[[Nie było jeszcze takiego tematu a chyba temat jest bardzo ambitny. Rozum jest podstawą nauki, więc umieściłem go w tym dziale. ]]

Czym bardziej kierować się w życiu ? Rozumem, czy wiarą ? Które ma być na pierwszym miejscu a które na drugim.

Jeżeli kierować się jednym i drugim, to kiedy kierować się rozumem, a kiedy wiarą ? Co ważniejsze ?

Jeżeli znajdujemy się w trudnej sytuacji życiowej, bądż jakiejkolwiek innej, w sytuacji bez wyjścia czy posłużyć się wiarą, czy rozumem ?

Czy wiara jest wynikiem rozumu, czy rozum wynikiem wiary ?

Jakie jest Wasze zdanie na ten temat ?

zawsze wybieraj sercem, a na pewno się nie pomylisz

za to możesz mieć zawał.

Ale nie zarzucisz sobie, że weszłaś na złą drogę. Nie będziesz mieć wątpliwości, czy życie przeżyłaś. Bo niektórzy tylko biologicznie egzystują. Człowiek, który wybiera sercem, na łożu śmierci jest szczęśliwy. Bo wie, że to życie godnie przeżył.

@Aztec: to tak jakby wybierać między sercem a rozumem. A że punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, to różnie z tym wyborem może być. osobiście wybieram rozum. Wiara jest niebezpieczna, a serce niepewne. Nie ma to jak opierać się na wiedzy...

@Enigma: A jeśli coś jest zbyt duże, by objąć to rozumem?

Niby tak, ale jak będziesz się opierać tylko na rozumie i logicznym wnioskowaniu to zmienisz się w bezduszny automat i pewnego dnia spojrzysz na innych ludzi i pomyślisz, że w porównaniu z nimi przypominasz robota.
Może być tak, że spotkamy jakiegoś człowieka który nam zaimponuje swoją postawą i osobowością, a jednocześnie nie będziemy się zgadzać z jego postrzeganiem świata (np. wiarą w duszę, niebo lub reinkarnację). W takim przypadku możemy użyć wiary, aby wbrew rozumowi przyjąć spojrzenie tego człowieka na świat i stać się lepszymi ludźmi, na jego podobieństwo.

@szuba: przykład, proszę

@Zencognito: jeszcze raz- punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Są sytuacje, że i mnie się zadarzy "zapomnieć się" i zrobić coś głupiego, kompletnie bez sensu i nielogicznego. Sama miłość jest dziwna i nie do opisania rozumem. Pewnie, że najlepiej jest zachować umiar i w jednym i w drugim, ale chwilami jest to trudne. W pracy, na tym forum, jedynym wyjściem jest rozum. Sam na sam z moim M.- serducho. To jednak jest rzadko, więc...

I co w tym negatywnego?

@Enigma: muszę pomyśleć:) najlepiej na spacerze z siostrzeńcem.

@Stationary: Ty żartujesz, prawda? Ja osobiście nie chciałabym być maszyną, nie mająca uczuć. Nie panującą nad emocjami i popędami.

Nie zartuje, maszyny sa w stanie przewyzszyc ludzi pod kazdym wzgledem, wiec nie widze nic negatywnego w upodobnieniu sie do nich.
I blednie zakladasz, ze czlowiek kierujacy sie logika i racjonalizmem bedzie ulegal popeda i emocja.

Ho ho! Taki robocik, to dopiero by panował nad popędami

polemizowałabym z tym. Myślisz, że taki robocik, przechodząc koło cierpiącego człowieka (tudzież innego robocika) schyli się i poda mu swoją dłoń?
Nie, bo myśląc racjonalnie zbyt bardzo będzie sie bał, że ten biedny człowiek ma jakąś chorobę, którą mógł by się zarazić podając mu dłoń.

@Enigma: no to ten sam przykład. Idąc ulicą ktoś leży na chodniku. Brudny, obdarty, zakrwawiony, Podasz mu rękę - kierując się sercem (człowiek potrzebuje pomocy), czy pójdziesz dalej, kierując się rozumem? (jest pokrwawiony, a przez krew łatwo się zarazić jakimś paskudztwem). Zakładając, że nie masz możliwości wezwania pomocy. Jesteś Ty i ten człowiek

I co z tego wynika?

Stationary, dla kogoś kto uważa, że dobro i zło nie istnieją pewnie nic. Ale dla ludzi przekonanych o obiektywnym istnieniu dobra i zła, zamiana ludzi w pozbawionego empatii robota to objaw upadku, a nie rozwoju. Dlatego sam rozum w życiu nie wystarczy i potrzebna jest wiara. Choćby wiara w to, że drugi człowiek skorzysta z naszej pomocy.