Zgadzam się z tym.



Drobne sprostowanie, niezależnie od tematu. To nie śmierć ma zapewnić życie wieczne lecz chodzi o życie wieczne pomimo śmierci. Śmierć nie będzie na przykład konieczna dla ludzi, którzy dożyją paruzji. Oni po prostu nie umrą.



Lecz to co piszesz wcale nie przeczy tezie o duszy. Świat naszych przeżyć psychicznych jest niewątpliwie zależny od materii. Chrześcijanie (i nie tylko) jedynie uważają, że jest on zależny nie tylko od materii.

Według mnie własnie świat naszych przeżyć wewnetrznych jest kwintesencją naszego człowieczeństwa. "Miejscem" gdzie idealnie współdziała ciało z duszą. Uważam, że dusza ma pewne prazdolności, które w pełni rozwijają się w powiązaniu z ciałem. To co na codzień nazywamy rozumem, świadomością czy sumieniem ma swój rodowód w duszy, jednak nasze doświadczanie tego jest równolegle zależne od działania naszego ciała (nie tylko układu nerwowego, ale też np. narządów zmysłów podczas poznawania świata).

Tak więc nie stoi to w sprzeczności z nauką, ponieważ to o czym piszesz odnosi się do naszych stanów psychicznych a nie duszy jako takiej. Brak świadomości spowodowany urazem nie jest więc "amputowaniem" człowiekowi duszy lecz jest jedynie wyrazem "zakłóceń" naszego wewnętrznego życia psychicznego spowodowanych uszkodzeniem materii.

Problem zdaje się powstawać w momencie śmierci. Wówczas nie ma mowy o "zakłóceniach" ponieważ materia ciała przestaje istnieć, pozostaje sama dusza. Jednak nie uważam aby łączyło się to z utratą świadomości. Myślę, że jest tutaj podobnie jak z rehabilitacją po uszkodzeniu mózgu, kiedy zdarza się, że jakieś obszary mózgu przejmują funkcję tych uszkodzonych. Tak więc wspomniane wcześniej prazdolności pozwalają utrzymać świadomość i osobowość (duszy dostępne są doświadczenia człowieka z całego życia skoro współtworzyła świat przeżyć psychicznych człowieka) aż do czasu zmartwychwstania kiedy znów będziemy mogli mówić o człowieku jako całości.



Świadkowie Jehowy mają czasami dość dziwne przekonania, jednak to oni powinni się wypowiadać na ten temat, sami najlepiej znają swoje doktryny.

Kopia nie jest oryginałem, ale może działać identycznie jak oryginał. Chociażby program komputerowy jest tego przykładem. Gdyby więc udało się stworzyć program zdolny wykształcić świadomość, zgrać aktualny stan na nośnik i przenieść na inny komputer, to można by powiedzieć, że jest to ta sama świadomość, chociaż program wykonuje się na innym procesorze (innym = takim samym, ale nie tym samym).

Wiec jak znika miejsce to znika swiadomosc, wiec bez ciala nie ma swiadomosc. A mawiaja, ze dusza idzie do Raju.



To bedzie to ten sam program, ale ja pisze o odtwarzaniu, a nie kopiowaniu.
Jezeli po mojej smiercia, odtworzy sie czlowieka o identycznym fenotypie do mojego, za zachowana struktura neuronow z momentu przed smiercia, to ten czlowiek bedzie myslal jak ja, zachowywal sie jak ja, odczuwal jak ja, pamietal to co ja, bedzie nawet sadzil, ze jest mna, ale nie bedzie mna. Moja mozliwosc uzyskania swiadomosc przepadnie na wiecznosc, ten czlowiek bedzie taki sam, ale nie bedzie tym samym.

Nie, jeśli teoretycznie prauzdolnienia duszy pozwalają w pewien sposób skompensować brak ciała po jego śmierci. Ja to widzę jako coś w stylu neurorehabilitacji.

Jednak tutaj już rozmawiamy o spójności wewnętrzenej w obrębie poglądów reprezentowanych przez chrześcijan a nie sprzeczności pomiędzy koncepcją duszy a wiedzą z zakresu neurologii.

O tej sprzecznosci nie widze sensu pisac, tak jak nie widze sensu pisac o sprzecznosci miedzy dzialaniem wrednych eterycznych krasnoludkow, a wiedza z zakresu fizyki nt odpychania sie elektronow.

To zależy, jak zdefiniujesz "ja". Jeśli w ujęciu materialistycznym, to zapewne nie będzie to ten sam człowiek.

"Ja" definiuje jako system, ktorym jestem.

Skoro nie widzisz sensu aby o niej pisać to po co się na nią powołujesz?

Są dwie przyczyny z których powodu praktycznie wszystkie ludy pierwotne wierzą w dusze i duchy. Są to sen i rośliny halucynogenne.
Ja osobiście w duszę nie wierzę. Nie mam argumentów, którymi mógł bym podeprzeć jej istnienie.

Blednie odczytalem hm chrzescijanska koncepcja wydaje mi sie "metna" albo kiepsko ja znam. Natomiast sprzecznosci miedzy neurologia a koncepcja duszy nie trzeba szukac, te koncepcje nalezy poprostu odrzucic jako absurd.

To co nazywasz chrześcijańską koncepcją nie jest w sumie do końca jednolite, często jest związane z filozofią uznawaną przez konkretną osobę. W Kościele Katolickim bardzo powszechna jest obecnie koncepcja św. Tomasza z Akwinu.

Ja osobiście sam dumam na ten temat, ale chyba ciągle jestem w rejonach światopoglądu chrześcijańskiego i nie odpłynąłem jeszcze w odmęty heterodoksji.



Zastanawia mnie więc na jakiej podstawie odrzucasz tą koncepcję skoro uważasz, że aby to uczynić nie musisz nawet sprawdzić tego czy jest ona sprzeczna z wiedzą.

Jak jeszcze bylem wierzacy to uznawalem dusze za matafore tego, co po smierci idzie do Nieba, bo nie mialem watpliwosci, ze wszystko tu jest materialne. Ale pozniej skoczylem 16 lat.
Natomiast moja znajoma katoliczka stwierdzila, ze jestesmy nieprzytomni podczas snu bo dusza... spi.



Poniewaz jest niejasna, nie ma u podstaw zadnej teorii. Gdyby jakis pan Kowalki zdefiniowal dusze i jakos to uzasadnil to moznaby sie zastanawiac nad "koncepcja duszy pana Kowalskiego", bo byloby chociaz wiadomo jak mozna ja obalic lub udowodnic empirycznie.

Chodzi mi o to, ze gdyby nasza swiadomosc nie wydawala nam sie niesamowita oraz gdybysmy zaraz po odstawieniu mleka matki nie byli karmieni bredniami o duszy, nie znali kartezjanskiej koncepcji swiadomosci (blednej, a tak powszechnej) itd To stwierdzenie o niematerialnej duszy odrzucalibysmy jak stwierdzenie o krasnalu sikajacym do mleka.

Trochę "masło maślane", zapytam więc "z innej beczki":

1. Mamy cząsteczkę wody. Rozbijamy ją na atom tlenu i dwa atomy wodoru, po czym ponownie łączymy te atomy w cząsteczkę wody. Jest to ta sama cząsteczka wody, czy też tylko jej kopia?

2. Mamy układ wielu różnych, skomplikowanych cząsteczek. W jakiś sposób potrafimy go rozłożyć na pojedyncze atomy, a potem poskładać wszystko w układ identyczny z początkowym. Ten sam układ, czy tylko kopia?

3. Mamy parę elektron-pozyton i potrafimy zamienić ją na energię (poprzez anihilację), po czym potrafimy doprowadzić do powstania z tej porcji energii pary elektron-pozyton. Ta sama para czy tylko jej kopia?

Hm beda to takie same uklady, ale czy te same to sie zastanawiam, bo co mamy uznac za warunek "ciaglosci" np czasteczki wody? Koniec istnienia czasteczki wody to jej rozpad.
Sadze, ze nie beda to te same uklady.
Tylko jakie to ma znaczenie w kwestii czlowieka?