Zgadza się, tylko że mowa jest o duchu inaczej osobowości, inaczej wewnętrznym człowieku, którego walorem może być nieśmiertelność czy inteligencja. Oprę to na słowach: 1 Kor. 2,(10) Albowiem nam objawił to Bóg przez Ducha; gdyż Duch bada wszystko, nawet głębokości Boże. (11) Bo któż z ludzi wie, kim jest człowiek, prócz ducha ludzkiego, który w nim jest? Tak samo kim jest Bóg, nikt nie poznał, tylko Duch Boży. A dusza to: 1 Mojż. 9,(4) Lecz nie będziecie jedli mięsa z duszą jego, to jest z krwią jego.

Dusza to nie jest krew. Duch to nie tylko osobowość. Po śmierci, kiedy krew i ciało zginie to oznaczałoby że dusza też ginie a tak nie jest ponieważ dusza jest nieśmiertelna.
Izraelici dawniej tak uważali, ale teraz wiemy że jest inaczej. Poza tym tutaj chyba jest mowa o zwierzętach a one nie mają nieśmiertelnej duszy, w odniesieniu do zwierząt mówimy o duszy jako o życiu ogólnie.

Ale w przypadku człowieka to coś innego. Człowiek po śmierci istnieje jako dusza która odłącza się od ciała i wraca do Boga. Człowiek staje przed Bogiem jako dusza. I ma zachowaną świadomość tego kim był, kim jest i pamięta swoje życie.

Człowiek jest osobą (mężczyzna jak też kobieta), każda osoba ma ducha (osobowość), ciało i imię (nazwisko). Po śmierci ciała, duch żyje (istnieje nadal). Ludzie przez wiarę mogą dziedziczyć po Ojcu Świętym życie wieczne stając się synami Bożymi. Hebr.12,(6) bo kogo Pan miłuje, tego karze, i chłoszcze każdego syna, którego przyjmuje. (7) Jeśli znosicie karanie, to Bóg obchodzi się z wami jak z synami; bo gdzie jest syn, którego by ojciec nie karał? (8) A jeśli jesteście bez karania, które jest udziałem wszystkich, tedy jesteście dziećmi nieprawymi, a nie synami. (9) Ponadto, szanowaliśmy naszych ojców według ciała, chociaż nas karali; czy nie daleko więcej winniśmy poddać się Ojcu duchów, aby żyć? (10) Tamci bowiem karcili nas według swego uznania na krótki czas, ten zaś czyni to dla naszego dobra, abyśmy mogli uczestniczyć w jego świętości. Pan Bóg jest więc Ojcem duchów a nie dusz.