to,to na pewno jakkolwiek z duszą jest, przy optymistycznym założeniu, że 'nadam się" na osobę zbawioną- to zbawiona będę JA.

Więc źle, zbyt ogólnie zadałaś pytanie, skierowane do wszystkich, a ja nie jestem tu często więc nie wiem kto tu jest ateista.

bez odbioru

Witam Pan Jezus był prawdziwym Człowiekiem i Prawdziwym Bogiem
co trafnie określił św. Tomasz "Pan mój i Bóg mój" Pan Jezus czuł prawdziwy strach w ogrójcu oraz prawdziwie cierpiał a raczej został zmiażdzony cierpieniem za grzechy świata w godzinie swojej śmierci wypowiada słowa: Boże mój Boże czemuś mnie opuścił a wiec chodz jako człowiek bedąc doskonale zjednoczony z Bogiem działał cuda co zauważamy gdy np. mówi:dzieki Ojcze żeś mnie wysłuchał... Lecz w godzine swojej śmierci czując swoje opuszenie nawet przez Ojca Boże mój Boże czemuś mnie opuścił nie stracił ufności i nadziei W Boga Ojca wypowiadając: w Twoje rence oddaję ducha mego i skłoniwszy głowę oddał ducha. Przez swoją smierc jak i życie jest Bogiem bliskim człowieka
i zna wszystko co ludzkie zwyjątkiem grzechu nawet strach przed śmiercia myśle że nie móg czuc strachu przed sadem i kara za grzech jako pierwszy sprawiedliwy lecz człowiek usprawiedliwiony przez mękę śmierc i zmartchwywstanie Chrystusa nie ma prawa obawiac sie sądu jesli trwa w miłosiernej miłości Bożeji zródle życia.Pozdrawiam

linio:

Czyli twoim zdaniem to dusza podejmuje decyzje, a nie mózg. No cóż, możnaby zadać po kiego grzyba człowiekowi mózg, skoro dusza jest taka genialna. No chyba że do myślenia, ale podejrzewam, że twoim zdaniem dusza potrafi myśleć, bo inaczej musiałabyś przyznać, że po śmierci nie będziesz myślała, nie będziesz miała wspomień itp. Tak naprawdę myśli mózg (a w zasadzie zachodzą w nim procesy pewne myślowe procesy). Jesteś bardzo skomplikowanym komputerem, piękną maszyną, maszyną złożoną z atomów, a w niej podróżują impulsy nerwowe. Cudownie działającym, genialnym komputerem biologicznym. To ten komputer cały czas analizuje informacje, podejmuje decyzje, kieruje ciałem, tworzy Twoją świadomość, dzięki niemu też masz poczucie "wolności", ale wolności de facto zdeterminowanej przez chemię
Mnie to nie przeszkadza Ale Tobie bardzo widzę, dlatego musisz wierzyć w to "coś jeszcze". Cóż... "wolna wola"

Jestem na tym Forum nowy, dopiero wczoraj się zarejestrowałem.
Rita! Nie zgodzę się z Twoim stwierdzeniem o strachu człowieka umierającego. Wczoraj byłem świadkiem śmierci bardzo pogodnej, uśmiechniętej. Jako kapelan odwiedzam chorych w szpitalu. Od kilku dni leżała chora i b. osłabiona Babcia 91.-letnia. Była bardzo radosna, mimo cierpienia. Wczoraj podszedłem z Komunią i usłyszałem od Babci szept: "Nie mogę przyjąć, bo już nie zdążę połknąć. Proszę o błogosławieństwo" Jeden głębszy oddech i uśmiech na ustach... Koniec. Piękna śmierć. Bez strachu. Z wiarą, że idzie tam, gdzie nie będzie już łez, ani bólu.
Pozdrawiam!
ks. Marian

Ależ, nie przeszkadza ; powtarzam: jakoś to działać musi. A wolność? Moja wolność ograniczona jest przez fizyczność. Jeśli mnie to frustruje, to właśnie dlatego, że nie muszę, ale przeczuwam, że jestem „czymś jeszcze”.

Po kiego grzyba mózg? No, ciężko by było bez niego w fizycznym świecie „poruszenia duszy” realizować . Tym bardziej, że co do duszy, to zdecydowanie łatwiej powiedzieć mi czym ona nie jest, niż czym jest. Nie wiem nawet, czy ona telepie się we mnie (poza momentami, gdy wyraźnie siedzi mi na ramieniu). Jednego jestem pewna: ona należy do Boga bo w Nim ma swoje źródło. Właściwie, jakaś ścisła definicja nie jest mi konieczna i mogę się roboczo zgodzić np. na taką koncepcję, że moja dusza; to boży pomysł na mnie ; taki przepis, algorytm znany tylko Jemu . Coś, czego kod genetyczny jest tylko fizycznym elementem.
(i przy dobrych układach, On to zanotuje w Księdze Życia )

Tak ale co o tym decyduje jeśli nie właśnie nasz charakter ?

czasami z charakterem warto wejść w spór i próbować go pokonać. Wszak Czlowiek- (bywa że)brzmi dumnie

linia, to co napisałaś o duszy to jest jakieś "tere fere kuku" bez jakiejkolwiek głębszej analizy. Sorry, ale "boży pomysł na mnie" dużo nie wnosi i w zasadzie nic konkretnego nie znaczy, jedynie ładnie brzmi. Ja Cię normalnie pytam o czy decyduje mózg a o czym dusza i za co w końcu ten Bóg ma nas sądzić? (Mózg, czy duszę?)
Czy dusza jest zawsze czysta i my nią kierujemy (czytaj mózg nasz), czyli de facto będziemy sądzeni za decyzje naszego mózgu (czyli za biochemię!-szkoda, że nie zależną od nikogo).
Czy dusza to jest ten ośrodek decyzyjny (ale w tedy pytanie, czy zawsze dostajemy dobrą duszę czy neutralną czy złą?). I nadal zostaje pytanie po co w takim razie mózg, skoro dusza dobrze sobie radzi. Taki kaprys Boga, żeby było trudniej? Mózg, który nie zawsze mówi, by czynić dobrze, bo "zło" jest bardziej opłacalne.

Rita, a jak idziesz na egzamin nieprzygotowana i dostajesz pałę to będziesz mieć pretensję do biochemii - niezależnej od Ciebie?

Pretensja jest biochemią

Nie odkręcaj kota ogonem, wiesz doskonale, że to nie jest odpowiedź na pytanie
No to do kogo/czego będziesz mieć te pretensje?

Spoonman właśnie tak jest jak piszę. Pretensja jest biochemią. Jak to zrozumiesz, to zrozumiesz, dlaczego twoje pytanie nie ma sensu. Mnie to zajęło trochę czasu, więc się nie spiesz. Poczytaj trochę o tym, to tak samo nie wchodzi, trzeba trochę poznać biologię, przemyśleć trochę rzeczy i w końcu przychodzi olśnienie.

Ano: terefere- z tym, że po głębszej analizie z mojej strony. Uznaję w tym temacie niejaką bezradność wyobraźni... co więcej: nie ufam tym, którzy twierdzą, że wiedzą jak jest.
W przeciwieństwie do Ciebie przekonana jestem, że możliwy jest tryumf ducha nad materią /biochemią/czymtamjeszcze a mózg jest narzędziem. Człowiek to materia + duch. I tu właśnie, dochodzimy do jakiejś granicy, której Ty nie możesz, lub nie chcesz przekroczyć. Granicy, poza którą zaczyna się niezmierzalne i niewidzialne dla oczu. Poza którą dla Ciebie zaczyna się bełkot .

A sądzeni będziemy z miłości.

Dobrze, ale nadal nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Ale już nie musisz w sumie