Logika w ogóle nie ma nic wspólnego z większością zagadnień religijnych.

Wszystko fajnie, tylko czemu mam cierpiec za cudzy grzech?

A czy Ty nie popełniłaś żadnego grzechu? Porównaj tylko jeden grzech zjedzenia owocu z wszystkimi grzechami które popełniłaś.

Koleżanka się pyta dlaczego ma cierpieć za cudzy grzech, nie za swój.

Kto Ci powiedział, że cierpisz za cudzy grzech?

No, pierworodny raczej do mnie nie należał i nie widzę powodu, dla którego miałabym odczuwać jakiekolwiek jego negatywne skutki, a wg Was - cierpienie jest jego owocem.

Pan Yarpen_Zirgin wspominał, że ponosimy konsekwencje czynu Adama i Ewy.

Otóż to to właśnie miałam na myśli - Łukasz93dzięki za pomoc, bo coś miałam kłopoty z werbalizacją odpowiedzi

Pojęcie grzechu pierworodnego wchodzi w zakres teodycei, a dokładniej mówiąc jest jedną z nich, czyli próbą wyjaśnienia w świetle religijnym istnienia zła w świecie mimo istnienia jednego i dobrego Boga.
Ta teodycea proponuje przyjęcie niezawinionego przez Boga skażenia całej ludzkości na początku poprzez postać mitycznego Adama.
Przy tym Biblia mówiąc o "Adamie", ma na myśli ludzkość w tej postaci, w jakiej istnieje ona na początku swej metafizycznej historii, czyli tę ludzkość, która jest początkiem późniejszych pokoleń i od której my wszyscy pochodzimy. Każdy z nas jest "Adamem" i grzech pierworodny znajduje się niejako na początku metafizycznych dziejów każdego z nas. Ten grzech pierworodny to odmowa przyjęcia "samoudzielania się Boga".
Mitu nie można odczytywać dosłownie, bo inaczej w linearnym odczytywaniu prawd teologicznych zaczniemy mieć pretensje do jakiegoś tajemniczego homo erectusa zwanego Adamem, czy do jakiegoś gadającego węża, zamiast dostrzec za zwykłą opowiastką głębszy wymiar próby uchwycenia natury ludzkiej w jej relacji do Boga.
Tak więc cierpiąc z powodu grzechu pierworodnego nie cierpisz z powodu cudzego grzechu jakiegoś homo erectusa tylko z tego powodu, że masz ludzką naturę, która u swego początku (w "Adamie") stała się niezdolna do bycia pośrednikiem Bożego samoudzielania się.

Czyli pokutuję za posiadanie ludzkiej natury, którą sam Pan Bóg mnie obdarzył?
To nie moja wina, że stała się "niezdolna do bycia pośrednikiem Bożego samoudzielania się".

Owszem. O tym właśnie mówi ta teodycea.
Wina jest w każdym z nas, gdyż mając wolność, każdy z nas u swojego "początku" (za podszeptem Szatana, przez którego zawiść na świat weszła śmierć ) wybiera nieposłuszeństwo i zamknięcie się na samoudzielanie się Boga.

Maryja nie miała żadnego grzechu, nawet pierworodnego a cierpiała.

I dla mnie to jest niepojęte, bo nie miałam wpływu na to, co yło u mego początku i nie widzę powodu, by za to pokutować. Ktoś dokonał wyboru, a nie ja.

Bo cierpienie uszlachetnia i zostanie wynagrodzone.

Według mojej małej teorii, "uszlachca" i oczywiście zostanie wynagrodzone, dlatego też jestem przeciwnikiem reinkarnacji i karmy bo tam gdy cierpimy to za nasze złe życie z poprzedniego wcielenia i po cierpieniu nawet nie wyjdziemy na zero zamiast nagrody.