można by zacząć od tego co to medytacja , encyklopedycznie to doskonalenie siebie . fajna nazwa lecz w terminologii chrześcijańskiej wystarczy słowo modlitwa .którego zaczynamy się wstydzić . idąc dalej medytacja buddyjska łaczy się z kontemplacją , wdg . mnie to jeden grzyb jako że nie uznają istnienia osobowego Boga dlatego ichnia medytacja to w zasadzie kontemplacja czegoś . nie wiem czego bo nie jestem buddystą . w przypadku medytacji chrześcijańskiej mamy do czynienia z rozmyślaniami dzieł Boga , jego wielkości i dobroci a to z kolei może , ale nie musi doprowadzić do kontemplacji czyli zjednoczenia się Bogiem .różnica diametralnie różna , aby dojść do kontemplacji potrzeba pokornej postawy że nic sami nie możemy - to tylko pokora z naszej strony i łaska naszego Pana mogą sprawić ,że osiągniemy stan kontemplacji .ale wtedy wyłacza się że tak to ujmę nasz mózg , ponieważ rozumowo nie możemy pojąć Boga tutaj zaczyna działać nasza wola . dlatego lepszym ujęciem jest modlitwa , która uczy nas dobrej drogi do poznania i wielbienia Boga .
nie ma takiego stanu w którym możemy wyłączyć nasze myśli lub inaczej nasz rozum , jeżeli nie zechce tego Bóg . możemy modlić się latami i medytować dzień i noc , ale i tak jeżeli taka będzie wola Pana pozostaniemy na etapie modlitwy słownej i nie pójdziemy dalej w drodze duchowej i w pociechach jakie Pan zsyła na dusze , które raczy obdarzyć takimi łaskami .
bo istotne jest też to , że musimy spojrzeć na siebie jak na istotę duchową . najlepiej pisze o tym św teresa .proponuje poczytać jej - twierdzę wewnętrzną -