Nie bardzo rozumiem. Czy chodzi o tezę w rodzaju: "teoretycznie x dałoby się zrobić, ale ponieważ wszechświat nie zrobił tego, co jest konieczne, by x dało się zrobić, to x nie da się zrobić"? Jak dla mnie niewiele to zmienia.

A jeżeli "bóg" jest czymś najmniejszym?

A jeżeli rzeczywistość jest skutkiem "najmniejszego" przy uwzględnieniu zasady skrajności?

A jeżeli przyczyna jest "mniejsza" od skutku, to czy skutek nie unicestwił przyczyny, w rozumieniu zmiany formy?

To rozmawiamy, o dwóch różnych sprawach. Z góry oświadczam, że jestem ateistą względem takich "bogów". Jak to pisał św. Paweł: "A choćby byli na niebie i na ziemi tak zwani bogowie, jest zresztą mnóstwo takich bogów i panów, dla nas istnieje tylko jeden Bóg [...]. Więc albo przyjmujesz definicję, albo jesteś nie w temacie.

Ależ to jest jednak bardzo interesująca perspektywa: może Bóg jest w rzeczywistości najbardziej dla całej materii wspólną cząstką czy częstotliwością.

Co więcej: istnienia takiego Boga można wywodzić wprost z Umysłu! Bo rozważmy: z doświadczenia wiemy, że istnieją struktury logiczne. Czysto materialnie rzecz ujmując procesy logiczne zachodzą w przyrodzie. Nasze mózgi składają się ze skończonej liczby cząstek, a dokładniej rzecz ujmując: struktury, bo same cząstki są jak wiemy ciągle wymieniane. Wiemy także, że procesy logiczne zachodzą nie tylko w obiektach żywych, ale ich pochodnych: istoty żywe nie tylko są oparte na zbiorach pamięci (DNA), ale potrafią przeobrażać materię w zbiory pamięci oraz inicjować przeprowadzanie w materii nieożywionej procesów logicznych

Możesz sobie to coś nazwać "Bogiem" jeśli chcesz, ale tak, jak wyżej: w takim razie rozmawiamy o dwóch różnych sprawach. Nie bardzo więc rozumiem, co masz na myśli mówiąc "może Bóg jest w rzeczywistości". Ja wierzę w Boga, który tym "w rzeczywistości" nie jest - i tyle.

Spoko. Ja proponuję takiego, który w rzeczywistości jest i spełnia chyba wszystkie istotne funkcje Boga.

A może Bóg się komunikuje z tą materią za pomocą tej wspólnej cząstki? Zaraz zaraz... A nie, to chyba tylko deja vu z Deana Hamera

Nie wiem kto zacz, ale też możliwe.

A kojarzysz parę lat wstecz poruszenie wokół odkrycia (rzekomego) genu Boga? Co prawda autor odkrycia napisał this book is about whether God genes exist, not about whether there is a God ale niechcący mi się krok dalej zrobił.

Oj, nie odrobiło się lekcji z Kanta, nie odrobiło, co?

Jeśli definicja Boga zawiera sformułowanie zbliżone do "jest bytem koniecznym" lub "musi istnieć", to zdanie "Bóg nie istnieje" co prawda zaprzecza temu, co zawarto w definicji, ale człowiek je wypowiadający wcale nie popada w sprzeczność -- po prostu odmawia istnienia tak zdefiniowanemu Bogu.

Kant wyjaśnił to bardzo elegancko: co prawda każdy trójkąt ma zawsze trzy kąty, więc zdanie "z cech trójkąta wynika istnienie trzech kątów" jest sądem koniecznym, ale nie jest to konieczność rzeczy. Mamy pełne prawo stwierdzić, że trójkąt może istnieć. Ale ze stwierdzenia, że coś istnieć może, nie wynika, że istnieć musi. Jeśli istnieje trójkąt, to koniecznie istnieją jego trzy kąty. Ale jeśli usuniemy trójkąt, odmówimy mu istnienia, to nie zachodzi żadna sprzeczność sądu w zdaniu "trzy kąty nie muszą koniecznie istnieć". Ponieważ likwidujemy trójkąt razem ze wszystkimi orzeczeniami o nim, więc i jego trzy kąty nie muszą istnieć.

Podobnie: jeśli usuniemy postulowane przez kogoś istnienie Boga, to nie możemy przecież tym samym popaść w sprzeczność! Bez względu na definicję Boga. Czyli jawną nieprawdą jest, że Bóg istnieć musi. Nawet jeśli jego definicja nie zawiera wewnętrznych sprzeczności (co nie jest pewne).

Kant wskazał jasno i dobitnie, czego nikt nie obalił (bo obalić się nie da), że wszelkie dowody ontologiczne są niemożliwe, bowiem w żadnym przypadku istnienie pojęcia nie dowodzi istnienia rzeczy. Co więcej, rozprawia się wprost z próbami podobnymi do nieudolnych usiłowań Malcolma, wywodzącego, że skoro Bóg według samej definicji "może" istnieć, to tym samym "musi" istnieć.

Tak to jest, jak ktoś NIE ROZUMIE prościutkiego, popularnego wykładu. Hartman opowiada o historii filozofii i w tym miejscu po prostu streszcza "dowód ontologiczny". Fraza "wpada się w sprzeczność..." itd. jest przytoczeniem argumentu Anzelma, a nie własnym zdaniem Hartmana, który w ogóle nie odnosi się do prawidłowości dowodu ontologicznego. Więc żadne "zdaniem profesora Hartmana.. popadamy w sprzeczność", tylko "zdaniem profesora Hartmana tzw. 'dowód ontologiczny' polega na tym, że... itd.".

Faktycznie Hartman mówi: "był on [ten dowód] przez całe stulecia przedmiotem nieustających sporów i wiele się filozofia z tych analiz nauczyła". A nie "z analiz Anzelma", jak swoją wypowiedzią sugeruje Eubulides.

W ostatecznosci, wszelkie dywagacje na ten temat sprowadzaja sie do tego co w dywagacji co bylo pierwsze, "jajko czy kura".
Nie wystarczy wam stwierdzenie ze to i to istnieje?

Nic podobnego. Przede wszystkim dlatego, że w tym wątku w ogóle nie ma sporu o przyczynowo-skutkowe pierwszeństwo bytów, co zdajesz się sugerować. Tego rodzaju argument nie jest tutaj omawiany. Dowód ontologiczny jest innego rodzaju niż dowody z "pierwszej przyczyny" (tzw. kosmologiczne). Dokładnie odwrotnie nawet: dowody kosmologiczne "pod spodem" korzystają z mechanizmu takiego samego jak w dowodzie ontologicznym, choć "po wierzchu" wydają się być całkiem odrębne i nie mające z nim nic wspólnego (zob. Kant "O niemożliwości kosmologicznego dowodu na istnienie Boga" w "Krytyce czystego rozumu").

Po drugie dlatego, że ten wątek nie dotyczy sporu o to czy Bóg istnieje, ale o to czy tzw. dowód ontologiczny jest prawidłowy, czy rzeczywiście jest dowodem na istnienie Boga. Warto zauważyć, że mnóstwo osób wierzących w istnienie Boga uważało i uważa argumentację Anzelma, jak i wszelkie inne odmiany dowodu ontologicznego za błędne. Począwszy od krytyki Gaunilona, zaraz po upublicznieniu przez Anzelma tego rozumowania.

Że co i co istnieje? Nie tylko nie ma zgody w poglądach na istnienie Boga, ale niektóre nurty filozofii (Berkeley), stwierdzają nawet, że nie istnieją kamienie, drzewa czy budynki, że w rzeczywistości są tylko rodzajem złudzeń.

A nawet jest tautologią, co teiści z upodobaniem stosują.
Zaś ta prawda w żaden sposób nie moze sie w tych dyskusjach przebić, więc chyba trzeba by to napisac ze sto razy pod rząd, dla utrwalenia.

Etymologicznie, z nazwy pojęcia - tak. Ale z definicji - nie. Trójkąt definiuje się jako wielobok (wielokąt) o trzech bokach. Liczbę kątów się "zauważa", a ściśle - wnioskuje i dowodzi z definicji:
Ponieważ wielobok to figura płaska ograniczona łamaną zamkniętą, więc dla każdych dwóch kolejnych odcinków (boków) ich wspólny punkt (wierzchołek łamanej) jest jednocześnie wierzchołkiem kąta wyznaczanego przez te odcinki. Pomiędzy odcinkiem nr 1 a odcinkiem nr 2 - kąt nr 1, pomiędzy odcinkiem nr 2 a odcinkiem nr 3 - kąt nr 2... Ponieważ wielobok ogranicza łamana zamknięta, więc pierwszy i ostatni odcinek także wyznaczają wierzchołek i kąt. Stąd wynika, że liczba kątów dowolnego wieloboku jest równa liczbie jego boków.

Już dzieci odróżniają "może" od "musi", ale jak dla kogoś własne mniemania są ważniejsze od rozsądku, cóż zrobić...?

Nawet więcej: z tego, że logicznie może istnieć pojęcie "bytu najdoskonalszego", nie wynika bynajmniej automatycznie, że może także istnieć realny byt odpowiadający temu pojęciu (znowu Kant, podkreślenia moje), a co dopiero, że musi on istnieć: