I jeszcze jedno tajfunie

Łk 14:25-26
25. A szły z Nim wielkie tłumy. On zwrócił się i rzekł do nich:
26. Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto siebie samego, nie może być moim uczniem.

Mt 10:34-37
34. Nie sądźcie, że przyszedłem pokój przynieść na ziemię. Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz.
35. Bo przyszedłem poróżnić syna z jego ojcem, córkę z matką, synową z teściową;
36. i będą nieprzyjaciółmi człowieka jego domownicy.
37. Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien.

Łk 12:49-53
49. Przyszedłem rzucić ogień na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął.
50. Chrzest mam przyjąć i jakiej doznaję udręki, aż się to stanie.
51. Czy myślicie, że przyszedłem dać ziemi pokój? Nie, powiadam wam, lecz rozłam.
52. Odtąd bowiem pięcioro będzie rozdwojonych w jednym domu: troje stanie przeciw dwojgu, a dwoje przeciw trojgu;
53. ojciec przeciw synowi, a syn przeciw ojcu; matka przeciw córce, a córka przeciw matce; teściowa przeciw synowej, a synowa przeciw teściowej.

Więc mam nadzieję, że wystarczająco mocno nienawidzisz swoich rodziców, braci, siostry, żonę i dzieci, a także siebie samego, żeby stać się godnym Jezusa. Ja jestem z całą pewnością pewien, że nie jestem godzien Jezusa, bo kocham swoich najbliższych. Niestety nie dojrzałem jeszcze duchowo do miłowania bytów abstrakcyjnych bardziej niż rzeczywistych. I jeśli kiedykolwiek będę sądzony przez Jezusa (chociaż on bezpośrednio zaprzecza tym pogłoskom jakoby miał zostać sędzią), to mam nadzieję, że najpierw sprostuje swoją wypowiedź, albo sprawi że zrozumiem jej sens, inaczej będę miał przykre poczucie, że mój sędzia jest szaleńcem.

W kontekście pogrubionych wersów kompletnie nie rozumiem modlitw papieża o pokój. Papież powinien się cieszyć i błogosławić wojnę, bo przynosi ją Jezus, tak?

błogosławieni ubodzy , bo do was należy Królestwo Boga

pismo jest pełne sprzecznych z pozoru wypowiedzi , które jednak stanowią całość .i musisz po prostu polączyć to wszystko razem .

A ty amadeuszu uważasz, że wiara leży w granicach wolnej woli, że możesz sam kształtować swoją wiarę? Czy aktem swej "wolnej woli" mógłbyś jutro uczynić z siebie zaciekłego ateistę? Nie oszukiwać ludzi, że nie wierzysz, ale naprawdę przestać wierzyć - wykreślić Boga ze swej psychiki, sumienia, uznać Ewangelię za dzieło schizofreników? Potrafiłbyś?

Ja jestem przekonany, że żaden z wierzących na tym forum ludzi nie byłby w stanie tego zrobić, ponieważ wiara (czy niewiara) każdego człowieka leży poza sferą jego woli. W sferze woli człowieka leży tylko poddawanie się rytualizmom, ale rytualizmy to jeszcze nie wiara.

Więc zanim zaczniesz zarzucać ludziom "wolną wolę", pomyśl czy sam nią dysponujesz. Bo to że jesteś strasznie wierzący jeszcze nie świadczy o tym, że masz wolną wolę w tej kwestii.

Modlitwa o wiarę, Gargamelu, to błąd natury logicznej. Żeby się skutecznie modlić, to już trzeba wierzyć.

Człowiek sam z siebie nie ma wiary. Wiara to łaska.

Modląc się bez wiary w chwili wypowiadania modlitwy otrzymuje się wiarę.

Elementy modlitwy już posiadają wiarę.

Wiara to nie emocja i uczucie że coś się stanie lub tym podobne. Ty to mylisz po prostu.

A logiki do wiary nie mieszaj, bo wiara jest ponad logikę.

Bo wiara wykracza poza rozum,choć się z nim uzupełnia w poznaniu Boga.

Logika to na dłuższą metę porażka.

Mithra, zwany również Deus Sol Invictus Mithra. Był perskim bogiem słońca. W mitologii perskiej uznawany za pomocnika Ahuramazdy. Kult Mitry, sprawowano w grotach wykutych w skale. W ofierze składano mu różne zwierzęta, które następnie były zjadane. Mitrę przedstawiano jako młodzieńca w tunice, w czapce frygijskiej na głowie, zabijającego byka.

Mitra urodził się ze skały 25 grudnia. Zasłynął zabiciem byka, którego zgładzenie nakazał mu sam bóg Słońca. Dokonał tego, najpierw sprowadzając go do groty, a następnie przebijając go w prawy bok. Na pamiątkę tego wydarzenia, wyznawcy Mitry przeprowadzali krwawą ofiarę (tauroctonium), która symbolizowała zbawienie wszystkich ludzi.
Jego rzymskie święto, 25 grudnia, Sol Invictus, zostało potem przez chrześcijan zaadaptowane jako Boże Narodzenie, a jego święty dzień, niedziela, jako dzień święty chrześcijan.

Kult Mitry w Rzymie zaczął się szerzyć w I wieku n.e. za panowania dynastii Flawiuszów. Jego pierwsza siedziba kultu mieściła się w podziemiach obecnej bazyliki świętego Klemensa (San Clemente) w Rzymie. Kult Mitry, największych wyznawców zdobył sobie wśród kupców, prokuratorów i innych osób, których profesja wymagała ciągłego przemieszczania się z jednego do drugiego zakątka Imperium. Od II wieku n.e. kult rozprzestrzenił się do każdego zakątka Imperium. Jako pierwszy władca Rzymu najwięcej zainteresowania okazywał mu Kommodus. W 308 roku n.e. Galeriusz, Dioklecjan i Licyniusz, uczynili go swoim opiekunem.

Na przełomie III i IV wieku n.e. kult Mitry został włączony do państwowego kanonu religijnego w Rzymie, jednak szybko został wyeliminowany za sprawą wrogo nastawionych chrześcijan. W 324 roku n.e. Konstantyn Wielki zakazał sprawowania kultowych rytuałów, by w 341 r. n.e., jego synowie zakazali składania krwawych ofiar.

Legenda o Mitrze

Młody bóg miał według swoich wyznawców być drobnym, lokalnym cudotwórcą, którego większość ludzi nie doceniała. Miał jednak dar uzdrawiania, dzięki któremu uleczył wielu ludzi, w tym księcia Elamu. Gdy nadeszło jego wesele, książę zaprosił Mitrę jako specjalnego gościa. Niestety, na weselu zabrakło wina. Wesele przecież nie może obejść się bez wina, więc książę zaczął popadać w panikę, ale Mitra kazał mu się uspokoić i aby podano mu beczki z wodą. Książę nie rozumiał tego nakazu, ale zdecydował się podać Mitrze wodę. Po chwili skupienia młody bóg zamienił wodę w beczkach w wino i rozdał ją weselnikom, którzy pili i bawili się do białego rana.

Mimo tych wszystkich radosnych czynów i cudów, Mitra miał na Ziemi swojego odwiecznego wroga, syna władcy ciemności, który czyhał na każdy jego zły krok. Ciągle wysyłał na niego skrytobójców i innych bandytów, jednak Mitra wszystkich cudownie nawracał ze złej ścieżki i przygarniał jako swoje owieczki - gdyż Mitra był znany większości jako zwykły pasterz. W końcu syn władcy ciemności nie wytrzymał, zmienił się w byka i osobiście zaatakował Mitrę. Doszło do katastrofalnej walki - wprawdzie Mitra zdołał ukręcić bykowi kark, ale sam odniósł ciężkie rany. Właśnie tą scenę, znaną jako Taurokontos, przedstawiano najczęściej w graficznych przedstawieniach Mitry. Wkrótce Mitra zmarł i został pochowany przez swoich uczniów.

Jednak nic nie może przecież wiecznie trwać. Straż postawiona przy grobie Mitry po trzech dniach z paniką przybyła do księcia Elamu i oznajmiła mu, że Mitra powstał z grobu i udał się na wschód. Książę, przestraszony tymi wieściami, nie wiedział, co robić, ale wyrzekł się Mitry i uznał, że nie chce mieć z nim nic wspólnego. Trzy razy próbowano go prosić o wytłumaczenie, ale on po trzykroć się go wyparł.

Mitra objawił się po raz ostatni swoim uczniom, tłumacząc im, jak osiągnąć wybawienie dla ich duszy i jak po śmierci dostąpić łaski obcowania z niebiosami. Zaraz po tym objawieniu na jednym z najwyższych szczytów, Mitra uniósł się w powietrze i żywcem wstąpił do nieba. Uczniowie ruszyli w świat rozgłaszać prawdę o Mitrze i nakłaniać niewiernych do czczenia zmartwychwstałego bożka.

Łk 9:57-58
57. A gdy szli drogą, ktoś powiedział do Niego: Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz!
58. Jezus mu odpowiedział: Lisy mają nory i ptaki powietrzne - gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł oprzeć.

Łk 9:59-60
59. Do innego rzekł: Pójdź za Mną! Ten zaś odpowiedział: Panie, pozwól mi najpierw pójść i pogrzebać mojego ojca!
60. Odparł mu: Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych, a ty idź i głoś królestwo Boże!

Łk 9:61-62
61. Jeszcze inny rzekł: Panie, chcę pójść za Tobą, ale pozwól mi najpierw pożegnać się z moimi w domu!
62. Jezus mu odpowiedział: Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego.