PS. Pug !
W "przepychanki słowne" to próbuj sobie wciągać ... Innych, nie mnie

To znowu ja, twórca tego wątku...
do PTRqwerty: napisałeś, że osądzam innych, a ja nikogo nie oceniałem ani nie zamierzam oceniać. Po drugie to dobrze, że miałeś sposobność porozmawiać z muzułmanami (ku uciesze piszę z małej litery ) i że wynikły z tego takie wnioski jakie wynikły i dzięki że się nimi podzieliłeś. Lecz oprócz muzułmanów jest jeszcze wiele wyznawców innych religii, więc ok odrzucasz Allaha ale co z pozostałymi. W ogóle czemu jesteś chrześcijaninem ? Miałeś okres w swoim życiu, że szukałeś tego prawdziwego Boga ? Dlaczego wybrałeś tą religię, albo czy w ogóle ją wybierałeś, czy po prostu zostałeś "przypisany" do niej przez rodziców. Reasumując, skąd ta pewność, że to ten BÓG ?

Dejwid napisał:



Dejwidzie postaram się odpowiedzieć na Twoje pytanie.
Sprawa pierwsza, to nie ja dokonywałem wyboru, tylko moi rodzice a za nich dokonano również wyboru i tymi, którzy to robili, również byli rodzice. Każdy rodzic, //mowie o normalnym rodzicu, bo teraz są różni// - kochający swoje dziecko daje mu to, co zapewni mu dobre i godne życie. Począwszy od jedzenia, warunków bytowych, nauczania, etc.
Jeśli rodzice wychowani w wierze katolickiej „poznali” takie a nie inne wytłumaczenie tego, co stanowi odwieczny problem człowieka, – czyli skąd pochodzę i dokąd podążam – pytania o sens życia, cierpienia i śmierć to religia zakorzeniona w określonej wierze sprawia, że ich życie nabiera sensu, to oczywiste, że będą się tak starali wychować swoje dziecko jak sami byli chowani, – bo widzą, że to jest dobre. Im wyszło to na dobre.
Tak samo rodzice araba, hindusa, Indianina, czy murzyna. Jeśli ich wiara, – czyli wiara w to, co im przekazano jest oparta na szczerości i gorliwości w przestrzeganiu „zasad” to uważam, że będą zbawieni, bo to wynika z faktu, iż Bóg jest Miłością.
To ni mniej ni więcej znaczy, że Bóg nie patrzy na religię, tylko na serce człowieka.
Św. Tomasz mówi nawet tak:, „że jeśli pogańska kapłanka oddawała się prostytucji w przekonaniu, iż w ten sposób czci Boga, to naprawdę oddawała Mu cześć, bo działała wg swego sumienia”
Tu dochodzimy do sumienia, które posługując się rozumem odnajduje Boga na miarę swoich możliwości.
Myślę, że Twoje pytanie dotyczy właśnie tego.
Należy nadmienić jeszcze jedno – każdy człowiek jest usytuowany w innej kulturze a co za tym idzie jest inaczej nauczany. Stąd te podziały.
Dla Boga, Który jest jeden, najważniejsze jest by człowiek nauczył się kochać. Bo Bóg jest Miłością a człowiek Jego dzieckiem.
Stąd w chrześcijaństwie jest jedno najważniejsze przykazanie – kochać Boga i bliźniego. Kto więc kocha i robi to w pełnym tego słowa znaczeniu jest miły Bogu.
Religie pogańskie to religie potrzeb. W potrzebie zawsze zawarty jest obraz tego, co ją zaspokoi. Potrzeby mogą dać początek, co najwyżej bóstwom. Dopiero pragnienie, które jest wyższe od potrzeb, które pojawia się wtedy, gdy człowiek zaspokoił już wszystkie potrzeby, daje początek religii jako pewnemu luksusowi.
Chrześcijaństwo jest religią pragnienia miłości. Jest „świadome”, dokąd podąża.
Każdy człowiek - czy zdaje sobie z tego sprawę czy nie, szuka miłości, bo Ona jest jego życiem. I tu nie ma również podziału na wierzenia. Religia jest czymś, co się czuje wewnątrz – wiara natomiast jest tego poszukiwaniem.
Pozdrawiam.

Zgadzam się z Larsem, że rodzice przynosząc dziecko do chrztu wybierają dla niego to, co według nich jest najlepsze. Ale na tym nie koniec. W życiu każdego katolika przychodzi taki moment, kiedy sam dokonuje wyboru - myślę tu o sakramencie bierzmowania, który słusznie jest określany jako "sakrament dojrzałości chrześcijańskiej". Jeżeli przyjęcie tego sakramentu poprzedza solidne przygotowanie, to człowiek wie, co wybiera i jakie są konsekwencje tego wyboru. I myślę, Dejwidzie, ze nie trzeba znać innych religii, zeby wiedzieć, czy chce się być w kościele katolickim, czy nie. Ja dokonałam świadomego wyboru, i pomimo, iż miałam wtedy 15 lat uważam, że była to moja pierwsza dorosła decyzja w życiu. I nie musiałam być do tego teologiem czy religioznawcą - po prostu czułam, że wierzę w Boga, że On jest moim jedynym Bogiem... I chyba nie da się tego racjonalnie wytłumaczyć, ponieważ wiara nie podporządkowuje się rozumowi. Kto wierzy, ten wie, o czym mówię.

Ja osobiście jestem Bogu wdzięczna, że moi rodzice ochrzcili mnie i że dzięki nim zostałam włączona do wspólnoty Kościoła. To wg mnie jest zadaniem rodziców- będąc katolikami są oni odpowiedzialni za zbawienie własnych dzieci. Myślę, że to troska o moje zbawienie sprawiła, że mnie ochrzccili. Nie można jednak powiedzieć, że moja wiara opiera się na decyzji moich rodziców, na moim wychowaniu, czy na świadectwie innych ludzi. Może to być podstawa, na której buduję dopiero moją wiarę.
Czy to moi rodzice, czy świadectwo innych, mogło pokazać mi drogę do Boga, ale moja wiara opiera sie przede wszystkim na Jezusie Chrystusie, na przykazaniach.
Każdy z nas ma wolną wolę i nie można powiedzieć że nasza wiara opiera się na tym, co inni za nas zrobią.
Im bardziej dojrzewa moja wiara, tym bardziej czuję, że jest to dla mnie Jedyna, Święta wiara katolicka. Jedyna droga, którą moge dojść do Boga. Nie wyobrażam sobie innej i nie chiałabym nawet myśleć o bezsensownym "próbowaniu" każdej religii...