Ja uważam, że jak mam w sobie Bożego Ducha, to mam w sobie Boże Życie, a jak nie mam, to jestem martwy w oczach Boga. Jestem wtedy poza królestwem. No a jak mam w sobie Bożego Ducha, to widzę i słyszę, co Bóg do mnie mówi:

Mk 4
11 On im odrzekł: «Wam dana jest tajemnica królestwa Bożego, dla tych zaś, którzy są poza wami, wszystko dzieje się w przypowieściach,
12 aby
patrzyli oczami, a nie widzieli,
słuchali uszami, a nie rozumieli,
żeby się nie nawrócili i nie była im wydana
[tajemnica».

No i uważam, że mieć w sobie Boże Życie i mieć w sobie Bożego Ducha, to jest to samo.

No dobrze masz rację, tylko kiedy Duch Święty zstępuje na człowieka? Przecież jest jak wiatr nikt nie wie skąd przybywa i dokąd zmierza.

J 3
5 Jezus odpowiedział: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego. 6 To, co się z ciała narodziło, jest ciałem, a to, co się z Ducha narodziło, jest duchem. 7 Nie dziw się, że powiedziałem ci: Trzeba wam się powtórnie narodzić. 8 Wiatr wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, który narodził się z Ducha».
Krl 19
11 Wtedy rzekł: «Wyjdź, aby stanąć na górze wobec Pana!» A oto Pan przechodził. Gwałtowna wichura rozwalająca góry i druzgocąca skały [szła] przed Panem; ale Pan nie był w wichurze. A po wichurze - trzęsienie ziemi: Pan nie był w trzęsieniu ziemi. 12 Po trzęsieniu ziemi powstał ogień: Pan nie był w ogniu. A po tym ogniu - szmer łagodnego powiewu. 13 Kiedy tylko Eliasz go usłyszał, zasłoniwszy twarz płaszczem, wyszedł i stanął przy wejściu do groty.

Bóg mówi do człowieka w lekkim powiewie. Ten, który rodzi się z Ducha, reaguje na taki delikatny powiew. Ten, kto w sobie tego Ducha nie ma, nie zwraca na takie delikatne znaki uwagi.

Czyli jeżeli wyjdę na powietrze i poczuję powiew wiatru to wtedy Duch zstępuje na mnie?

To nie jest to samo

Więc jak to jest z tym powiewem wiatru, to w którym powiewie wiatru Duch Święty zstępuje na człowieka?

Opowiem Ci moment, w którym pierwszy raz miałam takie doświadczenie z lekkim powiewem wiatru, w którym dostrzegłam Ducha Świętego. Było to w momencie, w którym przyjmowałam sakrament bierzmowania (11 lat temu). Kościół dość spory, wypełniony ludźmi, drzwi zamknięte. I w momencie, w którym biskup udzielał mi sakramentu bierzmowania czułam lekki powiew wiatru, który sam się pojawił (tak jak mówiłam, drzwi zamknięte były więc nie było nawet możliwości by jakiś wiatr zwykły związany z pogodą tam wpadł. Drugi raz miałam takie doświadczenie na rekolekcjach akademickich, które odbywały się w auli uniwersytetu, na którym studiowałam. Była adoracja Najświętszego Sakramentu i w jej trakcie była śpiewana pieśń, która nazywa się chyba "Jak łania pragnie deszczu" (przynajmniej to są pierwsze słowa jej). I też towarzyszył mi wtedy ten powiew wiatru łagodny. Trzeci raz takie doświadczenie miałam kilka lat temu na sakrze biskupiej Wojciecha Osiala - biskupa pomocniczego diecezji łowickiej. I czwarty raz stosunkowo niedawno ponieważ w tym roku w trakcie uroczystości Zesłania Ducha Świętego będąc na Mszy Świętej prymicyjnej jednego z nowo wyświęconych księży. Za każdym razem to wydarzenie coś we mnie zmieniało. Przykładowo ostatnio będąc na tej Mszy Świętej zostałam całkowicie wyleczona z depresji, którą niestety mi własny ojciec zafundował (ojciec znęca się psychicznie nade mną i moją mamą) i dostałam siły do tego aby po prostu znieść ten ciężar związany z tym co on robi i przy okazji rozeznałam swoje własne powołanie, które zostało później potwierdzone różnymi znakami.
Aby rozpoznać czy to pochodzi od Boga czy nie to ważne jest spojrzenie na owoce i na to w jakich okolicznościach ten wiatr, to wydarzenie ma miejsce.

Ojej, współczuję Karmela . No to niech ci ten Duch Święty odmieni jeszcze ojca. Na nic ci ten wiatr i Duch Święty skoro ojca masz sadystę, to nie ty potrzebujesz uzdrowienia , ale twój niedobry tatuśko.

Dziękuję.
Teraz zrozumiałam jedno, że nie ma rzeczy, z których nie potrafiłby wyprowadzić jakiegoś dobra. Moja mama przez cierpienie nawróciła się i teraz się modli. Ja z kolei zobaczyłam, że przez to co przechodzę i przechodziłam jestem bardziej uwrażliwiona na potrzeby ludzkie. Przez to odczuwam potrzebę rozmawiania z bezdomnymi, z opuszczonymi i chcę im pomagać w życiu. Tak więc ze wszystkiego może jakieś dobro wyrosnąć. Wczoraj ojciec oczywiście zrobił awanturę. Zamknęłam sie w pokoju i zaczęłam się modlić. Sięgnęłam po Biblię i trafiłam na fragment: "Wy bowiem jesteście przez wiarę strzeżeni mocą Bożą dla zbawienia, gotowego objawiać się w czasie ostatecznym. Dlatego radujcie się choć teraz musicie doznać trochę smutku z powodu różnorodnych doświadczeń. Przez to wartość waszej wiary okaże się o wiele cenniejsza od zniszczalnego złota, które przecież probuje się w ogniu, na sławę, chwałę i cześć przy objawieniu Jezusa Chrystusa." (1P 1,5-7) Takie pocieszenie od Boga dostałam i zapewnienie, że i tak wygram.

Ludzie niszczą się nawzajem, silniejsi gnębią słabszych. Dziś gniotą ciebie, jutro ty gnieciesz innych.

Spokojnie, staram się nikogo nie krzywdzić

Przemoc wpisana jest w naturę człowieka, chociaż nie wiem jak byś się starała , to i tak kiedyś dasz popalić swoim dzieciom, jeżeli tego nie zrobisz to one dadzą popalić tobie. Nawet utarło się takie powiedzenie , jak chcesz mieç miękkie serce to będziesz musiał mieć twardą du..

nie będę miała dzieci.
Będę osobą konsekrowaną.

Co najwyżej mogę mieć "duchowe" dzieci

To mamy obiecane - bramy piekielne....
Nie mialem nigdy do czynienia z interwencja sil nadprzyrodzonych ale mysle ze powinnas bardzo uwazac. I nie watpie ze tak jest. Moze powinnas swoje doswiadczenia konsultowac ze spowiednikiem.
I nie watpie ze to robisz.

To może mi pomożesz? Ja nie chcę nic złego. Ale cóż znaczą na przykład takie słowa poniższe?
"A Bóg wszelkiej łaski, Ten, ktory was powołał, do wuecznej chwały w Chrystusie, gdy trochę pocierpicie, sam wasudoskonali, utwierdzi, umocni i ugruntuje." (1 P 5,10) W zasadzie w calym Pierwszym Liscie św. Piotra Apostoła są tego typu sformułowania. A nawet jedna z pieśni wielkopostnych zawiera w sobie słowa: "kazde cierpienie ma sens, prowadzi do pełni życia." Czy to nie jest umocnienie?

Dodam, że mam kierownika duchowego. Codziennię uczestniczę we Mszy Świętej i czytam Pismo Święte. Znajduję w nim często odpowiedzi na pytania, które zadaje Bogu. I takie też znalazłam by cierpienie, które przechodzę obecnie nie odbierało mi chęci życia, nie dołowało. Czy to jest złe jeśli otrzymuję picieszenie?