Uważam, że słusznie zauważyłaś Kasiulka.
Katolik cel życia ma już ustalony z góry. Uczy się go na lekcji religii,
Tym celem jest życie wieczne, i dostanie się do raju.
Nie musi więc poszukiwać. Gdyż, cel ma już odgórnie wyznaczony.

Ataista sam musi wybrać cel swojego życia. Przy czym ten cel siłą rzeczy jest ziemski.

Między innymi to wybrałem,
w co wcale nie wierzę, że tak jest...a najmniej Aztec’owi, co napisał:

Kasiulka:
Ale jeśli ktoś wierzy, właściwie sens i cel ma "ustalony odgórnie"...

Kasiulka:
Nie powiem, że nie boję się śmierci, ale nie jest to strach o to czy coś mnie potem czeka, bo wierze że tak...

Ddv 163:
Katolik, który w pełni uczestniczy w życiu religijnym i rzetelnie stosuje się do zasad Wiary nie musi się obawiać śmierci

Aztec:
Katolik cel życia ma już ustalony z góry. Uczy się go na lekcji religii,
Tym celem jest życie wieczne, i dostanie się do raju.

Komentarzem nie zaopatrzam, bo Moderator by mnie...

Synek

Jesli mam byc szczera, to nie bardzo rozumiem co miales namysli Synek...

Wierzę w Latającego Potwora Spaghetti, bo czeka mnie w niebie piwny wulkan. Bardziej mi się to podoba niźli versia Chrześcijańska.

Zgoda ale zawsze wydawało mi się, że w tym akurat powinniśmy się dzielić ostatecznie dla większości ateistów śmierć to koniec ostateczny zaś dla chrześcijan wręcz przeciwnie to dopiero początek i to (jeśli nie grzeszyli zanadto ) czegoś znacznie lepszego więc szczególnie jeśli zmarłemu się w życiu nie wiodło żałobnicy powinni być wręcz szczęśliwi wiedząc, że teraz będzie szczęśliwszy ale nie...
Czyżby jednak tak do końca w to nie wierzyli?

Ale musi poszukiwać drogi, którą zamierza dotrzeć do nieba...Zakon? Seminarium? Małżeństwo? Pomoc ubogim? Walka z sektami? Słuzba zdrowia? Szkoła?
Dylematów jest naprawdę wiele...



Może też dryfowac bez celu z "czarodziejką-gorzałką" na pokładzie...Sam pisałeś o znajomych ateistach-pijaczkach, którym nic się nie chce...

Nie rób z ateistów jakiejś duchowej arystoktracji...Wśród nich także zdarzają się osoby nijakie...

A może normalne życie, tak dla odmiany? Rodzina, dzieci, praca, herbatka u znajomych i książeczka przed snem? Wspaniałe, proste, czyste życie a nie jakieś kosmiczne ekstrema? (nie liczę małżeństwa).
Po co komuś zakon jeśli jest szczęśliwy?
Seminarium? - żywa wiara jest lepsza niż słuchanie teoretyków jazzu co bluesa nie czują...
Pomoc ubogim? A co nie pomagasz? Bo jeśli nie, to powinnaś, ja pomagam.
Walka z sektami? Wychowanie dzieci w miłości i na mądrych ludzi jest najlepszą drogą walki z sektami.

Mam dziwne wrażenie, że patrzysz na horyzont a o każdy kamień się potykasz...

To prawda uwielbiam obserwować horyzont...A czy się potykam? Nie wiem na podstawie czego takie wnioski wyciągasz...
Aha, no tak...Jestem kobietą i to przeze mnie itd..
Mam wrażenie, że hmm...syty nie zrozumie głodnego...

Jesli ktoś ma powołanie do życia w rodzinie, to to go własnie uszczęsliwi...
Dzieci, kawka u znajomych, ciepły fotelik...

Ale są osoby, które pragną innego zycia...Dlaczego oni nie mogą isć do Boga swoją drogą? Taką bardziej szaloną?

Nasz spór przypomina "kłótnię" między Martą ( praktyczna realistka) a Marią...Chrystus powiedział jednak Maria lepszą cząstkę obrała...

A katolik tak nie moze? Mysle, ze znalezienie sobie sensu zycia to bardziej kwestia motywacji i checi do tego aby cos takiego zrobic anizeli konkretnie wiary. Oczywiscie - wiara moze w tej kwestii pomoc, gdyz sugeruje pewne gotowe rozwiazania - dazenie do nieba, nirvany, jednosci z danym bogiem itd. poprzez jak sama zauwazylas - rozne drogi. Ale jesli ktos sam nie chce popracowac nad swoimi pogladami i stwierdzic "To jest dla mnie sensem zycia!" to zadne gotowe rozwiazanie podsuniete przez religie mu nie pomoze.

A co do traktowania ateistow jako "duchowej arystokracji". Czyz nie mowilas pare razy juz, ze glosisz Prawde? Aztec moze byc bardzo bezposredni, co moze wygladac nieco niekulturalnie, ale mysle, ze kazdy kto jest chociaz dosc pewny swojego swiatopogladu ma w sobie pewna doze arogancji bo w koncu uwaza sie(i tych co dziela ten poglad) za tego gloszacych jedyna prawdziwa prawde

Według mnie to różnica jest taka, że wierzący potrzebuje sensu życia, inaczej nie mógłby bez niego żyć, a ateista nie ; - )

Każdy jakiegoś potrzebuje ale nawet dla wierzących sam Bóg to często za mało

Chrześcijaństwo jest religią życia - godnego życia.
Tak się składa, że dla nas, dla Chrześcijan śmierć jest jedynie zakończeniem pewnego etapu życia - które po śmierci zmienia jedynie swoją "formę".
Oczywiście - niepokój mogą budzić w nas okoliczności poprzedzające śmierć tą ziemską - jednak nikt z nas nie musi obawiać się jej jako "końca żywota" i kresu wszystkiego.
Ten, kto postępuje godnie, zgodnie z nakazami Wiary w życiu doczesnym samej śmierci się nie musi obawiać - bowiem śmierć "doczesna" jest dla nas jedynie zakończeniem pewnego etapu życia - i wejściem w następny etap.
Życia blisko Boga bez poważniejszych trosk, zmartwień i utrapień z którymi mamy do czynienia na obecnym "etapie" jakim jest życie "doczesne".
Nam zatem nie potrzeba wiele - żyć godnie i postępować w duchu Miłości Boga i Bliźniego, postępować zgodie z nakazami Wiary oraz bez zbędnych "emocji" dźwigać swój codzienny "Krzyż" - utrapienia dnia codziennego oraz doskonalić się zgodnie z "talentami" (zaletami) i pokonując na codzień swoje własne wady, rozwijając zalety które nam dano od Boga.

Jeżeli chęć dobrego i szczęśliwego przeżycia egzystowania można nazwać sensem, to taki jest mój, bo potem nic nie ma.

Chyba wszyscy normalni ludzie tego chcą reszta to szczeguły