A co z niebytem? Wg. mnie to nie możliwe, żeby istniał. Nie rozumiem co to znaczy, że sprzeczność jest pozorna i wynika z ubóstwa naszego słownictwa. Czy ktoś mógłby to wytłumaczyć?

Nic podobnego. Po prostu, nawet jeśli przyjmie się istnienie takiej kategorii bytów jak "byty konieczne", to "byty przygodne" nie wyczerpują wszystkich pozostałych możliwości. Co dowodzi, że przedłożony w wątku "dowód" jest niczym innym jak "ustawką". Bazuje na przyjęciu założeń specjalnie sprokurowanych pod tezę.

Oprócz przykładowego bytu B, spełniającego cząstkowe założenia 1b+2a, innym przykładem są byty, które istnieją bezprzyczynowo, lecz mogłyby nie istnieć, czyli są typu 1a+2b. Mogą one być przyczynami bytów niesamoistnych typu 2a'+2b, bo czemu nie? Czyli możliwość istnienia takich bytów oznacza, że "byty konieczne", czyli typu 1a+1b, nie są bezwzględnie potrzebne w konkretnej realizacji rzeczywistości.

Z tym istnieniem bytów matematycznych to jest pewien kłopot. Bo z jednej strony istnieją one koniecznie. Co więcej – opisują one byt konieczny – Boga (skoro jest jeden Bóg i trzy hipostazy). Z drugiej strony – niekoniecznie musi to oznaczać, że istnieje jakieś platońskie niebo, gdzie mamy ideę liczby 3, której „trzy pestki dyni” są przejawem.

Osobiście skłaniam się ku temu, że po prostu „istnienie” bytu matematycznego jest czymś zupełnie różnym od „istnienia” bateryjki, psa czy Boga.

Trudno się jednak o tym myśli. W końcu ludzie umieją policzyć ile zajęcy upolowali od prehistorii. A sensownej, spójnej, formalnej koncepcji liczby w oderwaniu od jakiejkolwiek rzeczywistości doczekaliśmy się dopiero jakieś stulecie temu.

No ba! Istnienie bytów ontologicznych ("rzeczy" w rzeczy-wistości) jest kwestią różną od istnienia bytów myślowych. Istnieją dowolne niesprzeczne byty myślowe, bo dadzą się pomyśleć bez popadania w sprzeczności i niczego więcej od nich nie wymagamy. Ale do stwierdzenia istnienia bytu realnego potrzeba więcej niż tylko niesprzeczność jego opisu -- potrzeba połączenia z empirią, z poznaniem zmysłowym.

Kant, który bardzo starannie prowadził rozważania na ten temat, pisze o tym wielokrotnie i podkreśla różnice noumenów (rzeczy myślowych) i fenomenów (przedmiotów, rzeczy realnych). Nawiasem mówiąc ten sam Kant, który ponad 200 lat temu obalił dowody na istnienie Boga, między innymi "dowód z bytu koniecznego", który jest tematem tego wątku. O czym jakoś inicjator wątku nie wspomniał i do miażdżącej argumentacji Kanta się nie odniósł... Mimo że cytuje autorów starożytnych i średniowiecznego Tomasza z Akwinu. Ale może choć na starość uda mu się dotrzeć do kluczowych prac filozofii XIX wieku? Uzbrójmy się w cierpliwość.

Nawet nie możemy powiedzieć że bateryjka istnieje tak jak pies. Bo owszem - ciało psa istnieje tak jak bateryjka, ale jaźń psa istnieje w sposób inny. Kiedyś uważałem że Bóg istnieje tak jak galaktyka (czyli jak bateryjka) , nie ma powodu by istniał odwiecznie i nie zależnie od czasu. Jednak gdy zobaczyłem że tak istnieją byty matematyczne, to widać że inaczej istnieją przedmioty, inaczej byty matematyczne, inaczej nasze JA. A Bóg?? Moim zdaniem istnieje tylko na swój własny sposób, na który nic innego nie istnieje.

Z tego wniosek, że dowód na istnienie Boga jest niemożliwy. Nic nowego. Kant stwierdził to 200 lat temu, obalając wszystkie schematy dowodów i wykazując, że dowieść istnienia Boga się nie da. Jak widać dla niektórych 200 lat to za mało, żeby do nich dotarło i co jakiś czas produkują się tutaj na forum, przynosząc z dumą znalezione przez siebie truchła a to dowodu ontologicznego, a to znów dowodu z bytu koniecznego, jak w tym wątku.

Tylko że święty Tomasz z Akwinu był gigantem myśli a Kant to filozof okresu upadku filozofii.

Innymi słowy św. Tomasz wielkim filozofem był. A Kant był gupi i śmierdziało mu z buzi. Oto merytoryczny argument Andy'ego. Proszę polemizować.

Wystarczy się zapoznać choćby pobieżnie. Rozkwit filozofii był w średniowieczu. Potem powstała filozofia wątpienia: Kartezjusz, Berkeley,Kant, Nietsche. Na tym tle pozytywnie błyszczał Leibnitz jako wyjątek.

Uzasadnionko? A dlaczego to świadczy o upadku? Wielu z tych wątpiących filozofów dotarło wszak do koncepcji Boga, moralności etc.

Największym filozofem starożytności był Arystoteles. A święty Tomasz rozwinął jeszcze jego myśli.
Największy rozkwit filozofii był w średniowieczu, potem zaś nauk szczegółowych.
Jak nie mówić o upadku filozofów, którzy jak np. Berkeley odrzucali zachodnią wizję świata i ściągali myśli z religii hinduistycznej, typu że rzeczywistość jest snem? Albo Kartezjusz który ledwo dotarł do "myślę więc jestem" za to swobodnie wypowiadał się na tematy, na które nie miał pojęcia -jak to że zwierzęta są maszynami?
Jak można mówić o moralności, skoro to doprowadziło do komunizmu i nazizmu?

A uzasadnionko będzie? No nie będzie.
998...
Co innego taki Arystoteles, który nigdy nie wypowiadał się na tematy, o których nie miał pojęcia. Np. nigdy nie stworzył zupełnie błędnej mechaniki, którą poprawiono dopiero w XVIII wieku.
Co doprowadziło? Kartezjusz?

A co Ci się nie podoba u świętego Tomasza?
Między innymi hitleryzm to Nietzsche

Różne rzeczy. Np. absolutnie niechrześcijańskie, zerżnięte z myśli pogańskiej i niezgodne z prawdą poglądy na rolę kobiety w prokreacji.

Ale mnie nie chodzi o to, że coś mi się „nie podoba”, tylko o to, że powtarzasz w kółko, że Arystoteles wielkim filozofem był, że Średniowiecze okresem rozkwitu było, a nijak tego nie uzasadniasz.

Polecam przeczytać Summę a nie ateistyczne wklejki na temat "św Tomasz a kobiety".
Co do kobiet to "niezbyt pochlebnie" wypowiadał się o nich Luter.