Czy trzeba daleko szukać?
Powstanie świata "z niczego"?

Dodałbym jeszcze: powstanie człowieka z ameby

?

Mógłbyś wyjaśnić?

Powstanie Boga z niczego jest za to madre i logiczne

Bóg nie powstał - Bóg nie ma początku, ani końca. Wiem, że to jest zbyt trudne dla umysłów ograniczonych myśleniem schematycznym, przesiąkniętym materializmem i tzw. "racjonalizmem". Trzeba jednak wyjść w rozumowaniu z utartych schematów i spojrzeć szerzej, poza granice umysłowej ciasnoty, a wówczas zobaczysz znacznie większe przestrzenie, których twój umysł wcześniej nie ogarniał.

NIe masz racji. Ten typ rozumu nigdy tego nie pojmie i pojąć nie chce. To wymaga wiary i wyższych klas abstracyjnego myslenia. Jeśli ktoś nie potrafi się oderwać od pojeć, które może sprawdzić węchem, dotykiem lub innym zmysłem, to nie pojmie nigdy tego, o czym prawisz.
Jeno zagadka lda mnie jest to, że osoby takie bez mrugnięcia okiem wierzą, że odległoś ziemi od sońca jest taka, jaką podaje encyklopedia. Albo, że w kosmosie są czarne dziury.

Nikt z chrześcijan nie mówi o powstaniu Boga.

Natomiast ateiści odrzucający istnienie Boga wydają się wierzyć w wieczność świata fizycznego, albo w nagłe jego powstanie z niczego. Tertium non datur. Bez żadnego uzasadnienia.

Czy ateistyczna wizja świata tredje zakłada wiarę w jedno, albo w drugie?

Wieczność bóstwa jest oczywista, a świata nie. Ciekawe dlaczego?

Wieczność Boga może też być wyjaśnieniem istnienia świata.
Wieczność świata sama w sobie nie jest wytłumaczalna.

Jest wytłumaczalna identycznie, jak istnienie Boga.



Istotnie. Z drobną uwagą - nie muszą koniecznie wybierać. Ateizm czy agnostycyzm, w przeciwieństwie do religii, dopuszcza w tej kwestii zajęcie stanowiska "może być tak, albo tak".

Hm, to może być na takiej zasadzie, że tutaj ktoś nie czuje i nie zna Boga i nie chce znać. I jest mu z tym świetnie w ziemskim życiu. Ale po śmierci ma głębsze poznanie Boga i stojąc z nim ''twarzą w twraz'' może poczuć kim jest Bóg. Może wtedy zrozumieć że tylko on może być źrodłem jego szczęścia i może poznać czym jest bycie z nim w Raju. I to może spowodować cierpienie na zasadzie odrzuconego szczęścia z własnej winy. Czyli rozpacz z powodu uświadomienia sobie utraty tego na zawsze.

Ale tutaj pojawia się pytanie, czy w rzeczywistości dla takiej osoby jest tylko potępienie ponieważ w tej ostatniej chwili może mieć poznanie Boga tak intensywne że to może go uratować przed Piekłem, ostatnia chwila może być chwilą nawrócenia. Pytanie jest czy ktoś świadomie poznając istotę Boga, jest w stanie mimo to wybrać istnienie bez niego. Może tutaj jest ten grzech przeciwko Duchowi Św. który nie może zostać przebaczony - brak wiary w miłosierdzie Boga. Może taka osoba kiedy w ostatniej chwili jest walka o jego duszę, być może wtedy odrzuci dobroć i miłość Boga, widząc siebie jako kogoś dla kogo nie ma przebaczenia. I nie będzie prosić i szukać tego miłosierdzia podobnie jak Szatan.

tak jak piszesz w ostatniej chwili naszego ludzkiego życia jest toczona zaciekła walka o duszę człowieka oddalonego od BOGA to są fakty które opisuje między innymi Faustynka Kowalska w swych "dzienniczkach".

Możesz to rozwinąć?

A czego tu nie dopuszcza religia, bo nie bardzo rozumiem?

To proste i oczywiste. Każda religia, nie tylko dopuszcza, ale wręcz ZMUSZA do dokonywania WYBORÓW. I ponoszenia konsekwencji tychże. Bowiem każda religia zakłada kreatywność człowieka.