Chciałbym tylko zauważyć, że wklejanie fragmentu artykułu, a właściwie książki, bez podania źródła, lub przynajmniej ujęcia tego w cudzysłów, wygląda na sugerowanie, iż jest to własna wypowiedź wklejającego - czyli mówiąc wprost: plagiat

Autor wątku ma w ogóle problemy z zaznaczaniem cytowanych tekstów, gdyż ten sam fragment wkleił w innym miejscu tego forum:
viewtopic.php?p=337496&highlight=#337496
także w sposób sugerujący, że jest to jego własna wypowiedź.

Przy założeniu, że dusza została stworzona przez Boga z nicości w momencie poczęcia, można przyjąć, że jest ona czysta i doskonała. Jednak Kościół nie zważa na to rozumowanie twierdząc, że każde nowonarodzone dziecko jest już grzeszne z powodu obciążenia "grzechem pierworodnym".

Pierwsze ślady dogmatu o grzechu pierworodnym znajdujemy w kanonach 1-3 synodu kartagińskiego (rok 418). Do nauki chrześcijańskiej przyjęto go pod wpływem Augustyna (354-430). Ostateczne sformułowanie nastąpiło na soborze w Trydencie (1546).

Dogmat o grzechu pierworodnym stwierdza urzędowo, że z powodu pragrzechu Adama, wszystkie dusze ludzkie popadły w niełaskę u Boga, skutkiem czego już w momencie narodzin są automatycznie grzeszne, bowiem grzech Adama – praojca całej ludzkości – przenoszony jest odtąd na następne pokolenia.

Dogmat ten nie ma jednak oparcia w przekazach biblijnych. W swym Grundriss der Dogmatik ("Zarys dogmatyki" – s. 132) teolog niemiecki Ludwig Ott pisze o tym tak: "Stary Testament mówi niewiele o grzechu pierworodnym." Psalm 51, 7 mówi: "Oto urodziłem się w przewinieniu i w grzechu poczęła mnie matka", a Księga Joba 14, 4: "Któż może oczyścić osobę, poczętą z nieczystego nasienia?"

Na niezrozumiałość tego dogmatu wskazuje jeszcze wyraźniej J. M. Pryse: "Według kreacjonizmu dusze nie pochodzą od Adama i Ewy, lecz prosto od Boga i wobec tego są czyste i niewinne; mimo to wkładane są do ciał pochodzących z pary pragrzeszników. Gdy ciała wracają na ziemię, dusze zostają skazane na wieczną karę za grzech swych prarodziców. Można by sądzić, że absurdalność nie może posunąć się już dalej."

Klasycznym dowodem na obecność tego dogmatu w Nowym Testamencie jest cytat: "Przeto jak przez jednego człowieka grzech wszedł do tego świata, a z grzechem przyszła śmierć, tak przyszła ona i na wszystkich ludzi, bo wszyscy zgrzeszyli" ( Rzym. 5, 12).

Po prawie półstronicowym wyjaśnieniu filologicznym Ludwig Ott przyznaje jednak, że według nowszych interpretacji cytat ten "nie jest świadectwem grzechu pierworodnego" (str. 132).

”Dlatego też”: Nowy paragraf rozpoczyna się słowami dia touto, „z tego powodu", i na pierwszy rzut oka może się wydawać zakończeniem w. 11; należy go jednak raczej rozumieć jako zakończenie ww. 1-11 (Cranfield, Romans 271). Jeśli paragraf ten rzeczywiście został napisany z innej okazji, wówczas poprzednika tej frazy uznać należy za zaginionego; w konsekwencji tekst ten może nie mieć wyłącznie charakteru przejściowego (zob. komentarz do 2,1).

”też jak”: W taki sposób rozpoczyna się Pawłowe porównanie; konkluzja Apostoła nie jest poprzedzona zwrotem kai houtōs, „tak też" w w. 12c, chociaż Cerfaux (ChrTSP 231-232) i Barrett (Romans 109) podejmowali próby, by tak właśnie werset ten rozumieć, tj. że tekst winien raczej posiadać brzmienie kai houtōs. Koniec porównania założony jest w ostatnim członie w. 14.

”przez jednego człowieka”: Zwróćmy uwagę na zaakcentowanie wyrażenia „jednego człowieka", które pojawia się 12 razy w tym paragrafie. Kontrast między „jednym" i „wszystkich" lub „wielu" wydobywa uniwersalny charakter wpływu, o jakim mowa. „Jednym" jest Adam, człowiek z Rdz 2-3, którego nieposłuszeństwo wyzwoliło działanie siły zła w historii ludzkości - grzechu,

”grzech wszedł na świat”: Słowo hamartia jest personifikacją mocy zła - wrogiej Bogu siły powodującej, że ludzie stają się mu obcy; pojawiła się ona na scenie ludzkich dziejów w chwili popełnienia przez Adama przestępstwa (6,12-14; 7,7-23; 1 Kor 15,56.

”a przez grzech śmierć”: Kolejną personifikacją jest Thanatos, aktor z tejże sceny, odgrywający rolę tyrana (5,14.17) panującego nad wszystkimi ludźmi, począwszy od Adama. „Śmierć” ta nie jest jedynie fizyczną, cielesną śmiercią (oddzieleniem duszy od ciała), lecz obejmuje również śmierć duchową (ostateczne oddzielenie ludzi od Boga, będącego jedynym źródłem życia), co przedstawia jasno 5,21 (por. 6,21.23; 8,2.6). Jest to kosmiczna siła (8,38; 1 Kor 3,22), „ostatni nieprzyjaciel", który zostanie pokonany (1 Kor 15,54). Paweł nawiązuje być może do słów Mdr 2,24: „A śmierć weszła na świat przez zawiść diabła", w których słowo thanatos zostało użyte w tym samym znaczeniu. Paweł nawiązuje do opowiadania z Rdz 2-3, usuwając z niego jednak dramatyczne szczegóły, by wykorzystać teologiczną prawdę o zniewoleniu wszystkich ludzi przez grzech i śmierć. Niewątpliwy etiologiczny charakter opowiadania sugeruje, że grzech Adama i Ewy był przyczyną powszechnej ludzkiej niedoli. Pawiowe stwierdzenie jest pierwszym wyraźnym wskazaniem uniwersalnego charakteru zgubnych skutków, jakie grzech Adama miał dla całej ludzkości. Paweł nie wyjaśnia jednak, w jaki sposób było to możliwe; nie dodaje też żadnej wzmianki na temat dziedzicznego charakteru grzechu Adama (jak to później uczyni św. Augustyn). W 1 Kor 15,21-22 „śmierć" została wyjaśniona poprzez włączenie wszystkich ludzi „w Adama", tutaj jednak Paweł idzie dalej i stwierdza istnienie związku przyczynowego między przestępstwem „jednego", a grzesznym stanem całej ludzkości. Chociaż Pawłowi chodzi przede wszystkim o ukazanie kontrastu między uniwersalnym charakterem grzechu i śmierci, a uniwersalnym charakterem życia w Chrystusie, nie wskazuje on jedynie na początek owego uniwersalnego fenomenu, lecz na sprawcze działanie „głowy" (Adama lub Chrystusa). Jest jednak świadomy, że całej ludzkiej grzeszności nie można przypisywać Adamowi, co stwierdza w 5,12d.

”i w ten sposób”: Użyty w tekście przysłówek odgrywa ważną rolę, ustanawia bowiem związek między grzechem Adama a „wszystkimi ludźmi",

”śmierć przyszła na wszystkich ludzi”: Twierdzenie, że słowo „wszystkich" obejmuje również niemowlęta, stanowi uściślenie zrodzone w późniejszych sporach, których pojawienia się Paweł nie przeczuwał

”ponieważ”: Lub „gdyż". Znaczenie zwrotu ef hō jest przedmiotem wielu kontrowersji. Najmniej przekonująca interpretacja uznaje je za zwrot względny: (1) „W którym", zwrot oznaczający włączenie, oparty na starołacińskim tłumaczeniu in quo i jego powszechnym stosowaniu w Kościele zachodnim od czasu Ambrożego i Augustyna (zob. G.I. Bonner, SE V 242-247). Ta interpretacja nie była znana gr. Ojcom Kościoła przed Janem Damasceńskim. Gdyby Paweł miał na myśli „w którym", napisałby en hō, tak jak to uczynił w 1 Kor 15,22; co więcej, poprzednik osobowy zaimka względnego został z tekstu usunięty. (2) „Na podstawie czego" - interpretacja traktująca „śmierć" jako poprzednika (tak Zahn, Schlier). Trudno pogodzić to znaczenie z 5,21 i 6,23, w których śmierć jest przedstawiona jako rezultat grzechu, nie zaś jego źródło. (3) „Z powodu jednego, przez którego" (= epi toutō ef hō) - interpretacja, która odczytuje frazę w znaczeniu eliptycznym i łączy zaimek z postacią Adama. Zakłada zatem „związek między stanem grzechu a tym, który ten stan zapoczątkował" (Cerfaux, ChrTSP 232). Nie jest jednak jasne, czy zwrot ten ma charakter eliptyczny i czy przyimek epi ma dwa różne znaczenia: „z powodu" i „przez". (4) Większość współczesnych komentatorów rozumie ef hō jako równoważnik spójnika „skoro, ponieważ, gdyż" - interpretacja powszechnie stosowana przez gr. Ojców Kościoła, nawiązująca do 2 Kor 5,4; Flp 3,12; 4,10 (BAGD 287; BDF 235.2). Interpretacja taka przypisywałaby więc wszystkim ludziom indywidualną odpowiedzialność za śmierć (tak Bruce, Cranfield, Huby, Kasemann, Lagrange, Pesch, Wilckens). (5) „Z uwagi na fakt, że; pod warunkiem, że" -interpretacja ta powołuje się na klauzulę zastrzeżenia, jaką spójnik ten posiada w klasycznej i hellenistycznej grece (zob. R. Rothe, J.H. Moulton Lyonnet, Bib 36 [1955] 436-456). Jednak wyrażające zastrzeżenie słowo ef hō ma składnię bezokolicznikową lub łączy się z trybem oznajmującym w czasie przyszłym (w późniejszej grece było używane niekiedy z trybem łączącym lub z życzącym). Jedyny przypadek jego użycia w aoryście w trybie oznajmiającym, odpowiadający Pawiowemu zastosowaniu w tym fragmencie, występuje w liście biskupa Synezjusza z IV w. po Chr. (Ep. 73) - co trudno uznać za uzasadnioną paralelę. Co więcej, przyjęcie takiej interpretacji oznaczałoby, że Paweł uważał, iż grzech rozszerzy się na wszystkich pod warunkiem, że popełnią oni przestępstwo po wkroczeniu grzechu na świat; jeśli jednak opowiemy się za czasem przeszłym oznajmującym, wówczas interpretacja ta będzie się nieco różniła od interpretacji czwartej. Trudność związana ze słowem „ponieważ" w interpretacji czwartej polega na tym, iż wydaje się ono wskazywać, że Paweł w 5,12c-d powiada coś przeciwnego do tego, co powiedział w 5,12a-b. Na początku w. 12 grzech i śmierć zostały przypisane Adamowi; teraz śmierć wydaje się być spowodowana ludzkimi czynami. Nie wolno zapominać o przysłówku houtōs, „w ten sposób" (5,12c), który ustanawia związek pomiędzy grzechem „jednego" i śmiercią, która dotknęła „wszystkich ludzi". W taki to sposób Paweł w w. 12 przypisuje pojawienie się śmierci dwóm przyczynom, które nie są pozbawione związku: Adamowi i wszystkim grzesznikom.

”wszyscy zgrzeszyli”: Zob. komentarz do 3,23. Czasownik hēmarton nie może być tłumaczony „wszyscy razem zgrzeszyli" lub „zgrzeszyli w Adamie", byłoby to bowiem przypisaniem tekstowi obcych mu treści. Czasownik ten odnosi się do osobistych, faktycznych grzechów popełnionych przez ludzi, co potwierdzają inne przypadki użycia tego słowa przez Pawła (2,12; 3,23; 1 Kor 6,18; 7,28.36; 8,12; 15,34) oraz fakt, że w taki właśnie sposób był on rozumiany przez gr. Ojców Kościoła (zob. S. Lyonnet, Bib 41 [1960] 325-355). Ostatni człon w. 12 wskazuje zatem drugorzędną przyczynę sprawczą, jaką są faktyczne grzechy ludzi, prowadzącą do skazania ich na „śmierć". Uniwersalny sprawczy charakter grzechu Adama zakłada się w 5,15a, 16a, 17a, 18a, 19a. Błędem byłoby zatem, w kontekście głównej myśli całego paragrafu, interpretować 5,12 tak, jakby stan ludzkości przed przyjściem Chrystusa był spowodowany wyłącznie przez osobiste grzechy poszczególnych ludzi.

Faktem jest, że Nowy Testament nie zawiera żadnej wypowiedzi Jezusa na temat grzechu pierworodnego, tak jak przedstawia to Kościół.

Powstaje proste pytanie, na które teologia nadal jest nam winna odpowiedzi: Czy można mówić, że świat jest dziełem bożej mądrości (Psalm 104, 24), skoro przypisuje się wiecznemu Stwórcy zachowania sprzeczne z ludzkim poczuciem sprawiedliwości? Czy Bóg może stworzyć nową duszę i w tym samym momencie ukarać ją grzechem tylko dlatego, że przywiązana jest do materialnego ciała, które przenosi "grzech pierworodny"? Czy taki sposób myślenia nie stawia ciała ponad duszą i materii nad duchem?

Dlaczego wmawia czytelnikowi, że Bóg „karze grzechem” duszę, skoro Kościół mówi coś zupełnie innego?

Dlaczego sugeruje, zresztą mało subtelnie, iż wg. nauki Kościoła to ciało „przenosi grzech pierworodny” ?

Reasumując to stara i dosyć prymitywna metoda polemiki: najpierw wmówić komuś, że ma poglądy, których w rzeczywistości nie ma, a później kazać mu się z tych rzekomych poglądów tłumaczyć. Stąd wniosek – szkoda czasu na dyskusje z tego typu tekstami.

- To naprawdę interesująca koncepcja, zgodnie z którą cała ludzkość bez prawa wyboru cierpi za grzech Adama, Jezus Chrystus cierpiał za całą ludzkość, a Judasz (choć niejedyny odwrócił się od Jezusa), otaczany jest nienawiścią.

Arturze, przyjmij założenie, że relacja między człowiekiem a Bogiem nie jest relacją demokratycznego wyboru sobie boga na Boga przez człowieka, że jest właśnie odwrotnie - to Bóg sobie człowieka stworzył z sobie znanym planem, który nie musi zakładać jakiegokolwiek prawa wyboru dla całej ludzkości.
Może wtedy będzie ci łatwiej pogodzić się z tą interesującą koncepcją?

Przy założeniu, że dusza została stworzona przez Boga z nicości w momencie poczęcia, można przyjąć, że jest ona czysta i doskonała. Jednak Kościół nie zważa na to rozumowanie twierdząc, że każde nowonarodzone dziecko jest już grzeszne z powodu obciążenia "grzechem pierworodnym".

Przecież bóg dobrze wiedział ze z takiej śmierci wyniknie Holokaust 2000 lat później. Czy bóg chciał Holokaustu?

Powstaje proste pytanie, na które teologia nadal jest nam winna odpowiedzi: Czy można mówić, że świat jest dziełem bożej mądrości (Psalm 104, 24), skoro przypisuje się wiecznemu Stwórcy zachowania sprzeczne z ludzkim poczuciem sprawiedliwości? Czy Bóg może stworzyć nową duszę i w tym samym momencie ukarać ją grzechem tylko dlatego, że przywiązana jest do materialnego ciała, które przenosi "grzech pierworodny"? Czy taki sposób myślenia nie stawia ciała ponad duszą i materii nad duchem?