Nie, stosunek do chrztu

Peterson mówi o Chrystusowstwie

Neuro

Na podstawie jakich kryteriów uznajesz, że ktoś jest chrześcijaninem? Dlaczego tylko chrzest ma być tym kryterium? Jeśli stosunek do chrztu ma być tym kryterium to: jaki to ma być i kto decyduje o jego prawdziwości/ważności?
Neuro

Pochodzenie polskiego słowa chrzest oraz pokrewnych słów w innych językach słowiańskich np. křest w czeskim czy Крещение w rosyjskim nie jest całkiem jasne. Wywodzi się je w ostatecznym rachunku od imienia Chrystusa (łac. Christus, greckie Khristos – od khrein – namaszczać). Słowo chrzest nie jest więc przekładem greckiego i nowotestamentowego wyrazu báptisma, które w większości polskich przekładów Biblii tłumaczone jest na chrzest, a dosłownie znaczy „zanurzenie"
(Metodologia Nowego Testamentu, ks. J. Flis; o. H. Langkammer; bp. J. Szlaga; ks. A. Tronina, WD Pelplin 1994, s. 92).

Na podstawie tego, że ktoś utożsamia się z chrześcijaństwem.

Wystarczy subiektywne przekonanie danej osoby, aby mogła się uważać za chrześcijanina.

Czyli tak jak z narodowością? Nie ważne aspekty formalne, ani opinie innych ,ważne subiektywne poczucie przynależności, tak?

Dlaczego takie kryteria zastosowaleś? To by oznaczało, że N.T., w zasadzie jest niepotrzebny, bo ktoś uważa, że bez niego potrafi uznać siebie za chrześcijanina tzn.bez większości nauk Jezusa czy św.Pawła. Sakramenty odpadają; dobre uczynki odpadają, kościół odpada itd.

Dla mnie protestanci to też chrześcijanie.

sw Justyn:
"Otoz ci co wiedli zycie z Slowem zgodne, sa chrzescijanami chocby uchodzili za ateuszow jak na przyklad wsrod Grekow Sokrates, Heraklejtos i do nich podobni a posrod barbarzyncow Abraham, Ananiasz, Azariasz, Misael, Eliasz I tylu innych"

A to protestanci twierdzą, że nie należy się chrzcić, wstępować w związki małżeńskie, pełnić dobrych uczynków, czy też funkcjonować w Kościele?

Robaczku, to dokładnie poglądy Petersona
Skoro Sokratesa zalicza to wyraźnie pod słowem Słowo nie kryje się oparcie w autorytecie Biblii, prawda? Ani o sakramenty, ani o funkcjonowanie w Kościele, ani o wiarę religijną...
Raczej o oparcie w pewnych ideach i dążenie do ich wcielania w życie przez pewne cnoty...

Ależ autorytet Biblii opiera się na Słowie Bożym (Logos), które zostało objawione i spisane. Tak czy owak pełnia objawienia jest w Jezusie Chrystusie, a więc jego autorytet z konieczności przewyższa każdy inny i jego nauka jest wzorcem, z którym należy porównywać każą inną. Odwieczne Logos towarzyszy człowiekowi od początku i stosunek do Niego decyduje o usprawiedliwieniu przed Bogiem.

Dokladnie Wybawiony.

Zakładam roboczo, że Jezus jest najwyższym autorytetem tylko niestety mam dostęp tylko do opowieści o czynach i słowach Jezusa, których wiarygodności nijak nie zweryfikuję. Do tego nawet jeśli wszystko z tym ok to dochodzi kwestia interpretacji... A różnice są i na nuch opiera się fakt istnienia tysięcy denominacji...

czy to nie jest typowa wymowka?
Bo tak mozna powiedziec o prawie wszystkim jezeli nie wszystkim.