Otóż, proszę państwa: był sobie bóg. Bóg stworzył raj, ludzi i szatana. Po czym zaczął się z szatanem wadzić i założył się z nim, nie pamiętam już dlaczego, o co i po co - chyba o to, komu ludzie będą posłuszni. W każdym razie ludzie wybrali trzecią możliwość i sobie zwyczajnie POSZLI. Na co szatanowi szczęka opadła i już jej nie dał rady podnieść. Natomiast bóg... został w raju sam. Coś tam robił. Czekał. W końcu rzucił tę nijakość w cholerę i ruszył śladem swoich tworów. No i odtąd wędruje sobie po świecie. Może dzisiaj zawita w twoje progi.

Dlaczego zaś ludzie sobie poszli? Po prostu usłyszeli coś, czego słuchać nie należy i postanowili zająć się czymś innym. Dwoje z nich podeszło do samej granicy raju. Oparli się o ogrodzenie, w dłoniach jabłuszka. Chrup. Chrup.

Widzisz to drzewo? Widzę. Skąd się tam wzięło? Wyrosło. Sobie? A sobie. A nie, ktoś posadził. Posiał. Wszystko jedno. Nie wszystko jedno. Nie rozstrzygniesz tego. Pójdę i sprawdzę. Co? Owoce. A jeśli... Masz inny pomysł? Hm... Uda się. Myślisz?

No i okazało się, że poza granicami raju diabeł był.

Co ma następującą, zbawienną konkluzję: ja jestem wy. Was szlag trafi, to i mnie szlag trafi; jedziemy na tym samym wózku. Zaświaty? Rany gorzkie. No mogą być zaświaty. Spójrzcie: bogowie się śmieją. Lub uśmiechają. Wiecie już, którzy są którzy...?

I na tym wypada zakończyć. Kurtyna. Chór żab.

Papierówki. Chrup.