Ale ja się Klebestift w ogóle nie odniosłem w moich postach do teorii ewolucji
Najpewniej dlatego, że wg mnie nie ma ona nic wspólnego z tym czy człowiek jest dobry czy nie. Czy zachowuje się altruistycznie czy egoistycznie ... itp

<ja z resztą nie mam do teorii ewolucji, jest jak najbardziej OK poza dwiema rzeczami - jest póki co teorią i nie uwzględniła Boga jako spiritus movens całego tego majdanu>

@Paschalis
To jest raczej kwestia polskiego znaczenia słowa egoizm, które wynika bardziej z tradycji. W sensie psychologicznym słowo egoizm nie oznacza szkody dla innych, a raczej działanie dla samego siebie. W angielskich definicjach słowa egoism nie znalazłem nic o szkodzie dla innych, a raczej od angielskiego psychological egoism pochodzi określenie psychiczny egoizm, a nie odwrotnie.
Chociaż rzeczywiście lepiej by pasowało 'psychiczna interesowność' czy coś w tym stylu

@Spoonman - Boga da się pod ewolucję podczepić, ale jak na razie wygląda w miarę sensownie be sił nadprzyrodzonych

Boga można podczepić, lecz to sprzeczne z biblią. Albo człowiek powstał w wyniku ewolucji, albo go stworzył bóg na swój obraz.

Egoizm to co innego .Jeśli chcesz iść do nieba to jest cel ,sens , ale nie egoizm.Egoizm jest jeśli myslisz tylko o sobie . Ratując kogoś nie myślisz tylko o sobie lecz przede wszystkim o osobie ratowanej . I nie robisz tego aby iść do nieba tylko aby uratować tą osobę.

Dokładnie. Niektórzy z was ciągle mieszają egoizm z brakiem masochistycznych skłonności. Jeśli pomaga się drugiej osobie to egoizm jest wykluczony, bo on z definicji polega na troszczeniu się o samego siebie z pominięciem innych. Mam wrażenie, że część obrońców teorii psychicznego egoizmu obrzydza zjawisko pomagania drugiemu człowiekowi zrównując je z postawą odwrotną.

Jeżeli tak zdefiniować egoizm, to macie rację.
Jednak jakaś odrobina tego egoizmu istnieje jednak w osobach wierzących. Dowodem na to jest fakt, że nikt nie pragnie za życie innej osoby oddać swojej duszy lub miejscówki w raju.
"Mogę oddać za ciebie życie, ale do nieba chcę iść JA"
Ale co do tego egoizmu to, zgodzę się z Wami. Definicja jest wyraźna.

Ja bym jednak rozróżnił egoizm w sensie potocznym od jego etycznego albo psychologicznego znaczenia.
Angielska Wikipedia dobrze to wyjaśnia:
Co jest korzyścią dla jednostki może być przy okazji w efekcie krzywdzące, korzystne albo neutralne dla innych.

Ale to nie jest potoczna definicja tylko słownikowa i to jak najbardziej o etycznym znaczeniu bo dotycząca postępowania człowieka wobec bliźnich. Natomiast psychologia może tworzyć swoje odrębne terminy, ale w formie zupełnie odrębnych nazw. Więc, zwłaszcza jeśli te terminy są angielskimi spolszczeniami, jeśli już analizujemy takie pojęcie nie mówmy, że wszyscy ludzie są egoistami bo po polsku to nieprawda choć może efektownie brzmi.



Angielska wikipedia niewiele może tłumaczyć o polskim znaczeniu słów. Przykładowo termin "nacjonalizm" w j. angielskim wcale niekoniecznie ma pejoratywne znaczenie. Niekiedy jest nawet utożsamiany z patriotyzmem. W j. polskim jest wyraźne potraktowanie nacjonalizmu jako dyskryminacji narodowej, która towarzyszy przywiązaniu do narodu.

Wbrew pozorom ta kwestia językowa jest ważna bo mówiąc o tym, że wszyscy są egoistami można łatwo wprowadzić słuchających w błąd i obrzydzić im ideę pomocy drugiemu człowiekowi, sugerując że tak naprawdę ten drugi jest traktowany jak przedmiot.

Ok, a w takim razie przychylasz się do angielskiej definicji tego pojęcia, czyli mniej więcej mówiącej o tym, że wszystko robimy interesownie?

Jak wyzej. Mea culpa w kwestii definicji polskiego egoizmu ale od poczatku mam na mysli to, ze do kazdego naszego dzialania mozemy latwo przyporzadkowac cos interesownego.

No to cieszę się, że jesteśmy zgodni w sprawie egoizmu.

Z interesownością jest już inna sprawa, ale też nie byłbym taki pewien, czy na pewno realizowanie sensu własnego życia i tego co się pojmuje jako moralnie dobre jest interesem. Interes to raczej korzyść ziemska, materialna, wymierna: seks, władza, pieniądze, sława, zwycięstwo nad konkurencją, kariera, zmniejszenie cierpienia, itd. Realizowanie wartości moralnych wynika raczej z poczucia obowiązku i odpowiedzialności niż chęci osiągnięcia radości z wykonanego zadania, które rzadko kiedy zrównoważy materialny trud, cierpienie i wyrzeczenie, jakie temu towarzyszy. Poczucie obowiązku i odpowiedzialności to jednak nie to samo co pragnienie przyjemnych doznań, czy materialnych korzyści, a nierzadko sprzeczne. To pierwsze ma raczej wymiar racjonalny i wolicjonalny, niż emocjonalny lub materialny. Tak więc, ja bym za prof. Bartoszewskim jednak rozróżnił to co się opłaca robić, od tego co warto robić.

Ale mogę się zgodzić z tym, że wszelkie skłonności samobójcze, czy masochistyczne w człowieku są chore i nienaturalne, a każdy normalny człowiek dąży do nadania swojemu życiu jakiegoś sensu i jego realizowania. I, że każdy taki wysiłek podjęty w tym celu opiera się na nadziei, że nie okaże się daremny.

Nie wydaje mi się, żeby korzyść musiała być materialna ani wymierna. Każdy dąży do szczęścia - do szczęścia swojego. Szczęście to nie musi i zazwyczaj nie jest osiągane materialnymi ani wymiernymi środkami.
Zwykła poprawa samopoczucia (czyli zbliżenie się o pewnie krok do stanu szczęścia) jest dla każdego korzyścią i jednocześnie interesem. To w jaki sposób jest osiągana to już inna sprawa.

Są momenty, w których trudno znaleźć sens w życiu i wtedy pojawiają się skłonności samobójcze jako reakcja obronna organizmu na ciągłe cierpienie.

Zapominasz, że nie chodzi tylko o radość z wykonanego zadania ale jest też bardziej lub mniej świadoma chęć uniknięcia cierpienia jakie będzie towarzyszyć jego niewykonaniu, innymi słowy kij i marchewka...

Yard, szczęście to pojęcie egzystencjalne, w przeciwieństwie do interesu, które odnosi się do przyziemnych korzyści. Jeżeli mówimy o kimś, że ma w czymś swój własny interes, to nie mamy na myśli tego, że uważa, że to co robi nadaje jego życiu moralny sens, tylko raczej, że robi to dla jakiejś osobistej przyziemnej korzyści.



Ludzie, którzy działają żeby uniknąć cierpienia żyją w strachu, niskim poczuciu własnej i cudzej wartości, a swoje wymuszone działania wykonują bez przekonania i entuzjazmu. Sam sobie odpowiedz, czy np. taki Jan Paweł II też był tego objawem. Bo rozumiem, że pijesz do chrześcijan i nauki o piekle.

źle rozumiesz... a może to ja coś źle zrozumiałem w każdym razie chodziło mi o wszystkich ludzi bez względu na wyznanie. Gdybyś zignorował cudze cierpienie czułbyś się źle oczywiście to jak bardzo byś to odczuł może zależeć od wielu czynników ale mniej więcej tak to wygląda, sam wymierzasz sobie kare. Analogicznie pomagając innym poprawiasz sobie samopoczucie często też samoocene i to jest twoją nagrodą.