I owszem Niemniej stwierdziłem, że tu saxon z Tobą rozmawia i ja bym się wcinał. List wyciąłem po 2-5 sekundach od wysłania.

1) Powróćże do mojego pierwszego posta i sprawdź, jeśli zależy Ci na prawdzie, czy jest on tym, czym Ci się wydaje. Według mnie nie jest emocjonalny, ani nie ma w nim wspomnienia okropnych doświadczeń życiowych.
Pisząc go nie miałam żadnych oczekiwań co do Ciebie. Pisałam go ze względu na zagadnienie Boga chrześcijańskiego, które jak już pisałam, poruszyło mnie w Twojej dyskusji z PTR-em. Przepraszam, być moe nie powinnam się mieszać.

2) Nie uzasadniałam sensu swojej wiary, tylko, po pierwszym liście, tłumaczyłam się ze szczerego serca, byś mnie lepiej zrozumiał.
Mylisz się, nie miałam zamiaru Cię "nawracać", ani w ogóle żadnego zamiaru wobec Ciebie nie miałam.

4)Sugerujesz, że ćwicząc umysł będę rozumniejsza, nie tak jak teraz? (Pytanie retoryczne.)

5)Zresztą, to wszystko już nieważne.

Niezrozumienie 1

Skoro słowa „serce” używa się powszechnie do określenia pozytywnych stanów emocjonalnych, uczuciowych wychodzi mi z twojej powyższej wypowiedzi, że intelektualnie, rozumowo wiesz, że nie da się udowodnić ani istnienia Boga, ani Jego nieistnienia, natomiast uczuciowo, emocjonalnie opowiadasz się za ateizmem.
Tylko w takim razie czym różnisz się od teisty poza tym, że on opowiada się za teizmem?

Uprzedzając (jak mi się wydaje) prawdopodobną odpowiedź – czyli powtórzenie tego co już powiedziałeś wcześniej:


Tyle że:

1. Skoro wg. Ciebie nie ma prawdy obiektywnej to jego twierdzenie będzie równie prawomocne jak Twoje. Może on bowiem intelektualnie widzieć ku temu „na szczęście” wystarczające dla siebie przesłanki… oczywiście możesz powiedzieć, że chce je widzieć… z tym że nie masz prawa przeczyć, że naprawdę jest uczciwy wobec siebie, zawsze

2. Wpadasz w błędne koło twierdząc, że nie ma intelektualnych przesłanek do tego, aby uznać istnienie kogoś, kogo obraz, pojęcie sam sobie wytworzyłeś.

3. Kwestia „widzenia” intelektualnych przesłanek jest subiektywna - dla jednych będą one wystarczające, dla innych wątpliwe, dla jeszcze innych wcale to nie będą przesłanki.

2. Wpadasz w błędne koło twierdząc, że nie ma intelektualnych przesłanek do tego, aby uznać istnienie kogoś, kogo obraz, pojęcie sam sobie wytworzyłeś.

Moze nieporozumienie wynika z tego Saxonie, że dla ciebie serce oznacza od razu wiarę.

słowa „serce” używa się powszechnie do określenia pozytywnych stanów emocjonalnych, uczuciowych

Więc ujmę to najprościej jak mogę, intelektualnie jestem agnostykiem w sercu ateistą ...

Dla mnie serce, to po prostu moje przekonania. Nie opieram ich na wiarze, czy emocjach tylko na swoich doświadczeniach i wiedzy.

Nie, nie ja je wytworzyłem. Odnoszę się do obrazu który funkcjonuje w kulturze i stanowi pewien strereotyp.

Ale tu nie stawiamy przeciwko sobie dwóch równorzędnych wizji drogi Saxonie. Tu stawiamy przeciwko sobie entuzjastyczne (mocniej mówiąc naiwne) odnoszenie się do każdej bajki którą się usłyszy oraz sceptycyzm który każe odnosić się do wszystkiego z ostrożnością i koniecznością potwierdzenia w rzeczywistości.

Mnie nie chodzi o to czy wizja "Boga" jest prawdziwa czy nie. Chodzi mi o to, że bajka o "królewnie śnieżce" jest równie uzasadniona jako fakt historyczny ... jak "Bóg" jako postać funkcjonująca w rzeczywistości ...

1. Skoro wg. Ciebie nie ma prawdy obiektywnej to jego twierdzenie będzie równie prawomocne jak Twoje. Może on bowiem intelektualnie widzieć ku temu „na szczęście” wystarczające dla siebie przesłanki… oczywiście możesz powiedzieć, że chce je widzieć… z tym że nie masz prawa przeczyć, że naprawdę jest uczciwy wobec siebie, zawsze

(...)

3. Kwestia „widzenia” intelektualnych przesłanek jest subiektywna - dla jednych będą one wystarczające, dla innych wątpliwe, dla jeszcze innych wcale to nie będą przesłanki.

Coś się tu pomieszało. To albo niekonsekwencja w poglądach, albo nieprecyzyjne ich wyrażanie.

No tutaj bym się ośmielił nie zgodzić - to Twój "obraz" obrazu funkcjonującego w kulturze - czyż nie?

Drogi Pugu - czyżbyś sugerował iż ludzie wierzący są tak naiwni, że uwierzą we wszystko co im się powie? Hmmm dlaczego zatem wierzą akurat w istnienie Boga a nie krasnoludków? No chyba, że stosują jakieś rozumowe kryteria, czego z kolei Ty nie potrafisz pojąć.

a tu znowu powtórzę:

Wiara to sprawa zaufania, problem z tym, że ufa się komuś kto zaufał komuś innemu. I tak otrzymujemy łańcuch naiwności która swoje źródło bierze albo w legendzie albo w zwykłej manipulacji ...

Właściwie nieprecyzyjne ich wyrażenia, a dokładniej sprowokowane przez PTR-a emocje ...

jestem przywiązany do swojego światopoglądu, także emocjonalnie. Ale nie tworzę go używając emocji.

Sorki, ale zaczynam się gubić ... mówimy o obrazie "Boga" tak? Nie wiem ile takich obrazów występuje, ale w dyskusjach opieram się głównie na tym co mówią moi współrozmówcy ...

Wiara to sprawa zaufania, problem z tym, że ufa się komuś kto zaufał komuś innemu. I tak otrzymujemy łańcuch naiwności która swoje źródło bierze albo w legendzie albo w zwykłej manipulacji ...

Now więc może Saconie probleme w tym, że w mojej subiektywnej ocenie, przesłanki które innym wystarczą do wiary są dla mnie żenująco niewystarczające ... co jest także źródłem moich oskarżeń o naiwność ...

a tego nie rozumiem

a to co mówią współrozmówcy jest z kolei ich obrazem

Bład Pugu - generalizujesz naciągając wnioski z przypadków licznych lecz bynajmniej nie jedynych

zgadza się - subiektywnej

PTR, zainteresowanie "hipotezą teizmu" ? Wiara to "zainteresowanie hipotezą teizmu" ?
Jak rozumiem księża to naukowcy weryfikujący hipotezę teizmu ? Czyś ty już do końca odleciał ?
Wiara to stan emocjonalny który powoduje iż przyjmujesz daną tezę za prawdziwą. Nie robisz tego dlatego, że to logiczne, tylko dlatego że tego pragniesz. Pragnienie to jest wywoływane przez wiele czynników które można by sprowadzić do tzw. "bólu istnienia" a sposób jego zaspokojenia jest dostarczany przez innych ludzi którzy przekazują sobie tę metodę od tysiącleci. Ale wszystko ma swoją cenę ... a moim zdaniem większość ludzi nie zdaje sobie z tego sprawy ...