1. Tak
2. Nie toleruję (jak zdecydowana większość wypowiadających się) ich czynów w miejscach publicznych.
3. Oczywiście, że nie.
4. Tak.
5. Aksjomat
6. Może nie dno, ale nie jest najlepiej.

Ciekawa też jest ogólna kwestia samej tolerancji... Dużo osób nie ma nic przeciwko gejom, a załóżmy że mi to bardzo nie pasuje (no oczywiście bez przemocy, ale jestem bardzo przeciw). I teraz często nie mogę powiedzieć w miejscach publicznych, że jestem przeciwko homoseksualizmowi bo zaraz - homofob, gdzie tolerancja itp.
W tolerancji jest więc miejsce dla homoseksualistów, ale nie ma miejsca na tolernacje mojego braku tolerancji, przez co sam jakby jestem zmuszany do tolerowania ich.
(To są słowa mojego kolegi które kiedyś mi przytoczył podczas ważnych rozmów o życiu )





Oraz coś takiego:



błogosławieni którzy mówią, że kochają Boga a nienawidzą ludzi, albowiem oni będą ze mną na zawsze.
Szatan.

Potem doszedłem do wniosku, że to może być ironia, ale było już za późno i nie byłem tego pewien.

Wiem, że ateiści to też źli ludzie, ale nieprawdą jest, że tylko wierzący mogą być dobrymi ludźmi i tylko to chciałem udowodnić.

Masz rację. Nawet Biblia naucza, że nie da się kochać Boga, jeśli się nie kocha bliźniego.
Wyjaśnij i uzasadnij swoją odpowiedź na 4. pytanie!

Wydaje mi sie ze w tym calym watku o tolerancji zagoscil pewien falsz. Piszecie ze chrzescijanin jest zobowiazany do tolernacji i wystarczy ze nie zgadza sie z innymi pogladami. Jest to jak najbardziej falszywy poglad prowadzacy w praktyce do tolerancji i dzialania zla. Uwazam ze jaknajbardziej chrescijanin jest zobowiazany do walki ze zlem we wszelkich jego przejawiach, nie moze byc bierny. Kwestia jest narzedzi i sposobow walki. Bo juz odnioslem wrazenie ze zupelnie zatracacie sens dzialania chrzescijanina ktorego stawiacie w sytuacji niemocy do wszystkiego. Przypomnijcie sobie jak sie zachowal Jezus niszczac stragany przes Swiatynia. Zlo dokladnie saczy tego typu stosunek i definicje tolereancji po to aby moc spokojnie sie rozpleniac wokol nas.

Chrześcijanin po pierwsze walczy ze złem które jest w nim samym.
Na drugim froncie może walczyć ze złem na zewnątrz - robiąc dobre uczynki (pomagając innym). W życie innych jednostek może ingerować w formie nauczania, przypominania, napominania, zachecania, ale nigdy wbrew woli tych jednostek.

Jesli ktoś walczy zbrojnie ze złem, dopuszczając się przemocy czy ziejąc jadem i nienawiścią to nie jest chrześcijaninem.

"Ten kto walczy z potworami winien uwazać by nie stać się jednym z nich"
Fryderyk Nitzshe

Czyli wg. Ciebie Jezus powienien przejsc obojetnie obok straganow handlarzy ew. wyrazajac swoje negatywne zdanie na en temat. Uczynil jednak inaczej.

Mysle wiec ze Twoje pojecie chrzescijanswa a to co zaprezentowal Jezus sa rozne. Nie jestem w tym goloslowny bo gdzies jest napisane o niemocy synow niebieskich. Chodzi tutaj glownie o brak inicjatywy w dzialaniu co prowadzi do tolerancji i akceptacji zla. Falszywy jest poglad ze dobro jest to tylko jakas wewnetrzna przemiana. Zupelnie inaczej - to sa dzialania zewnetrzne.

"Dziś piekło nie boi się ani biskupów, ani kapłanów (chyba z nielicznymi wyjątkami), bo nie mają oni najmniejszej wizji, a więc i przekonania, że podstawowym problemem Kościoła jest zbawienie waszych dusz i prowadzenie walki z tymi, którzy chcą ich zguby. Reagują nawet negatywnie wobec tych rzeczywistości duchowych i wobec Moich wymagań."

"A co robią Moi księża? Zajmują się oni własnymi sprawami (często mając przy tym ukryte cele, ale tylko własne), a nie Moimi, które są sprawami dusz. Oni są spragnieni i zgłodniali rzeczy tego świata. Mówię, że zajmują się oni własnymi sprawami, lecz należałoby raczej powiedzieć: swymi pseudo sprawami"

Num

Mt 18, 15-17: "15 Gdy brat twój zgrzeszy , idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. Jeśli zaś nie usłucha, weź z sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków oparła się cała sprawa. Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi! A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik! "

Kto ma prawo do decydowania co jest grzeszne a co dobre? Gdzie jest granica oddzielająca czyny dobre od neutralnych i od złych?

Skojarzyło mi się to z pododnym problemem jaki dotyczy oceny zdrowia psychicznego człowieka. Kiedy zaczyna się choroba psychiczna? bo okazuje się, że gdyby dać testy psychologiczne rzekomo zdrowym to u większości wyniki wykazałyby jakieś zaburzenia.

Każdy ma takie prawo i obowiązek, by odróżniać zło od dobra i wskazywać na dobro, bo został wyposażony w aparacik zwany sumieniem. Decydowanie o tym co jest dobre, a co złe nie jest niegodziwością, tak jak zerwanie owocu z drzewa poznania dobra i zła przez Ewę, do póki punktem odniesienia dla naszego sumienia będzie wola Boża, a nie nasze widzimisię.

taa tylko, że sumienie jednemu powie tak a drugiemu inaczej. I kto ma racje?
To całe sumienie to bardzo niedoskonała rzecz. Wystarczy popatrzeć na osoby z nerwicą natręctw na tle religijnym, potrafią one mieć tak skrupulatne sumienie, że nawet głęboki wdech w ich oczach urasta do miana grzechu smiertelnego. Niestety raczej skłaniałbym sie do tego, że w niektórych problematycznych kwestiach, w których zło nie występuje w postaci jawnej , o ile w ogóle w nich występuje, o tym jaki ładunek moralny niesie za sobą dana kwestia decydują osoby , które mają większą siłe przebicie czy też stanowią większość. Autorytety w wielu sytuacjach narzucają pogląd na daną sprawę, i pójście pod prąd ich opiniom może być okupione cierpieniem , a najlżejszym przypadku napiętnowaniem.

Mt 18, 15-17: "15 Gdy brat twój zgrzeszy , idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. Jeśli zaś nie usłucha, weź z sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków oparła się cała sprawa. Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi! A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik!

Ta Ewangelia jest wyrazem moich poglądów na temat tolerancji, o ile dobrze ją rozumiem. A rozumiem ją tak, że należy napominać grzeszników, ale nie zabraniać niczego siłą. Moim zdaniem byłoby to nawet nieskuteczne i mogłoby przynieść odwrotny skutek do zamierzonego, gdyż ataki tylko mobilizują atakowanych do obrony, a nawet do walki.

poxy, jeśli masz masz rację, to jak wyjaśnisz, że Jan Paweł II nauczał szacunku nawet do tych ludzi, którzy mają niezgodne z chrześcijaństwem poglądy?

Też mam takie zdanie. Nic dodać, nic ująć.

Korat napisałem co ma być punktem odniesienia dla sumienia. Warto czytać uważnie...

Bóg nie komentuje każdej nowej sytuacji w jakiej sie znajdujemy i nie dopisuje kolejnego paragrafu w Biblii jak mamy działać. Jest multum kwestii, na których najwięksi spece od moralności łamią sobie karki. W Biblii jest opisany tylko pewny skończony zbiór czynów uznawanych za grzeszne, do określenia oceny moralnej innych podane są pewne prawa, ale niestety życie nie jest takie proste i zdarzają się sytuacje w których nie da sie na podstawie tych praw ocenić czy robimy dobrze czy źle. W codziennym życiu Biblia i nauka kościoła w zupełności wystarczą ,ale jeśli człowiek znajdzie się w nie konwencjonalnej lub całkowicie nowej sytuacji, to Biblia już może nie wystarczyć.

No a ja nie wiem czy się aż tak do samego końca z tym zgodzę.
Jak widzimy że ktoś kradnie babci torebke to nie podejdziemy do gościa machając mu palcem przed nosem ze słowami - ej słuchaj to jest złe.
Ino raczej użyjemy siły.

Jak widzimy, że jakiś drosiasz leje gostka to też samym mówieniem - ej tak nie wolno - za wiele nie zdziałamy, trzeba użyć siły i w miare możliwości z tej siły przestać korzystać.

Gdy widzimy, że ktoś się okalecza i tnie sobie ręce a słowa nie przynoszą skutku to siłą powinniśmy mu nóż wziąć.

Problem się pojawia kiedy ktoś okalecza duszę... gdy ktoś okalecza ciało to wolno wkroczyć i siłą mu "pomóc" natomiast gdy problem dotyczy sfery duchowej nie wiadomo czemu już siły używać nie wolno.
Ja nie mówie o katowaniu za grzech, ale tak jak ten nóż z przykładu wyżej powinno się spróbować odebrać siłą.

Inna sprawa, że jest to rozwiązanie chwilowe, tak jak gostek może zacząć znowu grzeszyć tak gostek z przykładu może iść do domu po 2 nóż... (Bo w końcu ja tu nie mówię a zakładaniu jakiś kajdanek z pluskwą ino powstrzymaniu przed grzechem który się bardzo szybko zbliża)

Obejrzyjcie ten filmik:
http://www.youtube.com/watch?v=K7_3Wmet9IQ

Wydaje mi się, że to dobra analogia do naszej roli w uwalnianiu się od grzechu i przerywaniu zła. Gdy zło widać ewidentnie i jego skutki są oczywiste(wrząca woda), to nasza reakcja powinna być szybka i bezpośrednia, ale gdy zło nie jest widoczne na pierwszy rzut oka (woda jest podgrzewana stopniowo), to kiedy jest najlepszy moment, żeby upomnieć bliźniego a nie było już za późno? I jakimi środkami można okazać troske?